-140

Είμαι στο κρεβάτι πάλι
ξαπλωμένος
τα άκρα μου είναι μουδιασμένα
από τον πόνο
είναι σκοτάδι εδώ.
Δεν υπάρχει κανείς.
Και εγώ τρελλαίνομαι από την μοναξιά
Αρχίζω και φαντασιώνομαι
ότι πιο τολμηρό και προκλητικό υπάρχει.
Μέσα στο σκοτάδι, πλησιάζει
ο ιδανικός εραστής,
χωρίς να περιμένει το παραμικρό από εμένα
κάθεται δίπλα μου μαλακά
σα να μη θέλει να με ανησυχήσει
Είμαι άλλωστε απελπιστικά εύθραυστος
και έχω ήδη βαθιές ρωγμές.
Μου χαϊδεύει στοργικά το κεφάλι
και με παίρνει αγκαλιά
Και ξαφνικά αισθάνομαι ότι βιώνει τον πόνο μου
αλλά δεν πανικοβάλλεται
μένει εκεί
Συνδέεται έτσι μαζί μου
και χωρίς να αρθρώσει κουβέντα 

--γιατί ξέρει ότι οι λέξεις των άλλων με τρομάζουν
μου υπόσχεται πως θα είναι εδώ για να βιώνει αυτά που αισθάνομαι,
μέχρι να μας χωρίσει ο θάνατος.
Ο ιδανικός αυτός εραστής μου μοιάζει,
έχει την εικόνα που είχα πριν την πτώση
σαν τότε που ήμουν λαμπερός.
Μου δίνει ευχαρίστηση
και νόημα, γίνεται ένα κομμάτι από εμένα
για να υπάρχω για χάρη του.