Το στίγμα

Οι κυριακές που λείπω.

Πάλι εδώ, και πάλι μαζί, και πάλι χωριστά. Πάλι και πάλι θα μιλήσουμε για ψυχική οδύνη, για την απώλεια, για το φόβο και το σκοτάδι που κατοικώ. Και αυτό που με τρομάζει περισσότερο δεν ειναι οτι πονάω. Αυτό που με τρομάζει ειναι οτι ο πόνος θα με στιγματίσει ένας θεός ξέρει για πόσα χρόνια, και σαν κάθε φορά που θα έρχεσαι να με αγγίζεις εγώ θα πετάγομαι τρομαγμένος σα να ξύπνησα απο έναν κακο εφιάλτη. Κι εσύ θα φεύγεις και ίσως να ρωτάς, αλλά πιο πιθανό να μη ρωτάς γιατί. Γιατι κάποτε φοβήθηκα οτι θα σε χάσω και πήρα ένα μαχαίρι και άνοιγα πληγές στον εαυτό μου. Αλλά τελικά σε έχασα. Κι έχασα.

Και τώρα βλέπω γύρω μου ανθρώπους που γελάνε και ζηλεύω. Που δε γελάω, που ειμαι σκοτεινός, πιο πολύ κι από νύχτα. Και δε φοβάμαι που πονάω. Αλλά φοβάμαι οτι θα πονάω για καιρό. Κι είναι κρίμα, κι είμαι νέος.

Κι όταν θα μεγαλώσω θα ρωτάνε, και θα λυπάμαι, όπως λυπάμαι τώρα που βλέπω άλλους μεγάλους, μόνους, να ζουν πίσω από τοίχους ψηλούς και παράθυρα ανοιχτά στις χαραμάδες. Και το φως δε θα μπαίνει σε αυτό εδώ το δωμάτιο, και θα έχουν οι τοίχοι μου μούχλα, και θα στάζουν θλίψη και κάθε ειδους φαντάσματα που θα σε λένε παρελθόν και αναμνήσεις ανθρώπων που εγώ έφυγα. Και θα έχω βαμμένο το προσωπό μου με δυο καρό στα μάτια, και όποτε φυσάς το προσωπό μου θα φεύγει η πούδρα η λευκή και θα φαίνεται η διαλυμμένη σάρκα απο μέσα. Και θα τρομάζω. Που η αναπνοή σου θα είναι σαν ξυράφια στην ψυχή μου, άσχετο αν εσύ απλά ανασαίνεις μπροστά μου.

Και θα μιλήσουμε για γεγονότα ψυχοτραυματικά, σαν κι αυτά που θα πεθάνεις μαζί τους, πότε, δεν το ξέρω. Αλλά ελπίζω σύντομα.