Εἶναι ἡ συγκίνηση ἔντονη, καὶ μ' ἕναν κεραυνό, ἔρχεται ἡ βροχή τῆς λέξης, ἀπότοκος τοῦ συναισθήματος. Καὶ μετὰ εἶναι ὅλα ἐλαφρά. Καὶ καμιὰ φορά, ὑγρά.
Ἡ παραμικρή προσπάθεια νὰ ἐκθέσω τὸν κόσμο μου, εἶναι τόσο ὀδυνηρή. Πολλή βία. Τὴν αἰσθάνομαι ὅπως ὅταν ἀκουμπᾶς ἄθελά σου, μιὰ πληγή. Ἡλεκτρίζει ἀπὸ τὸν πόνο. Καὶ πετάγεσαι. Κι ἁπομακρύνεσαι, γιατὶ ἔχεις τὴν ἀνάμνησή του. Εἶμαι μόνος. Στὸ σκοτάδι. Καὶ τὰ ἔχω δεῖ ὅλα. Δὲν ξέρω πιὰ ἂν φοβᾶμαι, ἢ τί φοβᾶμαι περισσότερο. Πέρασα στὴν ἄλλη πλευρὰ, καὶ ὅτι μὲ ἔκανε χαρούμενο βρίσκεται ἀπέναντι, καὶ δὲν ἔχω καμμία σύνδεση μὲ ἐκεῖ. Δὲ θυμᾶμαι πὼς ἦταν νὰ ἔχω ἐλπίδες. Εγκυκλοπαιδικὲς οἱ εἰκόνες ἀπὸ τὸ χαμόγελο, τὴν προσδοκία τοῦ μέλλοντος. Κι ἔτσι περνοῦν οἱ μέρες, καὶ οἱ μῆνες, κι ἔτσι χωρίς νόημα μετράω ἀνάποδα, χωρὶς νὰ περιμένω τίποτα. Ἀφοῦ τελειώσανε οἱ δυνάμεις. Μόνο γράφω ἐδῶ, κι αὐτὸ τὸ blog μὲ ἀκούει καὶ μοῦ ἀπαντάει γλυκά, καὶ μὲ ἀγγαλιάζει, τί καλά.
Εἶμαι δώδεκα μνῆμες· τοῖχοι,
φτιάχνουν δωμάτια καὶ τὰ σπίτια
ποὺ μένω.
Καὶ δὲν εἶναι κανείς ἐδῶ νὰ ψιθυρίζει
τὸ ὀνομά μου,
γιαυτὸ κι ἐγὼ τὸ ξέχασα.
Καὶ μετὰ ξεχάστηκα σὲ ὅτι ἔχασα.
Σ' ἕνα φῶς ποὺ ἀνηφορίζει.
Δὲν θέλω νὰ ὑπάρχω. Καὶ λοιπόν; Καλύτερα.
Παίζοντας κιθάρα μὲ τὶς ἀκίδες τῆς καρδιᾶς μου
Ἀπ' τὰ ρίγη τῆς ἀπόγνωσης, στὰ ὅρια τῆς τρέλλας.
Πάντα ἐδῶ.
Μιλοῦν φωνές, μὰ ἐγὼ ἀκούω ἐσένα.
Αἰσθάνομαι ἄσχημα εὐάλωτος. Πνίγομαι. Θέλω, ἔχω ἀνάγκη νὰ μιλήσω σὲ κάποιον. Μὰ νοιώθω πὼς ἂν μιλήσω, ἂν ἀνοίξω τὸν ἐσωτερικό μου κόσμο ὁπουδήποτε, θὰ πληγωθῶ. Δὲν ἔχω καμμία ἄμυνα νὰ προστατέψω τὸν ἐαυτό μου σὲ μιὰ ἀνθρώπινη σχέση. Καὶ ἀποφεύγω. Ὅλους. Τὰ πάντα.
Καὶ θέλω μὲ ἕνα σάλτο, νὰ πιάσω τὸ φεγγάρι καὶ νὰ χαθῶ μαζί του, ὅπως δύει, βουλιάζοντας στὴ θάλασσα.
Πονάει
Αὐτὴ τὴν πανσέληνο μοὺ τὴν εἶχες ὑποσχεθεῖ.
Αὐτὸ τὸ τραγούδι στὸ εἶχα ἀφιερώσει.
Ἀκόμα στὸ ἀφιερώνω.
Τί χειρότερο;
Γιὰ νὰ ἀντέξεις μόνος σου, λένε, θὰ εἶσαι εἴτε θεὸς εἴτε τρελλός.
Κι ἐγὼ θεὸς δὲν εἶμαι.