Εφτά χιλιόμετρα γραφίτη

Και κλείνω τα μάτια, να προβάλλω λίγο ένα παραμύθι που ελπίζω να ανέβει στο πανί.

Αυτή τη φορά θέλω να το ζωγραφίσω. Δεν ήθελα ούτε να μιλήσω γιαυτό, ούτε να γράψω. Βασικά δοκίμασα να πάρω στα χέρια το μολύβι μου, και σε μια κόλλα άλφα τέσσερα, σαν κι αυτές που γράφω σημειώσεις για τους μαθητές μου, προσπάθησα να τραβήξω μερικές γραμμές. Για αρχή, προσπάθησα κάτι εύκολο· δεν είναι δύσκολο πράμα να ζωγραφίσεις δέκα ξύλα –τα μισά από αυτά κόκκινα– και δυο φιγούρες. Νομίζω αυτό που σχεδίασα, δε μοιάζει καθόλου με αυτό που είχα στο μυαλό μου. Και φαντάζομαι οι περισσότεροι θα συμφωνούσαν αν ποτέ το έβλεπαν. Αναμφισβήτητα. Δεν έχω ταλέντο. Μα ελάχιστα σκάω γιαυτό. Έχω να πω, ότι βρίσκομαι μπροστά σε μια πολύ γλυκιά προσπάθεια αυτού του μπλε μηχανικού μολυβιού, που μετράει σχεδόν δυο χρόνια ζωής σε συρτάρια και κασετίνες.

Σχεδόν δευτέρα

Δυο μυρμήγκια πάνω σε ένα ψηλό φύλλο στο γρασίδι λένε για τον κόσμο. Δυο μπουκάλια μπύρας ζεσταίνονται σε ένα ντουλάπι, κατακαλόκαιρο. Το φεγγάρι, που ντρέπεται να το χαζεύουν, κατακόκκινο, λιποθυμάει λίγο πιο δεξιά από την ακρόπολη. Ο χρόνος σιγά σιγά κυλάει καθαρίζοντας τη βεράντα. Κι εγώ απλά ονειρεύομαι καθισμένος σε ένα τραπεζάκι από μπαμπού που έβγαλα από την αποθήκη.

Οι νόρμες κι άλλες ιστορίες

Ο λόγος για το ασήμαντο κυρίως. Το ξέρεις ότι φοβάμαι να θέλω, και σιωπηλά ζητάω μια μικρή ενθάρρυνση. Δεν ξέρω, δεν ξέρω αλήθεια αν πρέπει να τιμήσω την ανάγκη μου να βρίσκεσαι ουσιαστικά στον κόσμο μου, δεν ξέρω αν πρέπει να την προσωποποιήσω ή να την κρατήσω ως εσωτερική εξάρτηση, ως ανάμνηση ευτυχίας, ενός ανθρώπου που αποτοξινώνεται· ούτε κι αυτός δεν ξέρει από τί. Έξω είναι κρύο, ο κόσμος λένε για ζέστη – αηδίες, αφού τους βλέπω, όλοι φοράνε τα πιο βαριά παλτά τους, γιατί;

Ο λόγος για μια αγκαλιά μονάχα. Αν όλα αυτά θα μπορούσαν να τρομάξουν τους ανθρώπους, τότε καλά κάνουν, κι εσείς ας φύγετε από 'δω. Έχω να πω, τόσο ασυνείδητα πως δε σας έχω ανάγκη καμμιά.

Εγώ θα βάλω ένα ζευγάρι γάντια κι ακόμη μια φορά θα υπεκφύγω με το συνήθη τρόπο, ζωγραφίζοντας την ομορφιά στο δικό μου το κάλυμμα. Σκεπάζω τις ενοχές για την αδυναμία μου την ουσιώδη. Δεν υπάρχει νόημα. Το νόημα είναι αυτό που αισθάνεσαι καθώς τα μάτια σου διαβάζουν τις θεατρικές μου λέξεις που σε ταξιδεύουν από γραμμή σε γραμμή, κάνοντας στάσεις σε τελείες κι άλλα σημεία θλίψης, χαράς και άλλων πολλών πραγμάτων.

Ο σκώρος

Χρειάζεται μεγάλη υπομονή, απάντησε η αλεπού. Στην αρχή θα καθίσεις κάπως μακριά μου, έτσι, στο χορτάρι. Θα σε κοιτάζω με την άκρη του ματιού κι εσύ δε θα λες τίποτα. Ο λόγος είναι πηγή παρεξηγήσεων. Κάθε μέρα, όμως, θα μπορείς να κάθεσαι όλο και πιο κοντά…

Σκέψεις όπως κόκκοι καφέ, πάντα διαλύονται αρωματικά στο μυαλό μου. Τη ζαχαρίνη δε θα τη λογαριάσω. Τολμώ να χαμογελάω κοιτάζοντας την τεράστια κούπα, αλλά σκέφτομαι να κρατήσω το χαμόγελό μου στα όρια αυτού του ποτηριού, μη μας πάρει μάτι κανείς. Όρια προσωπικά, που ίσως και να μπερδεύουν το δεύτερο πρόσωπο, ενδεχομένως και ιδανικά δηλαδή. Μπορεί κι εξιδανικευμένα. Οι προοπτικές βρίσκονται στον πληθυντικό συχνά. Όπως ο πληθυντικός των σπασμένων στα δάχτυλα, ξηρών καρπών που περίμεναν μια ακόμα μπύρα ή κάτι τέτοιο. Μονοπωλώντας έναν καναπέ, μια προσδοκία και το σημαντικό, αστέρια έπεφταν αραιά και πού, σαν καταιγίδα όμως, στο ίχνος κάποιων συνειρμών για ευχές. Κι όλα όμορφα πάλι, όπου κι αν είσαι. Θέλω οι άνθρωποι να ακολουθήσουν κι αυτοί τις δικές τους πορείες, κι ελπίζω ότι κάπου σ' αυτές μπορεί να υπάρχω κι εγώ. Τόσο φυσικά. Φυσικά θέλω πολλά να πω, αλλά φοβάμαι ότι θα γίνω πληθωρικός και θα χάσω κάτι από τη γοητεία μου στα μάτια μου.

Άγνωστο

― Στα μάτια σου κοιτώντας, θα δω αυτό που θά 'θελα να γίνω.
― Οι άνθρωποι γύρω μου συνηθίζουν να ναι όμορφοι και χαίρομαι να τους χαζεύω. Μα δεν τους το λέω· μη σκοτώσω την ομορφιά.
― Αυτό που θες να αναγνωρίζεις για προφανές, ίσως όμως είναι μια θαυμάσια ψευδαίσθηση. Μπορείς να πας λίγο παραπέρα;
― Φυσικά.
― Θα νυστάξω αφού δω την ανατολή που σου υποσχέθηκα, μα κάνε μου μια χάρη. Άσε με να κοιμηθώ μετά στην αγκαλιά σου.

Μικρές ώρες

Μια κουταλιά συνειρμοί που επιπλέουν στον αφρό είναι οτι μένει στις έξι το πρωί. Η ανάγκη σε ρόλο βρεφοκομείου συναισθημάτων, και ένα γιατί στο δρόμο για μερικές πλάγιες δηλώσεις. Ώρες ώρες, σκέφτομαι να απενοχοποιήσω οριστικά την ανασφάλειά μου, να πάει στο διάολο. Ώρες ώρες σε σκέφτομαι. Κάτι ελπίζεις, κάτι φοβάσαι, κλασικά δηλαδή όπως πάντα. Ώρες ώρες θέλω να μη σκέφτομαι. Κι αν η ελπίδα δε σου βγει; Κι αν σου πηδήξει τον ψυχισμό; Αηδίες. Στο κάτω κάτω, εσύ παραμένεις ακέραιος, όπως και πριν. Όλα είναι σα μια παράσταση που αποφασίζουμε να παίξουμε στο μυαλό μας. Φυσικά, η διανομή των ρόλων είναι αυστηρά στη δική μας διακριτική ευχέρεια.
Πολλά δεν τα καταλαβαίνω, άλλα τόσα δεν τα δέχομαι· μα αν τα δεχτώ τελικά, θα είναι όλα ένα κλικ πιο όμορφα. Μα θέλω να ξέρεις ότι έκανα τη δική μου προσπάθεια να τα αλλάξω. Και θέλω να ξέρεις, πως υπήρξα περήφανος γιαυτό. Κι αν τα κατάφερνα, ίσως και να ήμουν ένα βήμα πιο κοντά.
Πάω να πέσω και θα ονειρευτώ ένα σωρό πράγματα.

Ενάμιση λίτρο βενζίνη

Όχι, δεν ειμαι τρομοκράτης, δεν έχω μολότωφ.

:)