Ο λόγος για το ασήμαντο κυρίως. Το ξέρεις ότι φοβάμαι να θέλω, και σιωπηλά ζητάω μια μικρή ενθάρρυνση. Δεν ξέρω, δεν ξέρω αλήθεια αν πρέπει να τιμήσω την ανάγκη μου να βρίσκεσαι ουσιαστικά στον κόσμο μου, δεν ξέρω αν πρέπει να την προσωποποιήσω ή να την κρατήσω ως εσωτερική εξάρτηση, ως ανάμνηση ευτυχίας, ενός ανθρώπου που αποτοξινώνεται· ούτε κι αυτός δεν ξέρει από τί. Έξω είναι κρύο, ο κόσμος λένε για ζέστη – αηδίες, αφού τους βλέπω, όλοι φοράνε τα πιο βαριά παλτά τους, γιατί;
Ο λόγος για μια αγκαλιά μονάχα. Αν όλα αυτά θα μπορούσαν να τρομάξουν τους ανθρώπους, τότε καλά κάνουν, κι εσείς ας φύγετε από 'δω. Έχω να πω, τόσο ασυνείδητα πως δε σας έχω ανάγκη καμμιά.
Εγώ θα βάλω ένα ζευγάρι γάντια κι ακόμη μια φορά θα υπεκφύγω με το συνήθη τρόπο, ζωγραφίζοντας την ομορφιά στο δικό μου το κάλυμμα. Σκεπάζω τις ενοχές για την αδυναμία μου την ουσιώδη. Δεν υπάρχει νόημα. Το νόημα είναι αυτό που αισθάνεσαι καθώς τα μάτια σου διαβάζουν τις θεατρικές μου λέξεις που σε ταξιδεύουν από γραμμή σε γραμμή, κάνοντας στάσεις σε τελείες κι άλλα σημεία θλίψης, χαράς και άλλων πολλών πραγμάτων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου