Περιγραφές, Ι

Εἶναι ἄσχημη αἴσθηση ὅταν ἔχεις ἀνοιχτεῖ σὲ ἕναν ἄνθρωπο, αὐτὸς νὰ σὲ ἀπορρίπτει. Καὶ ὅσο περισσότερα περιμένεις ἀπὸ αὐτὸν τὸν ἄνθρωπο, τόσο πιὸ ὀδυνηρὴ εἶναι ἡ ἐμπειρία. Θὰ ἤθελα νὰ σὲ παρακαλέσω νὰ μὴν τὸ κάνεις αὐτό. Ποτέ, ποτέ. Ὅταν ἀνοίγεσαι σὲ ἕναν ἄνθρωπο, τότε αὐτὸς ἔχει στὴ διαθεσή του, τὸ μέσα σου. Καὶ μπορεῖ νὰ τὸ ἀγκαλιάσει ἂν θέλει. Μὰ μπορεῖ ἂν θέλει νὰ πάρει μιὰ λεπίδα, νὰ τὴν καρφώσει ὅπου πονάει περισσότερο καὶ νὰ ἀρχίσει νὰ τὴ στριφογυρίζει. Καὶ εἶναι περίεργος αὐτὸς ὁ πόνος· δὲ φαίνεται στὸ πρόσωπο. Ἴσως κάποιος ποὺ σὲ ξέρει νὰ τὸ προσέξει στὰ μάτια.
Κι ἐσὺ τὸ μόνο ποὺ ἔχεις νὰ πράξεις εἶναι νὰ ἀπομακρυνθεῖς, νὰ πάρεις ἥσυχα μιὰ βελόνα καὶ μιὰ κλωστὴ καὶ νὰ μπαλώσεις ὅτι χάλασε. Καὶ νὰ κοιτάξεις τὸν ἄνθρωπο ποὺ ἀνοίχτηκες. Φαίνονται ὅλα τόσο γλυκὰ ὅταν εἶσαι μακρύτερα· δὲ φταίει. Ἄλλωστε τὸ πιθανότερο εἶναι ὅτι δὲν ἀντιλήφθηκε κὰν τὶ σοῦ συνέβη. Ἴσως δηλαδή, νὰ μὴν σοῦ ἔκανε τίποτα ἀπὸ αὐτὸ ποὺ ἔνοιωσες. Οὔτε κι ἐσὺ φταῖς. Ἁπλὲς ἀνθρώπινες πράξεις, ποὺ ὑποκινοῦνται ἀπὸ ἁπλὲς ἀνθρώπινες ἀνάγκες.
Ἐσὺ νὰ ἀγαπήσεις ὅτι σοῦ συνέβη καὶ νὰ προσπαθήσεις νὰ τὸ ἐκμεταλλευτεῖς μὲ ἕνα τρόπο θετικὸ στὸ μέλλον – θὰ ἦταν ἰδανικό. Ξέρω, πονάει. Μὰ εἶναι μονόδρομος.