Σήμερα είναι μία δύσκολη μέρα.
Από χτες φαινόταν αυτό, που είχα κλειστεί στην αποθήκη και προσπαθούσα να κλάψω μήπως εκτονωθώ λίγο.
Κοιμήθηκα ξημερώματα χτες, μετά από αλκοόλ και ελαφρά ναρκωτικά. Κοιμήθηκα ελάχιστα γιατί είχα οδοντίατρο το πρωί. Δεν πόνεσα στον οδοντίατρο. Αντίθετα, θεράπευσε τα δόντια μου στοργικά. Μετά πόνεσα. Όχι στα δόντια. Μέσα μου. Αυτό, που δε μπορείς να σταθείς πουθενά, που έχεις σκορπίσει στα σκοτάδια σου και είσαι ακινητοποιημένος από τον πόνο. Οκ, θα μπορούσε να είναι το εφφέ από τα ναρκωτικά. Αλλά υπάρχει και υπόβαθρο, ιδιαίτερα σημαντικό.
Τις τελευταίες εβδομάδες η κατάσταση είναι και πάλι εκτός ελέγχου μέσα μου. Πονάω. Πονάω πάρα πολύ.
Είμαι άρρωστος, μα δεν πρόκειται να ξαναζητήσω την παραμικρή βοήθεια από κάποιο τμήμα ψυχικής υγείας σε νοσοκομείο. Θα το αφήσω να ανθίσει. Και αν φτάσει στο μη περαιτέρω, θα δούμε.
Δεν υπάρχουν γνωστοί, δεν υπάρχουν φίλοι, δεν υπάρχει οικογένεια. Τίποτα. Έχουν όλοι τα δικά τους προβλήματα, που είναι αφενός πιο επιλύσιμα, αφετέρου είναι από και για τη ζωή. Στό 'χω ξαναπεί εδώ και καιρό είμαι ημιθανής. Ισοβίως ασθενής. Δε θα σου μιλήσω και γιαυτό όμως.
Από μικρό παιδί πονάω, μα δεν το είχα καταλάβει. Δε φταίει κανείς γιαυτό. Πέρασαν χρόνια μέχρι να καταλάβω τη συμπτωματολογία της ψυχικής οδύνης. Σε αντίθεση με τον σωματικό πόνο που έχει πολύ πιο σαφή υποκειμενικά κριτήρια, ο ψυχικός πόνος, μπορεί να υφίσταται ιδιαζόντως ισχυρά, αλλά η συνειδητοποίησή του από τον πάσχοντα να είναι μηδενική ή ελλιπής. Μόλις πριν τρία χρόνια κατάλαβα ότι υπάρχει κάποιο πρόβλημα. Μέχρι τότε, περνούσα ατελείωτες ώρες κάτω από τα μαξιλάρια και φαντασιωνόμουν ολέθρους, καθώς υποσυνείδητα ταυτιζόμουν με μια απροσδιόριστη καταστροφή.
Οι γιατροί τότε με φορτώσανε ένα σωρό χάπια, με μη-σημαντικά αποτελέσματα που με κάνανε ζόμπι. Για χρόνια. Βλέπεις, η ψυχιατρική ακόμα δεν έχει καταλάβει καλά τη χημεία του εγκεφάλου για να τον θεραπεύσει αποτελεσματικά.
Κι έτσι με μικρά διαστήματα ημίφωτος, παλεύω με το τέρας και το σκοτάδι κι επίσημα τα τελευταία χρόνια. Έχω κουραστεί όμως.
Και άλλωστε έχουν έρθει κι άλλα πολύ βαριά --με αντικειμενική υπόσταση-- τους τελευταίους μήνες που έχουν εξατμίσει κάθε μου διάθεση να συνεχίσω. Αν η ζωή μου ήταν ένα video game, τώρα θα ετοιμαζόμαστε για μια έξτρα ζωή ή ένα αξιοπρεπές game over.
Από χτες φαινόταν αυτό, που είχα κλειστεί στην αποθήκη και προσπαθούσα να κλάψω μήπως εκτονωθώ λίγο.
Κοιμήθηκα ξημερώματα χτες, μετά από αλκοόλ και ελαφρά ναρκωτικά. Κοιμήθηκα ελάχιστα γιατί είχα οδοντίατρο το πρωί. Δεν πόνεσα στον οδοντίατρο. Αντίθετα, θεράπευσε τα δόντια μου στοργικά. Μετά πόνεσα. Όχι στα δόντια. Μέσα μου. Αυτό, που δε μπορείς να σταθείς πουθενά, που έχεις σκορπίσει στα σκοτάδια σου και είσαι ακινητοποιημένος από τον πόνο. Οκ, θα μπορούσε να είναι το εφφέ από τα ναρκωτικά. Αλλά υπάρχει και υπόβαθρο, ιδιαίτερα σημαντικό.
Τις τελευταίες εβδομάδες η κατάσταση είναι και πάλι εκτός ελέγχου μέσα μου. Πονάω. Πονάω πάρα πολύ.
Είμαι άρρωστος, μα δεν πρόκειται να ξαναζητήσω την παραμικρή βοήθεια από κάποιο τμήμα ψυχικής υγείας σε νοσοκομείο. Θα το αφήσω να ανθίσει. Και αν φτάσει στο μη περαιτέρω, θα δούμε.
Δεν υπάρχουν γνωστοί, δεν υπάρχουν φίλοι, δεν υπάρχει οικογένεια. Τίποτα. Έχουν όλοι τα δικά τους προβλήματα, που είναι αφενός πιο επιλύσιμα, αφετέρου είναι από και για τη ζωή. Στό 'χω ξαναπεί εδώ και καιρό είμαι ημιθανής. Ισοβίως ασθενής. Δε θα σου μιλήσω και γιαυτό όμως.
Από μικρό παιδί πονάω, μα δεν το είχα καταλάβει. Δε φταίει κανείς γιαυτό. Πέρασαν χρόνια μέχρι να καταλάβω τη συμπτωματολογία της ψυχικής οδύνης. Σε αντίθεση με τον σωματικό πόνο που έχει πολύ πιο σαφή υποκειμενικά κριτήρια, ο ψυχικός πόνος, μπορεί να υφίσταται ιδιαζόντως ισχυρά, αλλά η συνειδητοποίησή του από τον πάσχοντα να είναι μηδενική ή ελλιπής. Μόλις πριν τρία χρόνια κατάλαβα ότι υπάρχει κάποιο πρόβλημα. Μέχρι τότε, περνούσα ατελείωτες ώρες κάτω από τα μαξιλάρια και φαντασιωνόμουν ολέθρους, καθώς υποσυνείδητα ταυτιζόμουν με μια απροσδιόριστη καταστροφή.
Οι γιατροί τότε με φορτώσανε ένα σωρό χάπια, με μη-σημαντικά αποτελέσματα που με κάνανε ζόμπι. Για χρόνια. Βλέπεις, η ψυχιατρική ακόμα δεν έχει καταλάβει καλά τη χημεία του εγκεφάλου για να τον θεραπεύσει αποτελεσματικά.
Κι έτσι με μικρά διαστήματα ημίφωτος, παλεύω με το τέρας και το σκοτάδι κι επίσημα τα τελευταία χρόνια. Έχω κουραστεί όμως.
Και άλλωστε έχουν έρθει κι άλλα πολύ βαριά --με αντικειμενική υπόσταση-- τους τελευταίους μήνες που έχουν εξατμίσει κάθε μου διάθεση να συνεχίσω. Αν η ζωή μου ήταν ένα video game, τώρα θα ετοιμαζόμαστε για μια έξτρα ζωή ή ένα αξιοπρεπές game over.
Ήθελα να προλάβω να νιώσω την αγάπη οσο υπάρχω --δεν ξέρω πόσο ακόμα. Δεν ξέρω αν υπάρχουν άνθρωποι που με αγαπάνε πράγματι, μα εγώ δεν το αισθάνομαι. Αισθάνομαι αντιθέτως μίαν ατελείωτη επιθετικότητα που αυθόρμητα μου βγάζει την ανάγκη μου να προστατευτώ, και έτσι αποσύρομαι όλο και πιο μακρυά. Δεν είναι τυχαίο αυτό. Το κάνω σχεδόν μνημονικά. Θυμάμαι πως όποτε δεν προστατεύτηκα πόνεσα πολύ περισσότερο. Σαν να αφήνω κάποιον να ρίχνει οξύ σε μια βαθιά πληγή. Αλλά με την ίδια λογική αντιλαμβάνομαι ότι ο μόνος τρόπος να πάρω την ευχαρίστηση που τόσο έχω ανάγκη είναι να αφήσω τον εαυτό μου εκτεθειμένο.
Εντάξει, κι όταν λέω να νιώσω αγάπη, δεν εννοώ από οποιονδήποτε, δεν γίνεται από οποιονδήποτε. Εμείς οι άνθρωποι είμαστε σαν παζλ, θα ήθελα ένα κομμάτι να έρθει δίπλα μου και να μείνει εκεί. Ποτέ δεν ξέρεις, ίσως και αυτοί οι πολυτελείς πόθοι είναι που θα με βασανίζουν επιπροσθέτως στο διηνεκές.
Σήμερα είμαι από το μεσημέρι και μετά ξαπλωμένος, κοιμάμαι, ξυπνάω, σκέφτομαι.
Κοιμήθηκα.
Ξύπνησα μουδιασμένος.
Μέσα σε δευτερόλεπτα επανήλθε όλη η ασχήμια και η σκοτεινιά. Είναι πολύ βαθύ σκοτάδι εδώ, είναι πόνος που αποτρέπει κάθε κίνηση. Δε θέλω να κάνω τίποτα απόψε. Θέλω να μην ξημερώσει αύριο. Είμαι πολύ κουρασμένος. Αρκετά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου