Ακατάλληλος

Μερικά ερωτήματα θα παραμείνουν μετέωρα, και θα υπερχειλίζουν μόνιμα τη σκέψη. Ακριβώς όπως όταν προσπαθείς να απαντήσεις στην ερώτηση πού περιέχεται το σύμπαν και πού τελειώνει το διάστημα. Ή μήπως αυτό που αντιλαμβανόμαστε ως μάζα δεν είναι τίποτα άλλο από την αδράνεια της κατά τόπους συνωμοτούσας ενέργειας. Ποιό τέρας χωράει δυσκολότερα στο μυαλό; Και πόσες βλάβες χρειάζονται για να στοιχειώσουν έναν άνθρωπο και να τον καταστήσουν ακατάλληλο για περαιτέρω αλληλεπίδραση;

Στα πόσα χάπια μαζί μένεις αναίσθητος για ώρες και στα πόσα πας ταξίδι χωρίς επιστροφή, και στη δεύτερη περίπτωση, πρέπει να έχεις κάνει μια λίστα για το πού θα δόσεις αυτά που νόμιζες ότι κάποτε σου ανήκαν. Και άντε να πείσεις ότι είχες σώας τας φρένας και να είσαι και απών στην επιχειρηματολογία σου αυτή.

Υπάρχει μια δημοσίευση, πρόσφατη, που ασχολείται με την επιθανάτια δραστηριότητα του εγκεφάλου πειραματόζωων που δώρισαν στην επιστήμη την ψυχή τους. Αυτή η δημοσίευση λέει, ότι η εγκεφαλική δραστηριότητα που παρατηρήθηκε, δικαιολογεί πιθανόν όλα όσα άνθρωποι που πήγαν και ήρθαν στον άλλο κόσμο, αναφέρουν. Αν κατά τον θάνατό του, ο εγκέφαλος, αποφασίζει να δει τον χρόνο σχετικά, μοιράζοντας αυτά τα λίγα δευτερόλεπτα που του απομένουν σε μίαν αιωνιότητα και δωρίζοντας στον κάτοχό του, ένα ευχάριστο τελευταίο, ατέλειωτο τριπάκι, τότε έχει νόημα να μιλάμε για μίαν αιωνιότητα καθολική; Μήπως έχουμε λύσει το πρόβλημα του απείρου και παραπέρα από το σύμπαν των μαθηματικών; Δε θα το μάθουμε, μέχρι να αρχίσουμε να επικοινωνούμε βεβαιωμένα με αυτούς που φύγανε εν αγνοία μας. Και τέλος, έχουν οι νεκροί δικαίωμα να επικοινωνούν με τους ζωντανούς; Μήπως η ζωή και ο θάνατος είναι δύο έννοιες συμμετρικές, περίπου όπως η ύλη και η αντιύλη;