-143

Θέλω μόνο να φύγω
να μην πονάω άλλο
δε με νοιάζει τι συνέβη λάθος πια
δεν υπάρχει τίποτα να θέλω να διορθώσω
Μόνο να μην πονάω πια.
Κι αυτό καμμία σπανιότητα δε μπόρεσε να το αναιρέσει
Σαν ένα βαθύ κόψιμο κάπου στο θώρακα
σα να μη μπορω πια πουθενά να σταθώ
πουθενά να συγκεντρωθώ
Είναι πόνος, όχι αστεία
κι όμως δε θα κάνω τίποτα
ελπίζω να φτάσει στο μη περαιτέρω
θέλω να φύγω
Το μυαλό μου απόψε πετάει
η σκέψη μου δεν ειναι εδώ
αυτονομείται.
Μηδενίζομαι κι εγώ σταδιακά
σα να μην έχω νόημα να υπάρχω
Δεν είμαι τίποτα
και σιγά σιγά θα αποσυντεθώ
σε ουσίες πιο χρήσιμες
και θα είναι σα να μην υπήρξα ποτέ
ποτέ.
Ποτέ.

-142

όσο η ανάμνηση της ευτυχίας
στοιχειώνει ότι έχεις ιερό,
κάθε τι λιγότερο θα πονάει
σαν το χειρότερό σου εφιάλτη.

-140

Είμαι στο κρεβάτι πάλι
ξαπλωμένος
τα άκρα μου είναι μουδιασμένα
από τον πόνο
είναι σκοτάδι εδώ.
Δεν υπάρχει κανείς.
Και εγώ τρελλαίνομαι από την μοναξιά
Αρχίζω και φαντασιώνομαι
ότι πιο τολμηρό και προκλητικό υπάρχει.
Μέσα στο σκοτάδι, πλησιάζει
ο ιδανικός εραστής,
χωρίς να περιμένει το παραμικρό από εμένα
κάθεται δίπλα μου μαλακά
σα να μη θέλει να με ανησυχήσει
Είμαι άλλωστε απελπιστικά εύθραυστος
και έχω ήδη βαθιές ρωγμές.
Μου χαϊδεύει στοργικά το κεφάλι
και με παίρνει αγκαλιά
Και ξαφνικά αισθάνομαι ότι βιώνει τον πόνο μου
αλλά δεν πανικοβάλλεται
μένει εκεί
Συνδέεται έτσι μαζί μου
και χωρίς να αρθρώσει κουβέντα 

--γιατί ξέρει ότι οι λέξεις των άλλων με τρομάζουν
μου υπόσχεται πως θα είναι εδώ για να βιώνει αυτά που αισθάνομαι,
μέχρι να μας χωρίσει ο θάνατος.
Ο ιδανικός αυτός εραστής μου μοιάζει,
έχει την εικόνα που είχα πριν την πτώση
σαν τότε που ήμουν λαμπερός.
Μου δίνει ευχαρίστηση
και νόημα, γίνεται ένα κομμάτι από εμένα
για να υπάρχω για χάρη του.

-139

Το σκοτάδι αυτό δε θα φύγει
απόψε
έστω κι αν σε λίγο ξημερώνει
Ταυτίζομαι.
Κι έχω τον θάνατο που ανθίζει
μέσα μου
Κουράστηκα
και δεν υπάρχει πουθενά στοργή
πουθενά σου λέω
Οι άνθρωποι γύρω μου
έχουν στις αγκαλιές τους μαχαίρια.
Και ξέρεις, καλά κάνουν,
πρέπει να σωθούν
μη γίνουν όπως εγώ
που αποκλίνω
και αυτοτραυματίζομαι
και κολυμπάω στο βυθό
αλιεύοντας αλήθειες
χωρίς οξυγόνο,
χρόνια τώρα.
Πάει, εγώ τελείωσα, δε θέλω άλλο
δεν ήμουν επιτυχημένο μοντέλο ανθρώπου
που θα είχε μια κανονική ζωή
και μια κανονική δουλειά
και μια κανονική σκέψη.
Κουράστηκα στη διαφορετικότητά μου
μα δε θέλω να γίνω και άλλος
κουράστηκα.

-135

Τα βράδυα που κλείνομαι στην αποθήκη,
όποτε πνίγομαι
βγαίνουν από μέσα μου
μαύρες πεταλούδες
που παρά το χρώμα τους
είναι τα πιο στοργικά πλάσματα που ξέρω.
Μα θέλουν να φύγουν,
και περιμένουν πως και πως να ανοίξω την πόρτα να πετάξουν μακρυά.
Θα ήθελα να μου κάνανε λίγο παρέα
αλλά πρέπει να σεβαστώ την αυτόνομη
επιθυμία τους
για ελευθερία και αποσύνδεση από τη φθορά.
Το σώμα μου, θα μένει πίσω
τα βράδυα
στην αποθήκη,
δίπλα σε χαλασμένα λαμπατέρ
πίνακες με πληθωρικές κορνίζες
που γνώρισαν λαμπρές μέρες σε
τοίχους όμορφα βαμμένους από
αθωότητα και άγνοια.
Η αλήθεια οδηγεί τα πράγματα
και τους ανθρώπους
στις αποθήκες.
Όπως η σκουριά, αποσυνθέτει.

Και μην το ξεχνάς, η συνδετική ύλη της ζωής

είναι το ψέμα απέναντι στο θάνατο.

-131

Τις μέρες είμαι τίποτα
τις νύχτες περιμένω το τίποτα
όση δύναμη κι αν κρύβει η αυτονομία
όσο καθαρή κι αν είναι η αυτογνωσία
έχει κόστος
κατάθλιψη
μοναξιά
αρρώστια.

Μη δίνεις σημασία, εδώ διασκεδάζω το δράμα μου, κάνω την θλίψη μου κράχτη και με τρόπο υστερικό ζητώ την προσοχή σου.
Φευ!
Μην μπεις στο τριπάκι μου.
Δεν είσαι παρά ένας παροδικός ακροατής, εικονικός σύντροφος των αχανών μου μονολόγων. Υπάρχεις, γιατί δεν υπάρχει τίποτα άλλο. Ύστατη διέξοδος στην ανάγκη επικοινωνίας. Όταν έχω πέσει πάνω σε τοίχο παντού, έρχομαι εδώ και γράφω.

Είσαι η φαντασιακή προβολή του ιδανικού μου εραστή, χωρίς να σε ξέρω, χωρίς να με ξέρεις. Είσαι η τελειότητα του ανεκπλήρωτου φίλου που θα καταπραΰνει το πένθος μου. Γιατί απλά δεν υπάρχεις στον ορίζοντα των γεγονότων μου. 

-130

Η πραγματικότητα καταρρέει κάτω από το βάρος των αντιφάσεών μου σα μελανή οπή. Κάθε υπαρκτό αντικείμενο παραμορφώνεται  και απορροφάται. Εγώ διασκορπίζομαι σε κομμάτια που αλληλοαπωθούνται, καθένα ανήκει σε άλλο κόσμο. Μα τελικά όλη μου η υπόσταση θα χαθεί στο σκοτάδι, επικαλούμενη λόγους ασυμβατότητας.
Είμαι ασύμβατος με τον εαυτό μου δηλαδή. 

Και πρέπει να καταργηθώ.

-129

Το σώμα
απογυμνώνεται
το πένθος
πέφτει σαν φύλλα ξερά στο χώμα
το παραμύθι
διαλύεται
και η ζωή
χάνει το νόημά
ο θάνατος
ανασαίνει στο προσωπό μου
ξυράφια
χαράζουν τη μνήμη
τα σκοτάδια των ανθρώπων
σκουριάζει ο χρόνος
μέσα σε λίμνες ματωμένων ψυχών
σπαράσσεται
το σώμα.

-126

Σήμερα είναι μία δύσκολη μέρα.
Από χτες φαινόταν αυτό, που είχα κλειστεί στην αποθήκη και προσπαθούσα να κλάψω μήπως εκτονωθώ λίγο.
Κοιμήθηκα ξημερώματα χτες, μετά από αλκοόλ και ελαφρά ναρκωτικά. Κοιμήθηκα ελάχιστα γιατί είχα οδοντίατρο το πρωί. Δεν πόνεσα στον οδοντίατρο. Αντίθετα, θεράπευσε τα δόντια μου στοργικά. Μετά πόνεσα. Όχι στα δόντια. Μέσα μου. Αυτό, που δε μπορείς να σταθείς πουθενά, που έχεις σκορπίσει στα σκοτάδια σου και είσαι ακινητοποιημένος από τον πόνο. Οκ, θα μπορούσε να είναι το εφφέ από τα ναρκωτικά. Αλλά υπάρχει και υπόβαθρο, ιδιαίτερα σημαντικό.
Τις τελευταίες εβδομάδες η κατάσταση είναι και πάλι εκτός ελέγχου μέσα μου. Πονάω. Πονάω πάρα πολύ.
Είμαι άρρωστος, μα δεν πρόκειται να ξαναζητήσω την παραμικρή βοήθεια από κάποιο τμήμα ψυχικής υγείας σε νοσοκομείο. Θα το αφήσω να ανθίσει. Και αν φτάσει στο μη περαιτέρω, θα δούμε.
Δεν υπάρχουν γνωστοί, δεν υπάρχουν φίλοι, δεν υπάρχει οικογένεια. Τίποτα. Έχουν όλοι τα δικά τους προβλήματα, που είναι αφενός πιο επιλύσιμα, αφετέρου είναι από και για τη ζωή. Στό 'χω ξαναπεί εδώ και καιρό είμαι ημιθανής. Ισοβίως ασθενής. Δε θα σου μιλήσω και γιαυτό όμως.
Από μικρό παιδί πονάω, μα δεν το είχα καταλάβει. Δε φταίει κανείς γιαυτό. Πέρασαν χρόνια μέχρι να καταλάβω τη συμπτωματολογία της ψυχικής οδύνης. Σε αντίθεση με τον σωματικό πόνο που έχει πολύ πιο σαφή υποκειμενικά κριτήρια, ο ψυχικός πόνος, μπορεί να υφίσταται ιδιαζόντως ισχυρά, αλλά η συνειδητοποίησή του από τον πάσχοντα να είναι μηδενική ή ελλιπής. Μόλις πριν τρία χρόνια κατάλαβα ότι υπάρχει κάποιο πρόβλημα. Μέχρι τότε, περνούσα ατελείωτες ώρες κάτω από τα μαξιλάρια και φαντασιωνόμουν ολέθρους, καθώς υποσυνείδητα ταυτιζόμουν με μια απροσδιόριστη καταστροφή.
Οι γιατροί τότε με φορτώσανε ένα σωρό χάπια, με μη-σημαντικά αποτελέσματα που με κάνανε ζόμπι. Για χρόνια. Βλέπεις, η ψυχιατρική ακόμα δεν έχει καταλάβει καλά τη χημεία του εγκεφάλου για να τον θεραπεύσει αποτελεσματικά.
Κι έτσι με μικρά διαστήματα ημίφωτος, παλεύω με το τέρας και το σκοτάδι κι επίσημα τα τελευταία χρόνια. Έχω κουραστεί όμως.
Και άλλωστε έχουν έρθει κι άλλα πολύ βαριά --με αντικειμενική υπόσταση-- τους τελευταίους μήνες που έχουν εξατμίσει κάθε μου διάθεση να συνεχίσω. Αν η ζωή μου ήταν ένα video game,  τώρα θα ετοιμαζόμαστε για μια έξτρα ζωή ή ένα αξιοπρεπές game over.

Ήθελα να προλάβω να νιώσω την αγάπη οσο υπάρχω --δεν ξέρω πόσο ακόμα. Δεν ξέρω αν υπάρχουν άνθρωποι που με αγαπάνε πράγματι, μα εγώ δεν το αισθάνομαι. Αισθάνομαι αντιθέτως μίαν ατελείωτη επιθετικότητα που αυθόρμητα μου βγάζει την ανάγκη μου να προστατευτώ, και έτσι αποσύρομαι όλο και πιο μακρυά. Δεν είναι τυχαίο αυτό. Το κάνω σχεδόν μνημονικά. Θυμάμαι πως όποτε δεν προστατεύτηκα πόνεσα πολύ περισσότερο. Σαν να αφήνω κάποιον να ρίχνει οξύ σε μια βαθιά πληγή. Αλλά με την ίδια λογική αντιλαμβάνομαι ότι ο μόνος τρόπος να πάρω την ευχαρίστηση που τόσο έχω ανάγκη είναι να αφήσω τον εαυτό μου εκτεθειμένο.

Εντάξει, κι όταν λέω να νιώσω αγάπη, δεν εννοώ από οποιονδήποτε, δεν γίνεται από οποιονδήποτε. Εμείς οι άνθρωποι είμαστε σαν παζλ, θα ήθελα ένα κομμάτι να έρθει δίπλα μου και να μείνει εκεί. Ποτέ δεν ξέρεις, ίσως και αυτοί οι πολυτελείς πόθοι είναι που θα με βασανίζουν επιπροσθέτως στο διηνεκές.

Σήμερα είμαι από το μεσημέρι και μετά ξαπλωμένος, κοιμάμαι, ξυπνάω, σκέφτομαι. 

Κοιμήθηκα.

Ξύπνησα μουδιασμένος.

Μέσα σε δευτερόλεπτα επανήλθε όλη η ασχήμια και η σκοτεινιά. Είναι πολύ βαθύ σκοτάδι εδώ, είναι πόνος που αποτρέπει κάθε κίνηση. Δε θέλω να κάνω τίποτα απόψε. Θέλω να μην ξημερώσει αύριο. Είμαι πολύ κουρασμένος. Αρκετά.

-125

Και δεν υπάρχει τίποτα πια, μόνο αναμνήσεις που έχουν κοφτερές λεπίδες και χώνονται βαθιά σε ότι τις φιλοξενεί. Οι μέρες εδώ είναι γκρίζες και ματωμένες. Δύσκολες. Υπάρχει τόση πολλή βία που μπορεί να ανταγωνιστεί και έναν παγκόσμιο πόλεμο ή ίσως μια σουπερνόβα. Μια υπέρτατη πυρηνική καταστροφή συντελείται κάθε μέρα, κι ερείπια, καμμένη γη και καμμένα σώματα σκορπίζονται στο κενό που φιλοξενώ μέσα μου. Σαν απόστημα. Που είναι άρρηκτα δεμένο με τη ζωή. Και το τέλος της. Το ονειρεύτηκα και πάλι απόψε. Λιγες στιγμές αγωνίας, δισταγμού μήπως έρθει από το πουθενά μια ανατροπή απροσδόκητη. Λίγα δευτερόλεπτα συλλογής, μια διαταραχή από την ασταθή ισορροπία και μετά ένα κλικ και όλα μαυρίζουν, γίνονται γαλήνια. Δεν αισθάνομαι τίποτα, δεν υπάρχει τίποτα που περιμένω ή που θα με τρομάζει. Είμαι σε μια άυλη κατάσταση μακρυά από όλα. Δεν πονάω καθόλου.
Κάπως έτσι θα είναι το τέλος. Πότε δεν ξέρω. Μάλλον σε μερικά χρόνια από τώρα, όταν θα έχει έρθει και ηθικά η σειρά μου.
Είμαι κουρασμένος.

-124

Μετά την καταστροφή, έφυγε ο χρόνος
στα ερείπια χάθηκε
το μεσημέρι
ανθρώπινες  ψυχές
αιμορραγούν
οι ανοιχτές μνήμες
είναι χορδές λεπίδες
τα χέρια απεγνωσμένα
κόβουν
οι ήχοι

-123

Σήμερα είμαι νηφάλιος.
Η επόμενη μέρα είναι ένα κλικ πιο επώδυνη, σαν ότι ταξίδι έκανες την προηγούμενη να πρέπει να το επιστρέψεις πίσω με κάποιο τόκο.
Πονάω.
Είμαι σε αδιέξοδο.
Με βοηθάει αν μπορώ να βγάλω από μέσα μου λίγο από το πως νιώθω. Σα να ελπίζω σε μία μικρή ανώνυμη εμπάθεια, κάποιου που με στοργή με διαβάζει.
Δεν ξέρω γιατί.
Θέλω να σωματοποιήσω τον πόνο, έτσι γίνεται πιο κατανοητός. Συν τοις άλλοις, όταν υπάρχει σωματοποίηση, γίνεται κάποια περίεργη εξισορρόπηση και η προσοχή μου στρέφεται αλλού.
Εξαντλούμαι σε προπονήσεις, σε μαραθωνίους, ώστε να επιτευχθεί αυτή η πολυπόθητη μετάθεση. Που μου το έχουν πει, δεν πρέπει να κουράζομαι. Δηλαδή, αν κουραστώ τι θα αλλάξει;
Ακόμα δεν έχω βρει το θάρρος να αυτοτραυματιστώ, αλλά ελπίζω σε ένα μοιραίο ατύχημα. Τόσοι τρελλοί κυκλοφορούν εκεί έξω μεθυσμένοι. Κι άλλος ένας εγώ.
Επίσης τους τελευταίους μήνες η καρδιά μου, μου κάνει διάφορα όταν προπονούμαι κοντά στο μέγιστο της έντασής μου. Ελπίζω πως έτσι απλά και ανώδυνα, κουρασμένη κι αυτή θα με αφήσει. Δεν πάω σε γιατρό για αυτό. Θα είναι το μικρό μου μυστικό.

Τους τελευταίους μήνες έχω αναπτύξει επίσης δυο ικανότητες. Τα όνειρά μου, με προειδοποιούν για τους επικείμενους κινδύνους. Πλέον γνωρίζω από την προηγούμενη νύχτα, αν κάτι επίφοβο που πάω να κάνω θα έχει αίσια έκβαση --φυσικά εγώ διαλέγω τον όλεθρο όπως οι πεταλούδες το φως.
Δεύτερον, νιώθω πότε ένας άλλος άνθρωπος πονάει. Είναι εκπληκτικό, πόσο πόνο ανακαλύπτω σε άλλους, πολύ πριν το καταλάβουν. Βιώνω τον ίδιο πόνο που έχουν. Και κάπου μεταξύ οδύνης και ηδονής, γίνομαι ανήμπορος να αντιμετωπίσω ακόμα και αυτό.

Είναι σα να αναζητώ τον πόνο, σα να έχω εξάρτηση, να περιμένω πως και πως να βιώσω τη δυσάρεστη αυτή ψυχική κατάσταση.
Σα να κυνηγάω να πονέσω τόσο πολύ ώστε να έρθω σε απόγνωση. Κι εδώ υπάρχει η αυτοκαταστροφή. Ελπίζω να ξεπεράσω το φράγμα εκείνο που με κρατάει σε λογική. Ελπίζω να βρεθώ σε σύγχυση και να περάσω στην άλλη πλευρά μία για πάντα.
Περιμένω απο εκεί να ειμαι καλύτερα.

Επί του παρόντος χάνομαι κάτω από μαξιλάρια και σκεφτομαι πόσο μηδέν είμαι.
ένα πανέμορφο μηδέν.

-122

Η σκέψη
βγαίνει από το κεφάλι
σε τοίχους
έρπεται σαν κατάρα
στο χρόνο
ταξιδεύει
στην ευρώπη, σε χώρες ανύπαρκτες
ανηφορίζει
στα ποτάμια
χάνεται
στα βουνά, στον ουρανό
Γίνεται θάνατος ιδανικός
έρωτας ανεκπλήρωτος
γίνεται μνήμη
πονάει, μεθάει, καπνίζει
παίρνει χάπια περίεργα.
Στέλνει σήματα απεγνωσμένα
που αποσβαίνονται λίγο πριν
φτάσουν στο άπειρο
χωρίς αποδέκτες
ασυνάρτητα
χάθηκαν όλα.

Πάγωσαν τα άκρα μου
από το δροσερό αεράκι
μιας νύχτας καλοκαιρινής,
το αριστερό μου χέρι δεν το νιώθω,
το δεξί
όπως κοκκοι μελάνης που διαλύεται
σκορπίζει τη θλίψη.

Στο ημίφως
πέφτουν αστέρια απ' το ταβάνι
παραμορφώνεται
καμπυλώνεται ο χωροχρόνος
σαν στάχυα που λυγίζουνε
φιλώντας το χώμα
με χείλη άρρωστα
αποτίοντας τιμή στο πεπρωμένο.

Είμαι ανήμπορος πια
στην πλάτη μου φορτωμένη
τόση αλήθεια
γονάτισε,
δε με φτάνουν
οι άλλοι
βλέπουν μόνο μέχρι το δέρμα μου.