Κυριακή 24 Μαρτίου 2013

Το στίγμα

Οι κυριακές που λείπω.

Πάλι εδώ, και πάλι μαζί, και πάλι χωριστά. Πάλι και πάλι θα μιλήσουμε για ψυχική οδύνη, για την απώλεια, για το φόβο και το σκοτάδι που κατοικώ. Και αυτό που με τρομάζει περισσότερο δεν ειναι οτι πονάω. Αυτό που με τρομάζει ειναι οτι ο πόνος θα με στιγματίσει ένας θεός ξέρει για πόσα χρόνια, και σαν κάθε φορά που θα έρχεσαι να με αγγίζεις εγώ θα πετάγομαι τρομαγμένος σα να ξύπνησα απο έναν κακο εφιάλτη. Κι εσύ θα φεύγεις και ίσως να ρωτάς, αλλά πιο πιθανό να μη ρωτάς γιατί. Γιατι κάποτε φοβήθηκα οτι θα σε χάσω και πήρα ένα μαχαίρι και άνοιγα πληγές στον εαυτό μου. Αλλά τελικά σε έχασα. Κι έχασα.

Και τώρα βλέπω γύρω μου ανθρώπους που γελάνε και ζηλεύω. Που δε γελάω, που ειμαι σκοτεινός, πιο πολύ κι από νύχτα. Και δε φοβάμαι που πονάω. Αλλά φοβάμαι οτι θα πονάω για καιρό. Κι είναι κρίμα, κι είμαι νέος.

Κι όταν θα μεγαλώσω θα ρωτάνε, και θα λυπάμαι, όπως λυπάμαι τώρα που βλέπω άλλους μεγάλους, μόνους, να ζουν πίσω από τοίχους ψηλούς και παράθυρα ανοιχτά στις χαραμάδες. Και το φως δε θα μπαίνει σε αυτό εδώ το δωμάτιο, και θα έχουν οι τοίχοι μου μούχλα, και θα στάζουν θλίψη και κάθε ειδους φαντάσματα που θα σε λένε παρελθόν και αναμνήσεις ανθρώπων που εγώ έφυγα. Και θα έχω βαμμένο το προσωπό μου με δυο καρό στα μάτια, και όποτε φυσάς το προσωπό μου θα φεύγει η πούδρα η λευκή και θα φαίνεται η διαλυμμένη σάρκα απο μέσα. Και θα τρομάζω. Που η αναπνοή σου θα είναι σαν ξυράφια στην ψυχή μου, άσχετο αν εσύ απλά ανασαίνεις μπροστά μου.

Και θα μιλήσουμε για γεγονότα ψυχοτραυματικά, σαν κι αυτά που θα πεθάνεις μαζί τους, πότε, δεν το ξέρω. Αλλά ελπίζω σύντομα.

Πέμπτη 7 Μαρτίου 2013

Το ταξίδι

Η συμπερασματολογία της οδύνης

Η πιο μεγάλη ψευδαίσθηση που είχα ποτέ, ειναι η αποκατάσταση της ευτυχίας.
Όνειρα που καθώς περνάει ο καιρός περικόπτονται μέχρι μηδενισμού.
Οι μέρες συνοψίζονται στην προσπάθεια για ελαχιστοποίηση του ψυχικού πόνου.
Όταν ξανπλώνω στο κρεβάτι, ξαφνικά μικραίνω και χάνομαι μέσα στις αναδιπλώσεις της κουβέρτας, και χάνομαι απο τον κόσμο, και χάνομαι από τον εαυτό μου και χάνω το μυαλό μου. Φαντάζομαι πως ο τοίχος του δωματιου μου, γεμίζει ξαφνικά με αίματα απο μια έκρηξη δίπλα μου και όλο μου το σώμα σκορπίζεται. Και όλα αυτά που με νοιάζαν μέχρι τώρα, εξαϋλώνονται, κι ολη η θλίψη γινεται ένα μαύρο σύννεφο και βρέχει κάπου μακρυά απο δω, όσο εγώ θα ταξιδεύω για άγνωστο που. Ίσως τότε φοβάμαι για ότι αφήσω πίσω μου, αλλά ξέρω οτι δε θα μπορώ να με νοιάζει, κι αυτοί που θα λυπούνται, πάλι δε θα με νοιάζει, αν και τώρα τους σκέφτομαι. Δεν έχω φύγει ποτέ ταξίδι, και αυτή εδώ θα ειναι ευκαιρία. Ότι ζούμε ειναι λιγότερο απο αυτό που ελπίσαμε, και η ζωή φαινεται να έχει πολύ λιγότερη σημασία από αυτή που τις δίναμε παλιά. Τώρα που μεγάλωσα λιγο, έχω μια ικανότητα ή αρρώστια, να τα βλέπω τα πράγματα απο εκει που τελειώνουν, και βλέπω πως δεν υπάρχει κάτι σημαντικό. Είμαι εδώ, τυχαία, έγινα ότι ειμαι από τύχη. Όλη μου η ζωή ειναι μια θλιβερή συλλογή τυχαίων γεγονότων, που λιγο λιγο το καθένα αφαιρούν το νόημα, και αυτό εδώ το κείμενο επίσης δεν έχει νόημα. Και η σκέψη μου δεν έχει νόημα. Κι όταν η σκέψη δεν έχει νόημα ταξιδεύεις, γιατι όλα ειναι τίποτα, κι εγώ τιποτα μαζι με όλα.


Τρίτη 5 Μαρτίου 2013

Το καρμπόν

Η έξοδος

Αυτές οι μέρες είναι περίεργες. Ημερολογιακά έχουμε άνοιξη, ο ήλιος σιγά σιγά κερδίζει έδαφος, η θερμοκρασία ανεβαίνει, οι μέρες έξω γινονται πιο ανάλαφρες και πολλά υποσχόμενες. Κι όμως σε αυτό εδώ το μυαλο κυριαρχεί το σκοτάδι και ο χειμώνας. Χρόνια τώρα. Είναι απολύτως εξαντλητική πλέον η αίσθηση της οδύνης· και είναι χωρίς έξοδο. Είναι τραγικό να νοιώθει κανεις την προσδοκία ότι θα φύγει το πνίξιμο, και το βάρος. Το συναίσθημα που αδειάζει μέσα απο το στήθος ένα-ένα τα εσωτερικά όργανα. Και που ταυτόχρονα γονατίζει κάτω.

Κάθε που ανοίγω τα μάτια μου, μερικά δευτερόλεπτα μετά, έρχεται η σκέψη. Και μετά η οδύνη. Είτε ειναι πρωι, ειτε ειναι μεσάνυχτα.

Νοιώθω τη μοναξιά να βάζει βαθιά τα νύχια της σε ότι πληγές έχω. Και αυτο δεν έχει πάψει να συμβαίνει τους τελευταίους μήνες. Θα έκανα σχεδόν τα πάντα για να απαλλαγώ απο αυτο το συναίσθημα. Που φοβάμαι. Που είμαι σε απόγνωση. Που ικετεύω για λύτρωση.

Νοιώθω οτι σιγά σιγά τρελλαίνομαι. Ίσως έτσι πάψω να σκέφτομαι.
Νοιώθω ότι ειναι σα να έχω κλάψει για ώρες. Που κάτι τέτοιο έχει να συμβει χρονια.
Νοιώθω οτι δεν έχω τη δύναμη να ελπίζω για τίποτα.
Δε θέλω να περιμένω τίποτα γιατι δεν αντέχω άλλο πόνο στην αίσθηση της αποτυχίας.