Μην κοιτάς ποτέ ψηλά την κυριακή

Συννέφιασε ο καμβάς,
συννέφιασε κι ο ουρανός,
συννέφιασα κι εγώ.

Και ζωγράφισα ένα φεγγάρι, που μου τελείωσε το μαύρο.
Και ζωγράφισα ένα φεγγάρι, για νά χω κάτι να κοιτώ
και να μελαγχολώ.

Τὸ γάλα

Ἡ πιὸ γλυκιὰ στιγμὴ τῆς μέρας εἶναι ὅταν πίνω ἕνα ποτήρι γάλα πρὶν κοιμηθῶ.

Τὰ παπούτσια

Πόση ἐλπίδα γιὰ ἀγάπη μποροῦν νὰ στηρίξουν αὐτὰ τὰ παπούτσια πια; Πάλιωσαν, δὲν τὸ βλέπεις; Κι ἔπεσαν τὰ πόδια μπροστά, καὶ θὰ λένε ἱστορίες, ποὺ ἦταν μιὰ φορὰ κι ἕνας καιρός, τὴ νύχτα ποὺ πάγωσε ὁ κόσμος, και πάγωσες κι ἐσύ. Και πῆρες τὸ φῶς. Καὶ πῆρες τὸ φῶς μου. Φῶς μου.

Ὄχι ἄλλες ἀγάπες. Ὄχι ἄλλα πρωινὰ ἀπόγνωσης. Θέλω να ξεράσω τὴν τροφή σου ἀπὸ μέσα μου, μήπως κι ἐλαφρύνει ἡ θλίψη. Κι ὅπως θὰ φεύγεις κι ἐσὺ, θα φεύγει κι ἡ ζωή μου. Ζωή μου.

Κάθε βράδυ, ζῶ τὴν ἀπόλυτη φαντασίωση. Εἶμαι στὸν καναπέ μου, σκεπασμένος, καὶ προσπαθῶ νὰ κοιμηθῶ. Γύρω σκοτάδι. Κι ἔρχεσαι ἐσὺ, και μὲ ἀγγίζεις, μοῦ χαϊδεύεις τὸ κεφάλι, καὶ με φιλᾶς στὸ μέτωπο. Καὶ μὲ μιὰ σου σκέψη καταργεῖς τὴ μοναξιά. Καὶ μὲ παίρνει ὁ ὕπνος στὴν ἀγκαλιά σου, τὴ νοητή. Καὶ εἶναι ὅλα ἥρεμα. Καὶ δὲ βλέπω πιὰ τέρατα, γιατί ἤσουν τὰ μάτια μου. Μάτια μου.

Ὅπως κι ἂν

Γιὰ ὅσους δὲ φύγανε, μὰ δὲν πλησίασαν ποτέ.

Εἶναι μερικοὶ ἄνθρωποι ποὺ τοὺς ἀγαπᾶς γιατί καταφέρνουν καὶ εἶναι γοητευτικοὶ γιὰ τὴ συγκίνηση πού μποροῦν νὰ σοῦ χαρίσουν. Διάσημοι ἢ ἄσημοι, μὰ γιὰ σένα σημαντικοί. Δὲν τὸ ξέρουν. Μακρυὰ σὲ ἄλλα λιμάνια, δὲν εἶναι ὅσο δίπλα σου ἤθελες. Μὰ δὲν πειράζει· σκᾶς ἕνα νοσταλγικὸ χαμόγελο, παίρνεις τὶς ξυλομπογιές σου καὶ προβάλλεις κοντά σου, τοὺς ἀγαπημένους σου ἥρωες, ὅπως ἐσὺ θὰ τοὺς ἤθελες, μὲ ἕνα σκίτσο τους. Κι ἔχεις λίγο ἀπὸ τὸν ἦχο τους γιὰ συντροφιά.

Δὲν τό 'χω

Ποιός τό 'χει;

Ἤθελα πάντα νὰ εἶμαι φίλος σου, μὰ μάλλον δὲν ἤθελες ἐσὺ ποτέ.
Ἤθελα πάντα νὰ μ' ἀγαπᾶς καὶ νὰ μὲ νοιάζεσαι.
Εἶναι στιγμὲς ποὺ θὲς νὰ ξεσπάσεις κάπου, μὰ μετὰ σκέφτεσαι, πὼς τὸ μόνο ποὺ θὰ καταφέρεις εἶναι νὰ ἐκτεθεῖς περαιτέρω, καὶ νὰ πληγωθεῖς περαιτέρω. Καὶ μάλλον τίποτα δὲ θὰ ἀλλάξει.
Ἡ μόνη ἀλήθεια, εἶναι ἡ μοναξιά μας. Καὶ ἂν τὸ δηλώνω, τὶ ἀλλάζει;
Ὥστε λοιπὸν αὐτὴ εἶναι ἡ ζωὴ καὶ τὸ νοημά της.
Καὶ τὸ νῆμα της, τὸ νόστιμο. Κλωστὲς τὸ ὑφασμά της.
Πεῖτε μου, σᾶς παρακαλῶ, ἀπὸ πού φεύγουν ὁ κόσμος;
Φτερὰ στὶς δερμάτινες βαλίτσες μου, ρούχα στὴν πλάτη μου· θὰ τὰ πετάξω.
Νούμερο ἕνα γιά τὸ ἄσπρο καὶ πρόβα τοῦ ἀντίο, γιὰ μία καὶ μόνη παράσταση ἂν ἔχεις θάρρος.

Brazil

Πάει κιόλας ένας χρόνος.
Να πηγαίνω κι εγώ...

Πικρὸς Νοέμβρης

Σὲ σιχαίνομαι, γιὰ αὐτὸ ποὺ αἰσθάνεσαι
Σὲ σιχαίνομαι, γιατὶ δὲ μπόρεσα νὰ σοῦ μοιάσω
Σὲ σιχαίνομαι, γιατὶ μὲ ἀπέρριψες
Μὰ σ' ἀγαπῶ, γιατὶ θὰ πεθάνεις.

Τὰ ὁράματα

Κι ὅσο σὲ τυφλώνει τὸ μαῦρο μου, θὰ εἶσαι ἐδῶ γιὰ νὰ φεύγω.