Εἶναι κάτι πράματα ποὺ ὅσο καὶ νὰ θες νὰ τὰ ἀποφύγεις, σοῦ 'ρχονται σὰ νὰ εἶναι συννενοημένα. Ἕνας παλιὸς ἀρχάγγελος, ἕνα ἴδιο τραπέζι – ἔστω μὲ διαφορετικὴ παρέα. Φυσικὰ τὸ φεγγάρι. Μπορεῖ νὰ λείπει τὸ φεγγάρι; Κίτρινο, μισό. Χαμογελάει χαιρέκακα ἀπὸ τὴν Πειραιῶς, ὅπως πᾶς δυτικά. Γιὰ νὰ θυμᾶσαι ἕνα τηλέφωνο ποὺ χτύπαγε, ἐκεῖ κοντὰ στὸ ποτάμι.
Κι ὅλα γυρίζουν. Ἔρχονται καὶ ξανάρχονται.
Καὶ δεκαπέντε λέξεις, ποὺ ἔχουν τέτοια δύναμη, ἱκανὲς νὰ σὲ λυγίσουν ἀπὸ τὸν πόνο, καὶ νὰ σὲ κάνουν νὰ σέρνεσαι χάμω. Τόσο ἄσχημα ποὺ εὔχεσαι νὰ μὴν εἶχες ξυπνήσει αὐτὴ τὴ μέρα.
Τετάρτη 1 Ιουλίου 2009
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου