Ὁ χρόνος

Καὶ βέβαια δίνω πάντα ραντεβού μὲ τὸ βράδυ, στὸ σπίτι. Σήμερα ἔκανα ἀπόψυξη στὸ ψυγεῖο καὶ γύρισα καὶ μάζευα μιὰ λίμνη νερά, δάκρυα τοὺς λιωμένους πάγους, ποὺ ἔλεγα τὴν ἱστορία στοὺς τοίχους μου, και ἔπεφταν φύλλα οἱ μπογιὲς καθὼς ὑποκλίνονταν στὴ μοναξιὰ τὴ μεγαλοπρεπῆ. Τὴν ἀδυσώπητη ποὺ τρώει τὸν γιατρὸ τῶν πάντων, χρόνο. Καὶ ἀφήνεται ἡ ψυχὴ ἀσθενὴς καὶ ἡ θλίψη ἱσχυρή. Καὶ τὸ βράδυ μὲ ἀγκάλιαζε κι ἐρωτοτροποῦσε μαζί μου γιὰ νὰ μοῦ ὀξύνει τὶς ἐξαρτήσεις, καθὼς μοῦ θύμιζε τοὺς λαμπεροὺς ἀπόντες τῆς ζωῆς μου. Ποὺ πάντα πλαστογραφοῦσα μιὰ σκέψη, γιὰ νὰ δικαιολογήσω τὴν ἀπουσία. Μὰ ὁ ἀπὼν, θὰ μένει πάντα ἀπὼν, κι ἐσὺ θὲς νὰ ἀγαπήσεις τὸσο αὐτὸν ὅσο καὶ τὴν ἀπουσία του.

Ἡ σκέψη ἀναπαράγει τὸν ἐαυτό της μὲ τρόπο γκρίζο· μὲ τὴν ἴδια ἀγωνία ποὺ ἡ ἡχὼ ρωτάει ἂν εἶσαι ἑδῶ. Και ἐσὺ ἔχεις πάψει νὰ εἶσαι ἐδῶ, ἐδῶ καὶ καιρὸ. Θὰ σὲ ἀφήσω νὰ ζεῖς μέσα μου, γιατὶ μόνο αὐτὸ μπορῶ, γιατὶ μόνο αὐτὸ δὲν πονάει, ἢ ἔστω πονάει λιγότερο.

Σ' ἀγαπῶ, ἀλήθεια.
Σ' ἀγαπῶ καὶ δὲ σὲ θυμᾶμαι.
Σ' ἀγαπῶ καὶ δὲ σὲ ξέρω.
Σ' ἀγαπῶ καὶ φοβᾶμαι.