Ένα ταξίδι χωρίς επιστροφή.
Τις νύχτες η βροχή κλαίει για τα χαμένα μας όνειρα και γίνεται λάσπη στο δρόμο. Τα χαμένα μας όνειρα έχουν ονόματα ανθρώπων και σώματα ανθρώπων και γίνονται λάσπη στο δρόμο. Τα χαμένα μας όνειρα είμαστε εμείς. Και στο άκουσμα του ονόματος των άλλων ηχεί το δικό μας όνομα. Και δεν έχουμε άλλο τρόπο να πενθήσουμε παρά μόνο εδώ, που είμαστε λευκοί και ανώνυμοι. Το πένθος μας έγινε ανώνυμο, διάφανο, μηδαμινό. Εφεξής, θα υπάρχουμε μόνο εξ' αιτίας της καλής θέλησης ή του οίκτου των άλλων ανθρώπων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου