Ὄνειρο τῆς νύχτας

Βρέχει ἔξω, βρέχει καὶ στὴν ψυχή μου
Μὰ ἐγὼ θυμᾶμαι τοῦ καλοκαιριοῦ τὶς λιακάδες...

Ἂν κλείσω τὰ μάτια μου, τὸ πρῶτο πράγμα ποὺ θυμᾶμαι
εἶναι ἐκεῖνες οἱ βόλτες στὴ λεωφόρο Νίκης,
σχεδὸν λιώνουν τὴ σκέψη, ὅπως τὸ βραστὸ νερὸ τὴ σοκολάτα.
Δὲ μπορῶ νὰ τὸ περιγράψω ἀκριβῶς·
μὰ ἦταν σὰ νὰ λύνεται ἡ ψυχή, σὰν πυροτέχνημα,
σα νὰ ἀπελευθερώνονται παντοῦ, ὅλου τοῦ κόσμου τὰ χρώματα

Ὅμως πονάει ἡ μνήμη τῆς εὐτυχίας
καὶ ἡ ἐλπίδα γιὰ τὸ σπάνιο.
Καὶ εἶναι ἴδια ἡ αἴσθηση,
ὅπως ὅταν γιὰ τοῦ κορμιοῦ τὰ τραύματα
δὲν ξέρεις ποῦ νὰ ἀκουμπήσεις

Θερινὴ εἶναι τούτη ἡ νύχτα τοῦ Ὀκτώβρη
Τί κὶ ἂν ἄλλαξε ἡ ὥρα
Τί κὶ ἂν ἦρθε μπόρα

Ἀπόψε θὰ ἀγαπάω, ὅτι πονάω
καὶ κάθε τὶ ποὺ ἀπέτυχε
καθὼς μοῦ ἔτυχε
σημάδι ἐγὼ θὰ κυνηγάω.

Σὰ βραυευμένη ταινία ποιότητας
τὰ χνάρια τῆς δικῆς μου τῆς ταυτότητας
ἕνα φοίνικα χρυσό θ' ἀποζητήσω
γιατὶ τὶς στάχτες του λέω νὰ σκορπίσω