-125

Και δεν υπάρχει τίποτα πια, μόνο αναμνήσεις που έχουν κοφτερές λεπίδες και χώνονται βαθιά σε ότι τις φιλοξενεί. Οι μέρες εδώ είναι γκρίζες και ματωμένες. Δύσκολες. Υπάρχει τόση πολλή βία που μπορεί να ανταγωνιστεί και έναν παγκόσμιο πόλεμο ή ίσως μια σουπερνόβα. Μια υπέρτατη πυρηνική καταστροφή συντελείται κάθε μέρα, κι ερείπια, καμμένη γη και καμμένα σώματα σκορπίζονται στο κενό που φιλοξενώ μέσα μου. Σαν απόστημα. Που είναι άρρηκτα δεμένο με τη ζωή. Και το τέλος της. Το ονειρεύτηκα και πάλι απόψε. Λιγες στιγμές αγωνίας, δισταγμού μήπως έρθει από το πουθενά μια ανατροπή απροσδόκητη. Λίγα δευτερόλεπτα συλλογής, μια διαταραχή από την ασταθή ισορροπία και μετά ένα κλικ και όλα μαυρίζουν, γίνονται γαλήνια. Δεν αισθάνομαι τίποτα, δεν υπάρχει τίποτα που περιμένω ή που θα με τρομάζει. Είμαι σε μια άυλη κατάσταση μακρυά από όλα. Δεν πονάω καθόλου.
Κάπως έτσι θα είναι το τέλος. Πότε δεν ξέρω. Μάλλον σε μερικά χρόνια από τώρα, όταν θα έχει έρθει και ηθικά η σειρά μου.
Είμαι κουρασμένος.