Μια Κυριακή

Κοιτάζοντας νοτιοανατολικά

Πάλι Σεπτέμβρης καὶ πάλι τὸ καλοκαίρι ἔφυγε. Πάλι στὸ ἴδιο μέρος, μετρῶντας πλακάκια, σφυρίζοντας στιχάκια. Καὶ σκέφτομαι, ὅλο σκέφτομαι, πόσο μακρυὰ εἶναι τὸ κοντά; Καὶ τὰ νοητὰ τὰ χέρια ποὺ δήλωσαν ὅτι θὰ ἀνακαλύψουν τὶς πολλαπλὲς μου ἐπιφάνειες; Αὐτὲς οἱ ἐπιφάνειες. Ἕνας ὠκεανός μπορεῖ νὰ διαλυθεῖ σὲ ἕνα δάκρυ, κι ἂν κολυμπήσω μέσα του, ποῦ νὰ φτάσω;

Πόσο εὐτυχισμένες εἶναι οἱ βάρκες ὅταν ποζάρουν; Καὶ ὁ σταυρὸς; Ἡ θρησκεία μου, καὶ τὸ ἱερό μου, ποὺ τὸ ἔχω γιὰ να μετράω καρφιά. Καὶ μαθαίνοντας νὰ μετράω, ἁγιάζω. Γίνομαι μοναχὸς καὶ μονάχος μου, πάντα τὶς κυριακές, σκέφτομαι, μέχρι νὰ ἔρθει ἡ δευτέρα. Φαντάζομαι τὸν ἄνθρωπο. Τὸ ἀπραγματοποίητο καὶ τὸ ἀνύπαρκτο. Καὶ τὸ αδιάθετο. Κι ὅτι ἔμαθα, τὸ μαθαίνω σὲ ἄλλους καὶ δὲν τὸ κάνω πράξη.

Ὁ κόσμος βγαίνουν, κι ἂς εἶναι ἀργά. Καὶ ψὰχνω νὰ δώσω τὸ τριαντάφυλλο ποὺ μοῦ χρωστᾶς, ποὺ ὅσο κι ἂν περάσει ὁ χρόνος, τὰ φύλλα του μένουν στάσιμα, ὅπως τὸ αἷμα ποὺ παγώνει σὲ μιὰ στιγμὴ μετέωρη. Σὰν τὸ φλουρὶ, ποὺ γυαλίζει λίγο πρὶν νὰ πέσει. Κι ἡ γυαλάδα του μᾶς φωτογραφίζει, νὰ χαμογελᾶμε μὲ τὶς λύπες καὶ νὰ θυμόμαστε τὶς χαρές.