Κυριακή 2 Αυγούστου 2009

Σάββατο και πρώτη

Φοβᾶμαι

6 σχόλια:

  1. μακάρι να ξερα το λόγο και τον τρόπο να σε βοηθήσω
    κουράγιο ρε

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Γιατί ρε φίλε; Γιατί τόση απαισιοδοξία; Τόσο καιρό σε διαβάζω και δεν μπορώ να καταλάβω το γιατί. Κανένας κοντινός φίλος να βοηθήσει δεν υπάρχει; Πάντα υπάρχει βοήθεια, αερκεί να βρούμε το κουράγιο να τη ζητήσουμε. Μη φοβάσαι.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Ο μόνος ένας που μπορεί να βοηθήσει ουσιαστικά σε τέτοιες περιπτώσεις είναι ο εαυτός μας· όλα τα άλλα δρουν προσωρινά αναλγητικά. Και πόσο να εκθέσεις τον εαυτό σου για ένα απλό παυσίπονο; Με ποιά διάθεση, όταν ήδη οι άνθρωποι που περίμενες να σταθούν λίγο δίπλα σου, αδιαφόρησαν;

    Νομίζω η μεγαλύτερη ψευδαίσθηση που μπορούμε να έχουμε, είναι πως δεν είμαστε μόνοι μας, τελικά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Συνήθως όταν νιώθουμε έτσι, πάει να πει ότι ο κύκλος των ανθρώπων που μας περιβάλλει δεν είναι ο κατάλληλος για να πάψουμε να νιώθουμε μόνοι μας... Ξεκίνα από αυτό θα έλεγα εγώ... Αν θες άκουσέ το...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. ή οτι θέλουμε να είμαστε μόνοι μας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή