Ὅταν θά 'στε εὐτυχισμένοι

Ἂν μια μέρα δὲν πάω στὴ δουλειά ξανά,
ἂν δὲ μὲ βροῦν στὸ τηλέφωνο
ἂν δὲν ἀπαντάω στὰ e-mail
ἂν κανείς δὲν ξέρει ποῦ εἶμαι.

Ἂν το ποδήλατό μου σκονιστεῖ
καὶ ἡ ἀλυσίδα του μείνει ξεκλείδωτη.
Ἀν ἡ μαγιά στὴν κουζίνα μου αφεθεῖ νά πεινάσει,
γιατὶ δὲ θὰ τὴν ταΐζω ἀλεύρι και ζάχαρη

Ἄραγε θὰ τὸ καταλάβει κανείς;
Θὰ ἀνησυχήσει κάποιος;
Ποιό φεγγάρι θα στεναχωρηθεί γιατί
ἔχασε ἕναν φωτογράφο του;
Ποιός ἥλιος θὰ λυπηθεῖ γιὰ μιὰ λιγότερη
μαύρη κηλίδα;

Θὰ μὲ θυμόνται τὰ λουλούδια
ποὺ θὰ γίνω;

Γιὰ ἕνα ταξίδι ποὺ τελειώσε νωρίτερα
κι ἕναν προορισμὸ ποὺ δὲ τὸν φτάσαμε ποτέ.
Γιὰ μιὰ μάνα ποὺ θὰ κλαίει,
καὶ πολλοὺς ἄλλους ποὺ θα γελοῦν.