Χρειάζεται μεγάλη υπομονή, απάντησε η αλεπού. Στην αρχή θα καθίσεις κάπως μακριά μου, έτσι, στο χορτάρι. Θα σε κοιτάζω με την άκρη του ματιού κι εσύ δε θα λες τίποτα. Ο λόγος είναι πηγή παρεξηγήσεων. Κάθε μέρα, όμως, θα μπορείς να κάθεσαι όλο και πιο κοντά…
Σκέψεις όπως κόκκοι καφέ, πάντα διαλύονται αρωματικά στο μυαλό μου. Τη ζαχαρίνη δε θα τη λογαριάσω. Τολμώ να χαμογελάω κοιτάζοντας την τεράστια κούπα, αλλά σκέφτομαι να κρατήσω το χαμόγελό μου στα όρια αυτού του ποτηριού, μη μας πάρει μάτι κανείς. Όρια προσωπικά, που ίσως και να μπερδεύουν το δεύτερο πρόσωπο, ενδεχομένως και ιδανικά δηλαδή. Μπορεί κι εξιδανικευμένα. Οι προοπτικές βρίσκονται στον πληθυντικό συχνά. Όπως ο πληθυντικός των σπασμένων στα δάχτυλα, ξηρών καρπών που περίμεναν μια ακόμα μπύρα ή κάτι τέτοιο. Μονοπωλώντας έναν καναπέ, μια προσδοκία και το σημαντικό, αστέρια έπεφταν αραιά και πού, σαν καταιγίδα όμως, στο ίχνος κάποιων συνειρμών για ευχές. Κι όλα όμορφα πάλι, όπου κι αν είσαι. Θέλω οι άνθρωποι να ακολουθήσουν κι αυτοί τις δικές τους πορείες, κι ελπίζω ότι κάπου σ' αυτές μπορεί να υπάρχω κι εγώ. Τόσο φυσικά. Φυσικά θέλω πολλά να πω, αλλά φοβάμαι ότι θα γίνω πληθωρικός και θα χάσω κάτι από τη γοητεία μου στα μάτια μου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου