Αφρόγαλα

Αυτή τη στιγμή είμαι μόνος. Και το αίσθημα της μοναξιάς ειναι κάτι που εντείνεται όταν ο χρόνος προτείνει την ευτυχία· κάτι που οξύνει δηλαδή την αντίφαση.

Έχω πληγές όπως όταν περπατάς και πέφτεις σε γωνίες και αιχμηρά αντικείμενα. Χτύπημα και άνοιγμα, πληγή και έκθεση.

Αυτή τη στιγμή φοβάμαι ότι θα πληγωθώ.
Φοβάμαι τη μοναξιά
Φοβάμαι την απόρριψη

Αυτή τη στιγμή επιλέγω να ειμαι μόνος γιατί θέλω να δόσω ένα διάλειμμα στο οξύ. Μα τελικά συναντώ το χρόνιο. Τι να διαλέξω. Όπου κι αν πάω, πονάω.

Σου έχουν μιλήσει ποτέ για ψυχική οδύνη; Δύσκολο να το περιγράψω. Μα δε με νοιάζει. Όπως και να το περιγράψω, εσύ θα με καταλάβεις, έτσι δεν ειναι; Αφού το σενάριο λέει, ότι εσύ θα με καταλαβαίνεις, έτσι δεν ειναι; Αφού εσύ, δεν είσαι τίποτα περισσότερο από εγώ.

Κάπου μέσα μου, μένω μόνος μου, αναζητώντας ισχυρή εγγύηση της αγάπης σου. Ονειρεύομαι ότι θα έρθεις να με ψάξεις, για να μου επιβεβαιώσεις το ενδιαφέρον σου, να έρθεις γλυκά να μου κρατήσεις το χέρι, και να μου υποσχεθείς πως ειμαι τα πάντα για σένα. Ω, μα τι ειρωνία. Δεν ήρθε κανείς. Γιατί να έρθει;

Έτσι κι εγώ θα δόσω την αγάπη μου στα άψυχα μου τα αντικείμενα, που ξέρω ότι μου ανήκουν και δε θα με προδώσουν ποτέ. Τα άψυχα δεν προδίδουν. Όμως ούτε αγαπούν.

Θα ήθελα να πάω ένα ταξίδι. Ένα μακρύ ταξίδι. Προς το φως. Κι ίσως ήμαστε όλοι τότε, λίγο πιο ευτυχισμένοι. Εγώ κυρίως. Μα δεν έχω το θάρρος να φύγω.