0

Ο θανατός μου

και όλη η ομορφιά που είχαμε είναι η άρνηση του θανάτου μας

Λοιπόν και πάλι μαζί. Δεν γνωρίζω για πόσο. Δεν γνωρίζετε ποιός και πότε. Είμαι πολύ μικρός και ταυτόχρονα δε χωράω πουθενά. Πάντα μιλούσαμε για θάνατο. Τον δικό μας θάνατο. Μετρήσαμε χρόνια προσδοκώντας την χαρά. Υπήρξαμε ανέκαθεν ένα σκοτεινό δωμάτιο. Και τώρα που γίναμε σκιές φλερτάρουμε με την παυσίπονη αύρα του θανάτου.
Προβλέψαμε το μέλλον προβάλλοντάς το ανώδυνα σε εραστές, που επάξια ήσαν ανακλάσεις του τέλους. Ίσως ήμαστε περισσότερα από όσα η αντίληψη του παρόντος μας υποδείκνυε. Είδαμε το μέλλον. Και είδαμε το τέλος. Όλοι θα έχουμε ένα τέλος. Κάποιοι από εμάς θα φύγουν πλήρεις ημερών, άλλοι θα φύγουν νοσούντες ψυχικά ή σωματικά. Και ανάμεσα σε αυτούς και οι ιδανικοί αυτόχειρες.
Από τη στιγμή που γεννηθήκαμε, αρχίσαμε να πεθαίνουμε. Και συσσωρεύσαμε θανάτους όσο περνάγανε τα χρόνια. Αποδομηθήκαμε. Χρειαζόμαστε όλο και περισσότερη ενέργεια για να νικάμε τον δεύτερο θερμοδυναμικό νόμο. Κι αυτή ακριβώς η αυξανόμενη ανάγκη μας θυμίζει πως φυσικά θα χάσουμε στο τέλος, τη στιγμή που δε θα μπορέσουμε να δώσουμε στον εαυτό μας την αναγκαία ισχύ. Λοιπόν, αυτό που οι άλλοι ονομάζουν θάνατο, δεν είναι παρά η κατάληξη μιας διαδικασίας που άρχισε με την ίδια τη ζωή. Κι αυτό που είναι το οδυνηρό με τον θάνατο --τουλάχιστον για 'μένα, δεν είναι η στιγμή που συμβαίνει, αλλά όλο εκείνο το αναποφάσιστο διάστημα που συνειδητά τρεμοπαίζουμε με την ιδέα του. Που σαν στοιχειώδη σωματίδια βρισκόμαστε ταυτόχρονα κι εδώ κι εκεί. Που σαν στοιχειώδη σωματίδια περιμένουμε ένα φαινόμενο σήραγγας να μας βγάλει από το πηγάδι της ζωής.

Γίναμε ανεπαρκείς σκιές
και ώρα θαρραλέα να αποσυρθούμε
Τα απομεινάρια που ελπίζαμε ως χτες
θα πάψουμε μάταια να πενθούμε

Λοιπόν, αγαπητοί αναγνώστες, θα αρχίσουμε να μετράμε αντίστροφα --δεν ξέρω από που θα αρχίσουμε να μετράμε, για το τέλος. Δεν είναι τετριμμένο, θέλει θάρρος, δεν είναι βέβαιο, ούτε σαφές. Δεν είναι άσχημο, γιατί τότε

θά 'μαστε όμορφοι, γελαστοί
γαλήνιοι κι ευτυχείς