Τετάρτη 17 Ιουνίου 2009

My Pride? — II

Ἀποσπάσματα ἀπὸ τὴν περιφάνεια μιᾶς παρέλασης ποὺ δὲ συνέβη ποτέ,
κάποιον Ἰούνιο σὲ μιὰ πλατεία Κλαυθμώνος

Εἶχα ἕνα χαμόγελο, κομμάτια κοφτερὰ καθρέφτη ποὺ ἔσπασε σὰν κοίταξες τὸ πρόσωπό σου μέσ΄ τὰ μάτια μου. Μετὰ σιωπή. Καὶ σκοτάδι. Κι ὁ κόσμος νὰ περνάει μπροστά μου ἀδιάφορα. Μὰ ἐγὼ ράγιζα. Καὶ εἶχα ἕνα χαμόγελο. Καὶ σοῦ μιλοῦσα, ἀλλὰ δὲν ἄκουγα. Γιατί λέρωνα ένα χαρτί μὲ ἀλμυρὰ μελάνια, ἐκεῖ, λίγο παρακάτω ἀπ' ὅπου ἤμουν.

3 σχόλια:

  1. Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. πολύ καλός τίτλος... με αγγίζει πολύ όλο αυτό! περηφάνεια... ιδιαίτερη λέξη. για όσα προσπαθήσαμε, ακόμα κι αν δε συνέβησαν ποτέ

    Υ.Γ. "Κι ὁ κόσμος νὰ περνάει μπροστά μου ἀδιάφορα" γιατί κάποιον έψανχα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Ναι, ο καθένας με τις δικές του προεκτάσεις και ευαισθησίες. Κάτι τόσο προσωπικό, μπορεί να μιλάει και σε άλλους ανθρώπους;

    Κι ο κόσμος περνούσε μπροστά μου αδιάφορα, γιατί είχα πάρει ένα τρένο και κάπου ταξίδευα· χωρίς να ψάχνω κανέναν :-(

    ΑπάντησηΔιαγραφή