Εὐτυχῶς ποὺ ὑπάρχει ἡ λήθη καὶ ὁ ἄνθρωπος μπορεῖ νὰ θυμᾶται

Θέλω νὰ μείνω μόνος μου, γιατί οἱ ἄνθρωποι μὲ πληγώνουν βάναυσα. Μὰ αὐτὸ κάνε πὼς δὲν τὸ διάβασες· καὶ ἐγὼ θὰ κάνω πὼς δὲν τὸ ἔγραψα. Εἶναι σχεδὸν δυὸ ἑβδομάδες ποὺ ἔχω κλείσει τὰ τηλέφωνα καὶ μόνο ἐλάχιστα ἴχνη ἔχουν ἀπομείνει ἀπὸ ἐκεῖνο τὸ πνίξιμο τῶν προηγουμένων μηνῶν ποὺ προκαλοῦσε ἁσφυξία, στὶς πρῶτες ὥρες ποὺ ἔμενα σπίτι. Οὔτε κι ἐκεῖνος ὁ πρώην μὲ τὸν ὅποῖο εἴχαμε μιὰ κάποια ἐπαφή, γνωρίζω πιὰ τί κάνει καὶ ποῦ βρίσκεται. Ὡρα του καλὴ, ὅπου βρίσκεται. Καὶ σὲ σένα, καὶ σὲ σένα. Ναί, ἀκόμα καὶ σὲ σένα, ποὺ δὲ μπορῶ να συλλαβίσω οὐτε τὴν εἰκόνα σου· ὥρα σου καλή. Λογικά, δὲν ἔφταιξες σὲ τίποτα, ἄλλωστε. Ὥρα καλὴ καὶ σὲ ὅσους ἀνθρώπους πέρασαν ἀπὸ τὴ ζωή μου, κι ἔφυγαν, καὶ δὲν εἶναι πιά μαζί μας. Σίγουρα τίποτα δὲν εἶναι ὅπως παλιά. Ὅμως ἐλπίζω στὴν ὁμαλότητα. Νοιώθω. Τί νοιώθω; Μιά θλιμμένη ὁμίχλη ἀπλωμένη παντοῦ. Ἕνα ἀπαλὸ πέπλο πάχνης ἤ σκόνης, νὰ καλύπτει τὰ πάντα. Μιὰ ὁμοιόμορφη θλίψη, καθόλου αἰχμηρή, σχεδὸν προστατευτική. Ἔρημοι βράχοι, φαγωμένοι στὴν ἀλμύρα. Μά τώρα πιὰ τίποτα δὲν ἔμεινε νά θυμίζει ἄμεσα κάτι ἀπὸ αὐτὲς τὶς ἐποχές. Κανένα κύμα. Καμμία αἰσθηση. Μόνο μιὰ καταγεγραμμένη ὀξείδωση, σὰν ἀρχεῖο γεγονότων ποὺ συνέβησαν κάποτε. Ἴσως καὶ μερικὰ ὄστρακα νεκρὰ κολλημένα στὰ βράχια. Σ' ἕνα τοπίο γκρίζο. Ὅμως αὐτὰ εἶναι πράγματα ἀρκετὰ γιὰ νὰ λὲς "αὐτό, δὲ θέλω νὰ τὸ ξαναζήσω, ἦταν ἄσχημο τελικά." Κι αὐτὸ, καὶ τὰ παρελκόμενά του. Ἂν εἶχα τὴ δύναμη, δὲν ξέρω ἂν θὰ ἄλλαζα κάτι. Ἕνα θά ἤθελα ὅμως· νὰ μπορέσω νὰ κάνω μερικοὺς ἀνθρώπους νὰ βιώσουν ὅτι ἔζησα. Καὶ ἐγὼ νὰ τοὺς χαζεύω ἀπὸ μακρυά, χαμογελώντας. Ποτέ δὲν ξέρεις πὼς τὰ φέρνει ὁ διάολος...

Σὰν κάθε ποὺ μὲ πλησιάζεις, τρέμω μήπως μὲ μαχαιρώσουν τὰ βελούδινα χέρια σου. Καὶ μένω σ' ἕνα ἄδειο σπίτι, μὲ καθαρὰ μάρμαρα, ἄσπρα. Κι ἕνα κερί· καίει σιγά τὰ ἀρωματικά μου χόρτα. Μιὰ ἡλικιωμένη κυρία, πέρασε σήμερα ἀπ' ἔξω, κοίταξε λίγο καὶ μετά ἔφυγε γιὰ μακρυά. Εἶπε πὼς θὰ ξανάρθει, μὲ τὸ φῶς. Τῆς ὑποσχέθηκα πὼς θὰ φροντίζω τὰ μάρμαρα.