Παρασκευή 25 Σεπτεμβρίου 2009

Αὐτό.


Τὸ αἰσθάνομαι.
Κι ἀνασηκώνω τοὺς ὤμους.
Καὶ τὸ βλέμμα χαμηλά.
Κι ἕνα μελὸ στὸ πρόσωπο.

Ποιός νοιάστηκε
γιὰ ὅσα παίρνει ὁ ἄνεμος,
καὶ ὅσα καταπίνει ἡ θάλασσα;

Ποιός νοιάστηκε γιὰ μένα;

2 σχόλια:

  1. εγώ αυτό το κείμενο το αισθάνομαι ως σκηνή ταινίας. απ' αυτές τις μελαγχολικές του σινεμά ή απ' αυτές που σκαρώνουμε εμείς στα γρήγορα...

    ωραία σκηνή λοιπόν.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ἀδιάφορο ἂν ἡ σκηνὴ εἶναι ὡραία, εἶναι σκηνή ποὺ προβάλλεται αὐτὸ τὸν καιρό στὸ σινεμά μου. Σὰν ἀπὸ αὐτὲς τὶς ἁκαταλαβίστικες ποὺ παίζανε μέσα στη δεκαετία τοῦ '80. Καὶ ὅλοι - ὅλοι πέντε θεατές, κι αὐτοί προσπαθεῦν νὰ καταλάβουν· ἀπορῶ πῶς δὲν ἔχουν φύγει ἀκόμα.

    Θὰ ἤθελα νὰ χαμογελάω για χάρη τους...

    ΑπάντησηΔιαγραφή