-135

Τα βράδυα που κλείνομαι στην αποθήκη,
όποτε πνίγομαι
βγαίνουν από μέσα μου
μαύρες πεταλούδες
που παρά το χρώμα τους
είναι τα πιο στοργικά πλάσματα που ξέρω.
Μα θέλουν να φύγουν,
και περιμένουν πως και πως να ανοίξω την πόρτα να πετάξουν μακρυά.
Θα ήθελα να μου κάνανε λίγο παρέα
αλλά πρέπει να σεβαστώ την αυτόνομη
επιθυμία τους
για ελευθερία και αποσύνδεση από τη φθορά.
Το σώμα μου, θα μένει πίσω
τα βράδυα
στην αποθήκη,
δίπλα σε χαλασμένα λαμπατέρ
πίνακες με πληθωρικές κορνίζες
που γνώρισαν λαμπρές μέρες σε
τοίχους όμορφα βαμμένους από
αθωότητα και άγνοια.
Η αλήθεια οδηγεί τα πράγματα
και τους ανθρώπους
στις αποθήκες.
Όπως η σκουριά, αποσυνθέτει.

Και μην το ξεχνάς, η συνδετική ύλη της ζωής

είναι το ψέμα απέναντι στο θάνατο.