Τέσσερα

Ἀπουσία διαίσθησης, μνήμης ψευδαίσθηση, πάλι θερινὲς νύχτες τοῦ Ὀκτώβρη, καὶ ἡ ἱστορία ποὺ ἀναπαύεται, στρεσσάρει τὴ σκέψη καὶ ὅλα μπλέκονται σὲ μιὰ ἐλπίδα ποὺ ζεῖ σ' ἕνα σῶμα μονό. Κι ἕνας φόβος, σκυλὶ πιστό, ποὺ κλαίει τὰ βράδυα, τὴν κάνει νὰ σκύβει γιὰ νὰ τὸν φροντίσει καὶ δὲ στέκεται στὸ ὕψος της.

Δὲ μπορῶ.

Δὲ ζῶ.

Πόσες μέρες ἔχω πάλι;