-27

Είμαι εδώ γιατί δεν είμαι εδώ.

Απόψε ονειρεύτηκα ότι αυτοκτόνησα. Πήρα μία καραμπίνα και μπροστά στα μάτια φίλων έδωσα τέλος. Ένιωσα ότι λυτρώνομαι από κάθε οδύνη. Σκέφτηκα για λίγο ότι δεν υπάρχει επιστροφή. Μα εδώ που είμαι δεν υπάρχει επιστροφή. Την ώρα που η σφαίρα περνούσε μέσα από το κεφάλι μου μου, δεν ένιωσα τίποτα. Ξαφνικά το όνειρο έγινε μαύρο, ένιωσα ότι πέφτω, κάπου ίσως χτύπησα, ίσως να έπεσα στο πάτωμα. Έπαψα να αισθάνομαι. Στο όνειρό μου λυτρώθηκα, με το που πυροβόλησα, ένιωσα ευτυχία.. Ένιωσα ότι ολοκλήρωσα αυτό που ο θάνατος δε μπόρεσε να κάνει όταν με άγγιξε. Είμαι τόσο καιρό σε ένα προθάλαμο, σε μία κατάσταση ημιθανή, ανάμεσα σε ζωντανούς, σα ζωντανός, αλλά όχι ζωντανός, ούτε νεκρός. Σαν να περιμένω σε μια ουρά αναμονής έναν άγιο να αποφασίσει αν θα με στείλει στον παράδεισο ή στην κόλαση. Μέχρι τότε θα ξέρω ότι θα βρίσκομαι σε μια ενδιάμεση κατάσταση, σε μία πραγματικότητα για λίγους, άτυχους που δεν πεθάνανε κατευθείαν, αλλά καταδικάστηκαν να ζουν τις αναμνήσεις τους μέχρι να αποφασιστεί το οριστικό τους τέλος. Που καταδικάστηκαν κάθε μέρα, να βλέπουν τις προσδοκίες τους να φεύγουν, να χάνονται και να φωνάζουν αντίο.

Ξύπνησα στο κρεβάτι, και ακουγόταν μια πολύ ανατριχιαστική μελωδία από κάπου, πιθανότατα από κάποιο άλλο διαμέρισμα που είχαν αφήσει ανοιχτή την τηλεόραση. Πένθιμη μελωδία, που ταίριαζε στην ονειρεμένη μου αυτοκτονία. Μα ανασαίνω ακόμα και το κεφάλι μου δεν είναι διαλυμένο και ούτε αίματα, και πάλι είμαι εδώ. Και πάλι η ζωή είναι μαύρη και μάταιη, όπως και πριν πέσω για ύπνο. Και δεν καταλαβαίνω γιατί ζούμε, τι ελπίζουμε. Είμαστε μια τραγική φυλή που γνωρίζει το πεπερασμένο της ύπαρξής της. Και το αρνείται.

Είμαστε μια φυλή αρρώστων, βίαιων, προκαλούμε πόνο, θάνατο, και όλα αυτά γιατί;