Τὸ αἰσθάνομαι.
Κι ἀνασηκώνω τοὺς ὤμους.
Καὶ τὸ βλέμμα χαμηλά.
Κι ἕνα μελὸ στὸ πρόσωπο.
Ποιός νοιάστηκε
γιὰ ὅσα παίρνει ὁ ἄνεμος,
καὶ ὅσα καταπίνει ἡ θάλασσα;
Ποιός νοιάστηκε γιὰ μένα;
Παρασκευή 25 Σεπτεμβρίου 2009
Αὐτό.
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
εγώ αυτό το κείμενο το αισθάνομαι ως σκηνή ταινίας. απ' αυτές τις μελαγχολικές του σινεμά ή απ' αυτές που σκαρώνουμε εμείς στα γρήγορα...
ΑπάντησηΔιαγραφήωραία σκηνή λοιπόν.
Ἀδιάφορο ἂν ἡ σκηνὴ εἶναι ὡραία, εἶναι σκηνή ποὺ προβάλλεται αὐτὸ τὸν καιρό στὸ σινεμά μου. Σὰν ἀπὸ αὐτὲς τὶς ἁκαταλαβίστικες ποὺ παίζανε μέσα στη δεκαετία τοῦ '80. Καὶ ὅλοι - ὅλοι πέντε θεατές, κι αὐτοί προσπαθεῦν νὰ καταλάβουν· ἀπορῶ πῶς δὲν ἔχουν φύγει ἀκόμα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΘὰ ἤθελα νὰ χαμογελάω για χάρη τους...