Ὁ κόμπος

Καὶ θέλω νὰ χαθῶ, στὰ πιὸ μαῦρα σκοτάδια.

Ἔδεσα ἕνα γαλάζιο φιογκάκι στὴν καρδιά μου· τῆς ἔβαλα τὰ καλά της και μ' ἕνα μὼβ μαρκαδόρο τῆς ζωγράφισα χαμόγελο. Τὴ φύσηξα νὰ φύγει ἡ σκόνη, καὶ τὴν πῆρα στὰ χέρια. Κι αὐτὴ ρώτησε

― Ποῦ πᾶμε;

Δὲν ἤξερα τί νὰ πῶ. Ἀπάντησα πὼς ἔχω ρεπὸ καὶ θὰ πᾶμε μιὰ βόλτα. Μετὰ ἐπικαλέστηκα τὴ λιακάδα καὶ τῆς ὑποσχέθηκα ὅτι θὰ τὴ βάλω μπροστὰ στὸ ποδήλατο.

― Δὲ θέλω, ἔχω ἕναν κόμπο.

ἀποκρίθηκε. Καὶ συνέχισε,

― Ὁ ἥλιος μὲ καίει· θέλω νὰ μὲ βάλεις πίσω στὸ στῆθος σου, ἐκεῖ ποὺ δὲ μὲ βλέπει κανείς. Θέλω νὰ χαθῶ στὰ πιὸ μαῦρα του σκοτάδια. Μακρυὰ ἀπὸ βλέμματα, χέρια κι ἄλλες καρδιές. Κι ἂν κάποτε, κανεὶς θελήσει νά μὲ ἀγγίξει, ἂς ἔχει ἀγγίξει πρῶτα ἐσένα.

Καὶ σὲ μιά στιγμὴ μπῆκε μέσα στὴν ἀγκαλιά μου, καὶ χάθηκε μέσα μου. Καὶ δὲν τὴν ξαναεῖδε κανείς, κι οὔτε τὴν ἄγγιξε κανείς. Καὶ πῆρε καὶ τὸ φιογκάκι μαζί της. Kι ἀπὸ τότε ἔχω κι ἐγὼ ἕναν κόμπο στὸ στῆθος, καὶ δὲν κατεβαίνει ἡ σκέψη.