Οι κάβλες

― Έφτασα
― Καλώστονε. θέλω να σου πω τη δική μου φαντασίωση
― Ποιά;
― που έχω από τους ανθρώπους!
― Ποιά ειναι;
― Να μου υποσχεθεί κάποιος ότι ειμαι τόσο σημαντικός για τη ζωή του, που δε μπορεί χωρίς εμένα! Κι εγώ με τη σειρά μου να κάνω, ότι δε μπορεί αυτός.
― Και πώς το ανακάλυψες;
― Τυχαία, όπως πάντα. Αν και ξέρεις κάτι;
― Τί;
― Μπορεί να ειναι το ακριβώς ανάποδο.
― Δουλεύεις;
― Τσουκ, γιαυτό έχω σφηνώσει στον Πειραιά
― Πάμε για καφέ;
― Μετά το γυμναστήριο
― Λες να χτυπήσουμε ένα καφεδάκι;
― Δεν το χω κουνήσει όλη τη βδομάδα, να το χτυπησουμε αμέ!
― Εκτυπωτή έχεις;
― Ε ναι, αν και το toner πνέει τα λοίσθια. Αν ειναι λίγες σελίδες να σου τυπώσω ότι θες
― Τη συνομιλία να τυπώσεις
― ναι.. (γιατί;) θα το παίξουμε ψυχαναλυτές κ έτσι;
― Εσύ! Όχι εγώ.
― Ναι τώρα σώθηκες. αλλα ναι μωρε εντάξει. Δηλαδή εμπιστεύεσαι τις ψυχογραφικές και ψυχαναλυτικές μου ικανότητες;
― Αρκετά. Αλλά σίγουρα, όχι μόνο τις δικές μου.