Κάπως ξεχασμένος από αυτούς που θα ήθελα να θυμόνται την υπαρξή μου, οι υπόλοιποι απλά δεν υπάρχουν για μένα. Τελικώς, μόνος. Και η αντίφαση στο μεγαλείο της. Το βλέπεις κι εσύ, δεν το βλέπω μόνο εγώ, ναι; Θα τρελλαθώ σου λέω. Και προσπαθώ να βρω ένα γαμημένο λόγο να ξημερώσει η κυριακή. Το ίδιο πράγμα συμβαίνει σχεδόν συνέχεια τον τελευταίο ενάμιση χρόνο. Και να λες ότι δεν το προσπαθώ; Ζντουπ, πόρτα. Από την άλλη φοβάμαι, πως οι αγαπημένοι μου (μα τι ειρωνία) άνθρωποι, αποφάσισαν να απομακρυνθούν λόγω μιζέριας; Ατέρμονες σκέψεις αν τις συνεχίσω. Δεν έχει θεραπεία ο καταιγισμός σαββατιάτικα.
Θέλω να εξαφανιστώ σε μια αγκαλιά και να σταματήσω να σκέφτομαι και να σταματήσω το χρόνο και να σταματήσω. Αν έρθεις απόψε, σου έχω κρατήσει μια θέση κάπου. Δεν ξέρω που, θα το βρούμε αυτό, θα τα βολέψουμε.
Ένα συγκινησιακό μπλοκάρισμα που έχει επιστρέψει, παρά τις πολύ φιλότιμες προσπάθειες να μιμηθώ λόγια και στάσεις σώματος καθαρών συγκινησιακών ανθρώπων, μήπως και το σώσω λίγο.
Αυτά για απόψε.
Κυριακή 24 Ιανουαρίου 2010
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Πολύς κόσμος νιώθει έτσι αν σε κάνει να αισθάνεσαι λίγο καλύτερα... Φάσεις είναι που περνάνε, θα δεις
ΑπάντησηΔιαγραφήπολύ νωρίς για επίλογους..
ΑπάντησηΔιαγραφήμε θέα το πέλαγος
@tovene, δε βλέπω καν πρόλογο. που είδες τον επίλογο εσύ; Και δε φημίζομαι για τέτοιου είδους ασυνέχειες...
ΑπάντησηΔιαγραφήτον είδα σε ορισμένες προτάσεις αδιεξόδου.
ΑπάντησηΔιαγραφήαλλά μη δίνεις σημασία. ο καθένας ερμηνεύει αυτό που διαβάζει, όπως θέλει, έτσι δεν είναι;