Οι αράχνες αράζουν πάντα στις γωνίες και όμορφα υφαίνουν και πάντα ψάχνουν την ευκαιρία να απλώσουν ένα δίχτυ πάνω απο τα σκοτεινά μέρη που πιάνουν μούχλα των ανθρώπων οι φόβοι και οι προσδοκίες και οι απελπισίες.
Σκέψεις βρέχουν τους τρόπους και η υγρασία φτάνει ίσα με την ψυχή. Δε μπορώ να αγαπάω εσένα και θ' αγαπάω όλον τον κόσμο, με μια αγάπη ψυχασθενή. Ένας θα φύγει κι ένας θα πεθάνει, στο ξανάπα, κι ούτε κι εγώ θέλω να το πιστέψω, μα μονο έτσι πάει η ζωή.
Σήμερα η συγκινησή μου ειναι κλωστές σε μιαν ανέμη
Τρίτη 4 Ιανουαρίου 2011
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου