Ακατάλληλος

Μερικά ερωτήματα θα παραμείνουν μετέωρα, και θα υπερχειλίζουν μόνιμα τη σκέψη. Ακριβώς όπως όταν προσπαθείς να απαντήσεις στην ερώτηση πού περιέχεται το σύμπαν και πού τελειώνει το διάστημα. Ή μήπως αυτό που αντιλαμβανόμαστε ως μάζα δεν είναι τίποτα άλλο από την αδράνεια της κατά τόπους συνωμοτούσας ενέργειας. Ποιό τέρας χωράει δυσκολότερα στο μυαλό; Και πόσες βλάβες χρειάζονται για να στοιχειώσουν έναν άνθρωπο και να τον καταστήσουν ακατάλληλο για περαιτέρω αλληλεπίδραση;

Στα πόσα χάπια μαζί μένεις αναίσθητος για ώρες και στα πόσα πας ταξίδι χωρίς επιστροφή, και στη δεύτερη περίπτωση, πρέπει να έχεις κάνει μια λίστα για το πού θα δόσεις αυτά που νόμιζες ότι κάποτε σου ανήκαν. Και άντε να πείσεις ότι είχες σώας τας φρένας και να είσαι και απών στην επιχειρηματολογία σου αυτή.

Υπάρχει μια δημοσίευση, πρόσφατη, που ασχολείται με την επιθανάτια δραστηριότητα του εγκεφάλου πειραματόζωων που δώρισαν στην επιστήμη την ψυχή τους. Αυτή η δημοσίευση λέει, ότι η εγκεφαλική δραστηριότητα που παρατηρήθηκε, δικαιολογεί πιθανόν όλα όσα άνθρωποι που πήγαν και ήρθαν στον άλλο κόσμο, αναφέρουν. Αν κατά τον θάνατό του, ο εγκέφαλος, αποφασίζει να δει τον χρόνο σχετικά, μοιράζοντας αυτά τα λίγα δευτερόλεπτα που του απομένουν σε μίαν αιωνιότητα και δωρίζοντας στον κάτοχό του, ένα ευχάριστο τελευταίο, ατέλειωτο τριπάκι, τότε έχει νόημα να μιλάμε για μίαν αιωνιότητα καθολική; Μήπως έχουμε λύσει το πρόβλημα του απείρου και παραπέρα από το σύμπαν των μαθηματικών; Δε θα το μάθουμε, μέχρι να αρχίσουμε να επικοινωνούμε βεβαιωμένα με αυτούς που φύγανε εν αγνοία μας. Και τέλος, έχουν οι νεκροί δικαίωμα να επικοινωνούν με τους ζωντανούς; Μήπως η ζωή και ο θάνατος είναι δύο έννοιες συμμετρικές, περίπου όπως η ύλη και η αντιύλη;

Το Άγχος

Έχω άγχος. Σαν κάποιος να με πνίγει και να μην μπορώ να ανασάνω. Έχω άγχος. Κι όλα γύρω μου είναι εν τάξει και καλά. Κι όμως έχω άγχος. Το γραφείο, τα βιβλία, τα χαρτιά. Όλα εν τάξει. Κι όμως μέσα μου έχω χάος.

Ο αέρας γύρω μου με πνίγει, ο παραμικρός θόρυβος με τρελαίνει. Η απουσία ανθρώπων με τρελαίνει. Μα κάθε φορά που πάω να πλησιάσω άνθρωπο, σα να με τινάζει ηλεκτρικό ρεύμα, σκηνές θανάτου παίζουν στο κεφάλι μου, και ένας μικρός βιασμός συμβαίνει μέσα μου. Και μετά φεύγω. Μακρυά, μακρυά, να αφήσω ότι έχω πίσω. Και να πάω στη σκοτεινή και κρύα χώρα, που είναι ψηλά, αλλά δεν ξέρω πως λέγεται, δεν έμαθα ποτέ πως λέγεται, θα μπορούσε να λέγεται Ολλανδία η Ισλανδία ή κάπως έτσι. Μόνο που αποφάσισα να πάρω μαζί μου τους τίτλους σπουδών και ότι με ταυτοποιεί, όλα σε ένα κόκκινο ντοσιέ. Και το ψυγείο, το μικρό ψυγείο. Όχι δε θα προλάβουμε, είναι αργά, να προλάβουμε το αεροπλάνο. Το ψυγείο θα το αφήσουμε πίσω. Θα βρούμε εκεί ένα καλύτερο. Α, είσαι κι εσύ μαζί μου, θα μου κάνεις παρέα στο ταξίδι; Μα εγώ θέλω να φύγω από δω, να μπορώ να λέω πως είμαι άρρωστος χωρίς να φοβάμαι πως να σου απολογηθώ και για αυτό, όχι δε θα σε πάρω μαζί μου. Θα ήθελα να μείνεις πίσω, και να μη σου εξηγήσω. Να σου αφήσω μόνο ένα γραμμα πως εκεί που πάω θα είμαι καλά, κι ας μην είμαι καλά, αλλά δε θα πρέπει να σου εξηγήσω γιατί δεν είμαι καλά. Κι εσύ θα πιστεύεις πως είμαι καλά και όλα καλά, και δε θα ανησυχείς και δε θα ανησυχώ ούτε κι εγώ. Κι εγώ θα είμαι ήσυχος σε αυτό το θέμα. Θα έχω μόνο τη δική μου σκοτεινιά, που θα τη διηγούμαι από δω και από κει αδιακρίτως, και όλοι θα με αγαπάνε και θα με φροντίζουν, όπως τα παιδιά κι έτσι η μοναξιά μου δε θα 'ναι ποτέ μόνη της.

Έχω άγχος. Και δεν πιάνουν τα φάρμακα. Γιατι δεν έχω τίποτα. Και είμαι εν τάξει. Και πνίγομαι. Και φοβάμαι να δώσω τέλος, γιατί θα στεναχωρηθείς. Γιατί τώρα προσποιούμαι ότι είμαι καλά. Και παίζω με τα δάχτυλά μου, και οταν το σκέφτομαι αφήνω τα δαχτυλά μου και τραβάω τα χείλη μου, και μετά ξανα τα δαχτυλά μου, και δεν βρίσκω ησυχία να κάτσουν πουθενά, εκτος αν μπορώ να ανοιξω μια τρύπα μέσα μου και να αρχίσω να ανακατεύω κάθε τι σάπιο και κάθε απόστημα που θα πονέσει κι άλλο αν σκάσει, αλλά δεν υπάρχει άλλη λύση, τώρα όσο ειναι ακόμα νύχτα και δεν έχει ξημερώσει γιατί μετά το φως θα είναι αργά.

Που το ξημέρωμα ειναι ωραίο μόνο οταν κοιτάς ανατολικά, και μάλλον τώρα δε θα το προλάβω, πάλι υπεκφεύγω και ασχολούμαι με μαλακίες. Έχω άγχος. Και δε μπορώ να σκεφτώ λογικά. Και πρέπει να πάρω βαθιές ανάσες, μα αν οι ανάσες ειναι βαθιές θα πέσω πάνω στο απόστημα και τώρα εξηγείται γιατι έχω άγχος. Δε μπορώ να εκτονωθώ, ήθελα νά 'ξερα, μονο εγώ αισθάνομαι αυτά τα περίεργα πράγματα, οι περισσότεροι που ξυπνάτε το πρωι και ξεκινάτε τόσο καταπληκτικά τις μέρες σας τι έχετε μέσα σας; Μόνο εγώ πνίγομαι σε αυτόν εδώ τον κόσμο;