I can take you higher

I 'm on fire

:-)

La réclame

Σα να παίζω λόττο ένα πράμα
με μια ανάγκη λιοντάρι
μήπως κάνω το θάμα
κι αποκτήσω εξάρι

Τὸ συμβόλαιο

Δὲ μὲ ἐνδιαφέρουν τὰ διαννοητικά σου ἐπιχειρήματα· ἀπὸ αὐτὰ ἔχω ἀρκετὰ δικά μου καὶ περισσεύουν. Ἂν ἔχεις κάτι στὸ κεφάλι σου, μὴ μοῦ τὸ ἀναλύσεις. Νοιώσε το. Σοῦ λέω ὅτι μὲ ἔχεις ἤδη πείσει.

Δώσε μου λίγο ἀπὸ τὴ συγκινησή σου, και ὑπόσχομαι νά κάνω γιὰ σένα ὅτι αἰσθάνεσαι.

And there came a music

Μία ηχογράφηση που μετράει κάποια χρόνια,
λίγο πειραγμένη.

Και μια ακτή
ίσως άμμος, ίσως βράχια,
κάτι αναμνήσεις που σκάνε·
κι ότι ακούς είναι
χίλιες εικόνες
σ' ένα πρόσωπο
που γλυκαίνει
το χαμόγελό σου

The motorcycle boy reigns.

No leader can survive becoming a legend.

Hi. - Move it!
Fuckin' move it ...

I 've always tried to be your friend.

It's a little bit late for you, isn't it, Steve?
Better get it on home, boy. - Yes, sir.

You know what happened to people who didn't believe Cassandra?

Ο χάρτης

Είναι σχεδόν πέντε χρόνια που ηχογραφούσα τις εκπομπές της Μάχης Λαμάρ, τότε, στον Best 92.6.

Σε μία από τις όχι και τόσο συνηθισμένες της, κάπου εκεί λίγο πριν το afterhours, έπεσε αυτό εδώ το track.

Και να μην είχε ηχογραφηθεί, δε θα το ξεχνούσα.

Μα καλύτερα τώρα. Ένας ο χάρτης, και η ιστορία. Και η δική μου ιστορία.

Κι όποτε η συγκίνηση ήταν έντονη, έπεφτε το track και έπαιζε, και έπαιζε η σκέψη στην ώρα, και η ώρα μαζί μου. Και όλα γίνονταν παραμύθι.

Λέει, πως "αυτός ο χάρτης μπορεί να γίνει δικός σας, δικός μου, αρκεί να τον φυλάμε καλά κάθε φορά που χάνουμε τον δρόμο μας· να τον χρησιμοποιούμε όπως πρέπει. Νομίζω πως είναι μαγικός χάρτης· κάποιες φορές χρησιμεύει να βρεις και κάποιες άλλες φορές για να χάσεις."

Πέρασαν τα χρόνια, και όσο κι άν έψαξα, τον χάρτη δεν τον βρήκα.

Ακόμα τον ψάχνω.

Κι αν μου βρεις εσύ ποιός είναι...

Τὰ μάτια του δάκρυσαν

Πηγαίνοντας πίσω στὸ χρόνο,
ἀνακινώντας τὴ συγκίνηση,
στρέφοντας τὸ βλέμμα χαμηλά.

Στιγμὲς ποὺ ἔμειναν μετέωρες.

Ποὺ πέρασαν καὶ χάθηκαν.

Ποὺ ἄφησαν μιὰν απογοήτευση·
ἐκείνη τοῦ περαστικοῦ.

Γιὰ πάντα.

Ὅσο

Φοβᾶμαι
ὅσο
ἕνα φύλλο
ξερό
Που πέφτει
ἀπὸ τὸ δέντρο.
Πού θά συναντήσει
τὸ χῶμα
Tελικά.

Εὐτυχῶς ποὺ ὑπάρχει ἡ λήθη καὶ ὁ ἄνθρωπος μπορεῖ νὰ θυμᾶται

Θέλω νὰ μείνω μόνος μου, γιατί οἱ ἄνθρωποι μὲ πληγώνουν βάναυσα. Μὰ αὐτὸ κάνε πὼς δὲν τὸ διάβασες· καὶ ἐγὼ θὰ κάνω πὼς δὲν τὸ ἔγραψα. Εἶναι σχεδὸν δυὸ ἑβδομάδες ποὺ ἔχω κλείσει τὰ τηλέφωνα καὶ μόνο ἐλάχιστα ἴχνη ἔχουν ἀπομείνει ἀπὸ ἐκεῖνο τὸ πνίξιμο τῶν προηγουμένων μηνῶν ποὺ προκαλοῦσε ἁσφυξία, στὶς πρῶτες ὥρες ποὺ ἔμενα σπίτι. Οὔτε κι ἐκεῖνος ὁ πρώην μὲ τὸν ὅποῖο εἴχαμε μιὰ κάποια ἐπαφή, γνωρίζω πιὰ τί κάνει καὶ ποῦ βρίσκεται. Ὡρα του καλὴ, ὅπου βρίσκεται. Καὶ σὲ σένα, καὶ σὲ σένα. Ναί, ἀκόμα καὶ σὲ σένα, ποὺ δὲ μπορῶ να συλλαβίσω οὐτε τὴν εἰκόνα σου· ὥρα σου καλή. Λογικά, δὲν ἔφταιξες σὲ τίποτα, ἄλλωστε. Ὥρα καλὴ καὶ σὲ ὅσους ἀνθρώπους πέρασαν ἀπὸ τὴ ζωή μου, κι ἔφυγαν, καὶ δὲν εἶναι πιά μαζί μας. Σίγουρα τίποτα δὲν εἶναι ὅπως παλιά. Ὅμως ἐλπίζω στὴν ὁμαλότητα. Νοιώθω. Τί νοιώθω; Μιά θλιμμένη ὁμίχλη ἀπλωμένη παντοῦ. Ἕνα ἀπαλὸ πέπλο πάχνης ἤ σκόνης, νὰ καλύπτει τὰ πάντα. Μιὰ ὁμοιόμορφη θλίψη, καθόλου αἰχμηρή, σχεδὸν προστατευτική. Ἔρημοι βράχοι, φαγωμένοι στὴν ἀλμύρα. Μά τώρα πιὰ τίποτα δὲν ἔμεινε νά θυμίζει ἄμεσα κάτι ἀπὸ αὐτὲς τὶς ἐποχές. Κανένα κύμα. Καμμία αἰσθηση. Μόνο μιὰ καταγεγραμμένη ὀξείδωση, σὰν ἀρχεῖο γεγονότων ποὺ συνέβησαν κάποτε. Ἴσως καὶ μερικὰ ὄστρακα νεκρὰ κολλημένα στὰ βράχια. Σ' ἕνα τοπίο γκρίζο. Ὅμως αὐτὰ εἶναι πράγματα ἀρκετὰ γιὰ νὰ λὲς "αὐτό, δὲ θέλω νὰ τὸ ξαναζήσω, ἦταν ἄσχημο τελικά." Κι αὐτὸ, καὶ τὰ παρελκόμενά του. Ἂν εἶχα τὴ δύναμη, δὲν ξέρω ἂν θὰ ἄλλαζα κάτι. Ἕνα θά ἤθελα ὅμως· νὰ μπορέσω νὰ κάνω μερικοὺς ἀνθρώπους νὰ βιώσουν ὅτι ἔζησα. Καὶ ἐγὼ νὰ τοὺς χαζεύω ἀπὸ μακρυά, χαμογελώντας. Ποτέ δὲν ξέρεις πὼς τὰ φέρνει ὁ διάολος...

Σὰν κάθε ποὺ μὲ πλησιάζεις, τρέμω μήπως μὲ μαχαιρώσουν τὰ βελούδινα χέρια σου. Καὶ μένω σ' ἕνα ἄδειο σπίτι, μὲ καθαρὰ μάρμαρα, ἄσπρα. Κι ἕνα κερί· καίει σιγά τὰ ἀρωματικά μου χόρτα. Μιὰ ἡλικιωμένη κυρία, πέρασε σήμερα ἀπ' ἔξω, κοίταξε λίγο καὶ μετά ἔφυγε γιὰ μακρυά. Εἶπε πὼς θὰ ξανάρθει, μὲ τὸ φῶς. Τῆς ὑποσχέθηκα πὼς θὰ φροντίζω τὰ μάρμαρα.

Αρκετά

Και αισθάνεσαι μα δε λες
και αισθάνεσαι γιατί κυρίως παρατηρείς
και αισθάνεσαι μα λες να κάνεις.

Τα διαννοητικά ενδιαφέροντα

Enemy mine

Το χρυσαλιφούρφουρο

http://www.youtube.com/watch?v=BiAb_guQX-o

Σ' εὐχαριστῶ

Στίχοι: Μαριανίνα Κριεζή
Μουσική: Νίκος Κυπουργός
Πρώτη εκτέλεση: Σαββίνα Γιαννάτου

Στα λαγκάδια της Λιλιπούπολης
βγαίνει ένα λουλουδάκι
που το λεν Χρυσαλιφούρφουρο
και μοιάζει με χρυσό τριανταφυλλάκι.

Φύσα, φύσα το Χρυσαλιφούρφουρο,
φύσα το την ʼνοιξη να φέρεις.
Κι αν πετάξει σα φτερό και πούπουλο,
κάποιος σ' αγαπάει και δεν το ξέρεις.

Χρυσαφένια φλουράκια κρέμονται
κάτω από τα πέταλά του.
Και στου Ζέφυρου το παιχνίδισμα
σαν να κουδουνίζει κάπου κάπου.

Φύσα, φύσα το Χρυσαλιφούρφουρο,
που κρατάς την Άνοιξη στο χέρι
Κι αχ! Αν γίνει σκόνη και χρυσόσκονη,
κάποιον αγαπάς και δεν το ξέρει.

Τὰ ρήματα

Μισῶ
Λυπᾶμαι
Ζηλεύω
Ἐκδικοῦμαι
Σκοτώνω
Ἀδιαφορῶ
Χαμογελάω
Ἡσυχάζω

Ἀπαγόρευση τῶν ἀναμνήσεων

Εἶναι κάτι πράματα ποὺ ὅσο καὶ νὰ θες νὰ τὰ ἀποφύγεις, σοῦ 'ρχονται σὰ νὰ εἶναι συννενοημένα. Ἕνας παλιὸς ἀρχάγγελος, ἕνα ἴδιο τραπέζι – ἔστω μὲ διαφορετικὴ παρέα. Φυσικὰ τὸ φεγγάρι. Μπορεῖ νὰ λείπει τὸ φεγγάρι; Κίτρινο, μισό. Χαμογελάει χαιρέκακα ἀπὸ τὴν Πειραιῶς, ὅπως πᾶς δυτικά. Γιὰ νὰ θυμᾶσαι ἕνα τηλέφωνο ποὺ χτύπαγε, ἐκεῖ κοντὰ στὸ ποτάμι.
Κι ὅλα γυρίζουν. Ἔρχονται καὶ ξανάρχονται.
Καὶ δεκαπέντε λέξεις, ποὺ ἔχουν τέτοια δύναμη, ἱκανὲς νὰ σὲ λυγίσουν ἀπὸ τὸν πόνο, καὶ νὰ σὲ κάνουν νὰ σέρνεσαι χάμω. Τόσο ἄσχημα ποὺ εὔχεσαι νὰ μὴν εἶχες ξυπνήσει αὐτὴ τὴ μέρα.