Το καρμπόν

Η έξοδος

Αυτές οι μέρες είναι περίεργες. Ημερολογιακά έχουμε άνοιξη, ο ήλιος σιγά σιγά κερδίζει έδαφος, η θερμοκρασία ανεβαίνει, οι μέρες έξω γινονται πιο ανάλαφρες και πολλά υποσχόμενες. Κι όμως σε αυτό εδώ το μυαλο κυριαρχεί το σκοτάδι και ο χειμώνας. Χρόνια τώρα. Είναι απολύτως εξαντλητική πλέον η αίσθηση της οδύνης· και είναι χωρίς έξοδο. Είναι τραγικό να νοιώθει κανεις την προσδοκία ότι θα φύγει το πνίξιμο, και το βάρος. Το συναίσθημα που αδειάζει μέσα απο το στήθος ένα-ένα τα εσωτερικά όργανα. Και που ταυτόχρονα γονατίζει κάτω.

Κάθε που ανοίγω τα μάτια μου, μερικά δευτερόλεπτα μετά, έρχεται η σκέψη. Και μετά η οδύνη. Είτε ειναι πρωι, ειτε ειναι μεσάνυχτα.

Νοιώθω τη μοναξιά να βάζει βαθιά τα νύχια της σε ότι πληγές έχω. Και αυτο δεν έχει πάψει να συμβαίνει τους τελευταίους μήνες. Θα έκανα σχεδόν τα πάντα για να απαλλαγώ απο αυτο το συναίσθημα. Που φοβάμαι. Που είμαι σε απόγνωση. Που ικετεύω για λύτρωση.

Νοιώθω οτι σιγά σιγά τρελλαίνομαι. Ίσως έτσι πάψω να σκέφτομαι.
Νοιώθω ότι ειναι σα να έχω κλάψει για ώρες. Που κάτι τέτοιο έχει να συμβει χρονια.
Νοιώθω οτι δεν έχω τη δύναμη να ελπίζω για τίποτα.
Δε θέλω να περιμένω τίποτα γιατι δεν αντέχω άλλο πόνο στην αίσθηση της αποτυχίας.