Εφτά χιλιόμετρα γραφίτη

Και κλείνω τα μάτια, να προβάλλω λίγο ένα παραμύθι που ελπίζω να ανέβει στο πανί.

Αυτή τη φορά θέλω να το ζωγραφίσω. Δεν ήθελα ούτε να μιλήσω γιαυτό, ούτε να γράψω. Βασικά δοκίμασα να πάρω στα χέρια το μολύβι μου, και σε μια κόλλα άλφα τέσσερα, σαν κι αυτές που γράφω σημειώσεις για τους μαθητές μου, προσπάθησα να τραβήξω μερικές γραμμές. Για αρχή, προσπάθησα κάτι εύκολο· δεν είναι δύσκολο πράμα να ζωγραφίσεις δέκα ξύλα –τα μισά από αυτά κόκκινα– και δυο φιγούρες. Νομίζω αυτό που σχεδίασα, δε μοιάζει καθόλου με αυτό που είχα στο μυαλό μου. Και φαντάζομαι οι περισσότεροι θα συμφωνούσαν αν ποτέ το έβλεπαν. Αναμφισβήτητα. Δεν έχω ταλέντο. Μα ελάχιστα σκάω γιαυτό. Έχω να πω, ότι βρίσκομαι μπροστά σε μια πολύ γλυκιά προσπάθεια αυτού του μπλε μηχανικού μολυβιού, που μετράει σχεδόν δυο χρόνια ζωής σε συρτάρια και κασετίνες.