-6

Και θα περάσει καιρός και θα ξεχάσουμε πως είναι που ήμαστε χρώματα και το γκρίζο μας θα γίνει σημείο πένθους αόρατου, όπως αόρατος και άυλος θα είναι ο θανατός μας. Και χάσαμε τη δυναμή μας, και χάσαμε τα προαπαιτούμενα της ευτυχίας, τόσο της δικής μας, όσο και των άλλων ανθρώπων γύρω μας. Και θα ζούμε μέσα σε σακούλες διάφανες πλαστικές και έτσι δε θα μπορέσουμε ποτέ να ενωθούμε ουσιαστιακά με άλλους ανθρώπους και ούτε και οι άλλοι θα μας θέλουν, και όπως τα σκουπίδια, θα ξενυχτάμε τα βράδυα στις χωματερές μαζί με απομεινάρια από άλλοτε περήφανες προσδοκίες που τώρα αφήνονται ή πρέπει να σαπίσουν και να αποσυντεθούν και το μόνο καλό που θα έχουν να προσφέρουν είναι τα απαραίτητα πρωταρχικά συστατικά τους σε άλλους νέους και ζωντανούς που θα ζητάνε να εξελιχθούν από το τέλος μας.
Κι αν θελήσαμε να πεθάνουμε και αληθινά, ώστε να μετατραπούμε σε ουδέτερες μνήμες, δεν είχαμε ποτέ το θάρρος να κλείσουμε εδώ τη ζωή μας. Κι έτσι μετέωρα, θα περιμένουμε τον θάνατο να μας σφίξει το χέρι μήπως και παρηγορηθούμε από την οδύνη που κληρονομήσαμε. Μα κι ο θάνατος αυτός θα μας απαξιώσει ως δειλούς. Κι έτσι μετέωρα θα υπάρχουμε ή κάτι λιγότερο, στο μεσοδιάστημα μεταξύ ανυπαρξίας και ανυπαρξίας, σε ένα δράμα που θύματα και θύτες και θεατές είναι όλοι φιγούρες τραγικές, χωρίς ύβρη, νέμεση ή λύτρωση. Θα μας πνίγει η αβαρής βία της δικής μας συνείδησης.