Μικρές ώρες

Μια κουταλιά συνειρμοί που επιπλέουν στον αφρό είναι οτι μένει στις έξι το πρωί. Η ανάγκη σε ρόλο βρεφοκομείου συναισθημάτων, και ένα γιατί στο δρόμο για μερικές πλάγιες δηλώσεις. Ώρες ώρες, σκέφτομαι να απενοχοποιήσω οριστικά την ανασφάλειά μου, να πάει στο διάολο. Ώρες ώρες σε σκέφτομαι. Κάτι ελπίζεις, κάτι φοβάσαι, κλασικά δηλαδή όπως πάντα. Ώρες ώρες θέλω να μη σκέφτομαι. Κι αν η ελπίδα δε σου βγει; Κι αν σου πηδήξει τον ψυχισμό; Αηδίες. Στο κάτω κάτω, εσύ παραμένεις ακέραιος, όπως και πριν. Όλα είναι σα μια παράσταση που αποφασίζουμε να παίξουμε στο μυαλό μας. Φυσικά, η διανομή των ρόλων είναι αυστηρά στη δική μας διακριτική ευχέρεια.
Πολλά δεν τα καταλαβαίνω, άλλα τόσα δεν τα δέχομαι· μα αν τα δεχτώ τελικά, θα είναι όλα ένα κλικ πιο όμορφα. Μα θέλω να ξέρεις ότι έκανα τη δική μου προσπάθεια να τα αλλάξω. Και θέλω να ξέρεις, πως υπήρξα περήφανος γιαυτό. Κι αν τα κατάφερνα, ίσως και να ήμουν ένα βήμα πιο κοντά.
Πάω να πέσω και θα ονειρευτώ ένα σωρό πράγματα.