Τετάρτη 17 Ιουνίου 2009

Ὅταν θά 'στε εὐτυχισμένοι

Ἂν μια μέρα δὲν πάω στὴ δουλειά ξανά,
ἂν δὲ μὲ βροῦν στὸ τηλέφωνο
ἂν δὲν ἀπαντάω στὰ e-mail
ἂν κανείς δὲν ξέρει ποῦ εἶμαι.

Ἂν το ποδήλατό μου σκονιστεῖ
καὶ ἡ ἀλυσίδα του μείνει ξεκλείδωτη.
Ἀν ἡ μαγιά στὴν κουζίνα μου αφεθεῖ νά πεινάσει,
γιατὶ δὲ θὰ τὴν ταΐζω ἀλεύρι και ζάχαρη

Ἄραγε θὰ τὸ καταλάβει κανείς;
Θὰ ἀνησυχήσει κάποιος;
Ποιό φεγγάρι θα στεναχωρηθεί γιατί
ἔχασε ἕναν φωτογράφο του;
Ποιός ἥλιος θὰ λυπηθεῖ γιὰ μιὰ λιγότερη
μαύρη κηλίδα;

Θὰ μὲ θυμόνται τὰ λουλούδια
ποὺ θὰ γίνω;

Γιὰ ἕνα ταξίδι ποὺ τελειώσε νωρίτερα
κι ἕναν προορισμὸ ποὺ δὲ τὸν φτάσαμε ποτέ.
Γιὰ μιὰ μάνα ποὺ θὰ κλαίει,
καὶ πολλοὺς ἄλλους ποὺ θα γελοῦν.

5 σχόλια:

  1. πολύ μελαγχολικό...
    σίγουρα υπάρχουν άνθρωποι που σ αγαπάνε και σε νοιάζονται όμως

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. εγώ πάντως αν 'λείψω', θα βρουν την ησυχία τους οι ερωδιοί και τα παπάκια της Κάρλας....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Εγώ αν λείψω θα ησυχάσεις από μένα. χα χα
    Σε βρήκα φιλαράκο! Νόμιζες ότι θα μου ξέφευγες;

    ΑπάντησηΔιαγραφή