Ἡ ὥρα

Κι ἐκεῖ ποὺ κάποτε στὸ πορτοφόλι μου, μὲ ταξίδευε ἡ φωτογραφία σου, τώρα κατοικοῦν μερικὰ εἰσιτήρια, για μικρὲς καθημερινὲς διαδρομὲς μέσα στὴν πόλη.

Οἱ ἀσφόδελοι τῆς Παρασκευῆς

Ἀπόψε θά 'θελα νὰ μὴ μείνω πάλι μόνος.
Ἀπόψε θά 'θελα πολλά
Βασικά νά 'μουν καλά.

Τὰ πλυμμένα

Βγάζοντας στὴ φόρα μιὰ ζωή, I.
Ἤθελα κάπου νὰ τὰ πῶ νὰ ξεσκάσω.

Ἡ στατιστικὴ

Σήμερα σκεφτόμουν ὅλους ἐκείνους μὲ τοὺς ὀποίους ἔχω ἔρθει σε στενότερες σεξουαλικές ἐπαφές. Μετράμε δέκα ἄτομα – ὁ δέκατος τὸ Μάρτη. Ἀπὸ αὐτοὺς τοὺς δέκα, ὁλοκλήρωσα μὲ ἀκριβὼς τρεῖς. Μὲ ἕναν ἀπὸ αὐτοὺς ὑπήρξα ἐνεργοπαθητικὸς καὶ μὲ τοὺς ἄλλους ἐνεργητικός.

Ἀπὸ τοὺς δέκα αὐτοὺς ἀνθρπώπους, ἐρωτεύτηκα τρεῖς, ποὺ ὑπήρξαν καὶ οἱ μοναδικοὶ μου ἔρωτες. Ἀπὸ αὐτοὺς τοὺς τρεῖς ποὺ ἐρωτεύτηκα, δὲν ὁλοκλήρωσα ποτὲ μὲ τὸν ἕναν, καὶ αὐτὸς δὲν ἔμαθε ποτὲ ὅτι ὑπήρξα κι οὐσιαστικὰ ἐρωτευμένος μαζί του. Μὲ τοὺς ἄλλους δύο ποὺ ἀγάπησα, ἔκανα τις δύο μοναδικὲς σχέσεις τῆς ζωῆς μου, ποὺ μετρήσανε πέντε χρόνια και πέντε μήνες, αντίστοιχα. Τώρα δὲν ἔχω καμία ἐπαφὴ μὲ κανέναν ἀπὸ αὐτοὺς. Ὅμως ὅλοι ἔχουν μιὰ ἰδιαίτερη θέση στὴν καρδιά μου.
Θέλω να σημειώσω ὡστόσο, ὅτι αἰσθάνομαι ἢ ἐλπίζω, πως μὲ τὸν ἕναν ἀπὸ αυτοὺς κάποτε θὰ εἴμαστε μαζί.

Ὁ μέσος ὅρος ἡλικίας τους ἦταν 2.6 ἔτη μεγαλύτεροί μου με τυπικὴ ἀπόκλιση 2.3 ἔτη. Τὸ μέσο ὕψος τους εἶναι 178cm μὲ τυπικὴ ἀπόκλιση 5cm – πέντε ἐκατοστὰ πιὸ ψηλοὶ ἀπὸ ἐμένα. Ὁ δείκτης μάζας σώματος αὐτῶν εἶναι 22.0 μὲ τυπικὴ ἀπόκλιση 1.8· σὲ γενικὲς γραμμὲς παιδιὰ μὲ γυμνασμένο σῶμα. Μὲ ἐξαίρεση ἕναν, ὅλοι ἀνοιχτόχρωμοι ἢ ξανθοὶ· κανεὶς φαλακρός.

Τό σεξ

Ἔχω νὰ κάνω σὲξ ἀρκετοὺς –πολλοὺς– μῆνες. Τὸ σὲξ εἶναι ὄμορφο, ὑπέροχο· δὲν τὸ ἀποποιοῦμαι. Μὰ εἶναι καλύτερο νὰ τὸ κάνεις ὅποτε τὸ αἰσθάνεσαι. Ὁ κυριότερος λόγος ποὺ δὲν κάνω σεξ, εἶναι γιατὶ μέσα μου, τὸ τοποθετῶ πάντα μετὰ τὸ σύνορο τῆς οὐσιαστικῆς συναισθηματικῆς ἐπαφῆς, καὶ ἀφοῦ κανεὶς δὲ μὲ ἄγγιξε συναισθηματικὰ, κανεὶς δὲν ἔκανε καὶ σὲξ μαζί μου. Σὺν τοῖς ἀλλοις, τὸ σὲξ εἶναι μία ἐπιβεβαίωση τῆς εἶκόνας τοὺ ἐγώ μου, καὶ δὲ θὰ ἤθελα νὰ τὴ βάζω σε δοκιμασίες ἐπὶ τοῦ παρόντος. Ἀκόμα τρέμω στὴν ἰδέα ὅτι μπορεῖ νὰ ἀπορριφθῶ γιὰ αὐτὸ εἶμαι καὶ κάνω, κατὰ τὴ διάρκεια τοῦ σέξ. Τελευταῖο, ἀλλὰ ὄχι ἀσήμαντο, εἶναι ἡ ὁλοκληρωτικὰ πεσμένη libido τὸν τελευταῖο καιρό. Ἐδῶ, μιὰ ἁπλὴ μαλακία πάω νὰ τραβήξω βλέποντας μιὰ τσόντα καὶ συγκινοῦμαι μὲ τὰ πρόσωπα καὶ τίς ἐκφράσεις τῶν πρωταγωνιστῶν της.

Ὁ Παράδεισος

Εἶναι μερικὲς φορές, ποὺ θὲς νὰ σαπίσεις κάποιον στὸ ξύλο· καὶ θὲς νὰ τὸν χτυπήσεις τόσο ἄγρια, μέχρι νὰ τὸν δεῖς νὰ φτύνει αἷμα..

Κι αὐτὸς ὁ κάποιος εἶναι ὁ ἐαυτός μου.

Τὰ αἰτήματα

Ἡ ἐπαιτεία.
Ἡ ἀδιαφορία
Ἡ ἀπόρριψη
Ἡ ἐκμετάλλευση

Τὸ κρῖμα.

Τὰ παράθυρα

Χωρὶς λόγια

Τέσσερα

Ἀπουσία διαίσθησης, μνήμης ψευδαίσθηση, πάλι θερινὲς νύχτες τοῦ Ὀκτώβρη, καὶ ἡ ἱστορία ποὺ ἀναπαύεται, στρεσσάρει τὴ σκέψη καὶ ὅλα μπλέκονται σὲ μιὰ ἐλπίδα ποὺ ζεῖ σ' ἕνα σῶμα μονό. Κι ἕνας φόβος, σκυλὶ πιστό, ποὺ κλαίει τὰ βράδυα, τὴν κάνει νὰ σκύβει γιὰ νὰ τὸν φροντίσει καὶ δὲ στέκεται στὸ ὕψος της.

Δὲ μπορῶ.

Δὲ ζῶ.

Πόσες μέρες ἔχω πάλι;