Ἀποσπάσματα ἀπὸ τὴν περιφάνεια μιᾶς παρέλασης ποὺ δὲ συνέβη ποτέ,
κάποιον Ἰούνιο σὲ μιὰ πλατεία Κλαυθμώνος
Εἶχα ἕνα χαμόγελο, κομμάτια κοφτερὰ καθρέφτη ποὺ ἔσπασε σὰν κοίταξες τὸ πρόσωπό σου μέσ΄ τὰ μάτια μου. Μετὰ σιωπή. Καὶ σκοτάδι. Κι ὁ κόσμος νὰ περνάει μπροστά μου ἀδιάφορα. Μὰ ἐγὼ ράγιζα. Καὶ εἶχα ἕνα χαμόγελο. Καὶ σοῦ μιλοῦσα, ἀλλὰ δὲν ἄκουγα. Γιατί λέρωνα ένα χαρτί μὲ ἀλμυρὰ μελάνια, ἐκεῖ, λίγο παρακάτω ἀπ' ὅπου ἤμουν.
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
ΑπάντησηΔιαγραφήπολύ καλός τίτλος... με αγγίζει πολύ όλο αυτό! περηφάνεια... ιδιαίτερη λέξη. για όσα προσπαθήσαμε, ακόμα κι αν δε συνέβησαν ποτέ
ΑπάντησηΔιαγραφήΥ.Γ. "Κι ὁ κόσμος νὰ περνάει μπροστά μου ἀδιάφορα" γιατί κάποιον έψανχα...
Ναι, ο καθένας με τις δικές του προεκτάσεις και ευαισθησίες. Κάτι τόσο προσωπικό, μπορεί να μιλάει και σε άλλους ανθρώπους;
ΑπάντησηΔιαγραφήΚι ο κόσμος περνούσε μπροστά μου αδιάφορα, γιατί είχα πάρει ένα τρένο και κάπου ταξίδευα· χωρίς να ψάχνω κανέναν :-(