Το ταξίδι

Η συμπερασματολογία της οδύνης

Η πιο μεγάλη ψευδαίσθηση που είχα ποτέ, ειναι η αποκατάσταση της ευτυχίας.
Όνειρα που καθώς περνάει ο καιρός περικόπτονται μέχρι μηδενισμού.
Οι μέρες συνοψίζονται στην προσπάθεια για ελαχιστοποίηση του ψυχικού πόνου.
Όταν ξανπλώνω στο κρεβάτι, ξαφνικά μικραίνω και χάνομαι μέσα στις αναδιπλώσεις της κουβέρτας, και χάνομαι απο τον κόσμο, και χάνομαι από τον εαυτό μου και χάνω το μυαλό μου. Φαντάζομαι πως ο τοίχος του δωματιου μου, γεμίζει ξαφνικά με αίματα απο μια έκρηξη δίπλα μου και όλο μου το σώμα σκορπίζεται. Και όλα αυτά που με νοιάζαν μέχρι τώρα, εξαϋλώνονται, κι ολη η θλίψη γινεται ένα μαύρο σύννεφο και βρέχει κάπου μακρυά απο δω, όσο εγώ θα ταξιδεύω για άγνωστο που. Ίσως τότε φοβάμαι για ότι αφήσω πίσω μου, αλλά ξέρω οτι δε θα μπορώ να με νοιάζει, κι αυτοί που θα λυπούνται, πάλι δε θα με νοιάζει, αν και τώρα τους σκέφτομαι. Δεν έχω φύγει ποτέ ταξίδι, και αυτή εδώ θα ειναι ευκαιρία. Ότι ζούμε ειναι λιγότερο απο αυτό που ελπίσαμε, και η ζωή φαινεται να έχει πολύ λιγότερη σημασία από αυτή που τις δίναμε παλιά. Τώρα που μεγάλωσα λιγο, έχω μια ικανότητα ή αρρώστια, να τα βλέπω τα πράγματα απο εκει που τελειώνουν, και βλέπω πως δεν υπάρχει κάτι σημαντικό. Είμαι εδώ, τυχαία, έγινα ότι ειμαι από τύχη. Όλη μου η ζωή ειναι μια θλιβερή συλλογή τυχαίων γεγονότων, που λιγο λιγο το καθένα αφαιρούν το νόημα, και αυτό εδώ το κείμενο επίσης δεν έχει νόημα. Και η σκέψη μου δεν έχει νόημα. Κι όταν η σκέψη δεν έχει νόημα ταξιδεύεις, γιατι όλα ειναι τίποτα, κι εγώ τιποτα μαζι με όλα.