Στις ρηχές λιακάδες του Νοέμβρη σκάει
η απόγνωση
δε χωράει σε λέξεις
σε άδεια κάδρα
σε κόμματα, τελείες
κι αποσιωπητικά
Ένα ταξίδι που δε θα γίνει ποτέ
Και μετά ο ήλιος χάνεται νωρίς
κι ο αέρας μυρίζει
απανθρακωμένες ψυχές
κούτσουρα που καταναλώθηκαν
υπέρ τρίτων
στον μάταιο πόλεμο με το αδυσώπητο βέλος
του χρόνου
Την επόμενη μέρα
οι ενοχές σέρνονται
σε άσπρους διαδρόμους
αργοπεθαίνει
η πίστη
Καμμένη γη και σύννεφα
αποσύνθεση
δεν υπάρχει κάτι ζωντανό γύρω
ούτε κατά φαντασία.
Και αυτή η φαντασία είναι νεκρή.
Έμεινα μονος. Αλλά πάντα ήμουν μονος.
Η μόνη μου παρηγοριά είναι οι καρβουνιασμένοι κορμοί δέντρων
που ζεματάνε
ακόμα
καθώς αναζητώ μέρος να πλαγιάσω
καίγομαι
από κουφάρι σε κουφάρι
είναι η γαλήνη της φωτιάς
Η πρωταρχική ένοια είναι η ανυπαρξία
και η ζωή ετεροπροσδιορίζεται δευτερευόντως
Αρνιόμουν άρα ζούσα.
Κύτταρα τοξικά και νοσηρές ιδέες
Ουσίες ανισόρροπες
Ασταθής ομοιόσταση.
Λάβετε φάγετε
αυτό ήταν το σώμα μου.
Η κατάρα της εντροπίας αποδομεί
οδηγώντας σε μια χλιαρή ομοιομορφία
δηλαδή το προσωπικό τέλος του χρόνου
η αλλιώς
τον θάνατο.