Post Scriptum

Λίγο κυκλοθυμικά αλλά πολύ γλυκά θα ήθελα να σας πω να φύγετε· να πάτε αλλού. Απόψε χέστηκα για όλα. Στο διάολο και η συνοχή και η αυτοαπελευθέρωση. Κι άλλα πολλά. Ξαφνικά περνούσα έξω από ένα πανηγύρι και δε μπορούσα λέει να φρενάρω, κι έτσι κύλισα πίσω, τότε που ήταν πράγματι γιορτή. Στο διάολο σαφώς, και στο πορτοκαλί που λιώνει καθώς τολμάει να υψωθεί μπροστά μου και γίνεται λευκό, μετά. Δε με νοιάζει και δε θέλω να μάθω, για το παραμύθι που στοργικά μου λες κάθε βράδυ για να με παίρνει ο ύπνος. Που δηλαδή, δεν είσαι εδώ κι είναι όλα σχεδόν απόντα. Μάλλον με νοιάζει που συγκατοικούμε, κυρίως τα βράδια δηλαδή, όλως τυχαίως στην ίδια σκέψη. Τη δική μου σκέψη. Με νοιάζει που δεν έχω σε ποιόν να γκρινιάξω για την απουσία σου· τη δική μου απουσία δηλαδή. Μα χέστηκα. Εγώ θα πάω να ξαπλώσω σε σχεδόν τέσσερα τετραγωνικά στρώμα και σου υπόσχομαι, πως δε θα σε σκεφτώ απόψε. Κι ούτε θα μου λείπεις. Αδιαφορώ για όλα και για τίποτα, χωρίς κανένα λόγο, και λέω λόγια που δεν ακούς. Που ακόμα και να στα φωνάξω δε θα τα καταλάβεις, θα με καταλάβεις;