Ὁ χρόνος ΙΙΙ

Χρόνια σας πολλά.

Εὔχομαι νὰ σάς βρεῖ νεκροὺς ὁ καινούριος χρόνος.

Εὔχομαι δυστυχία.

Ἡ ἐλεγεία του π

Φαντάζομαι ὅλοι μας, ἔχουμε ἀκούσει γιὰ τὸ π. Τὸ π, εἶναι ἕνας πραγματικὸς ἀριθμός. Οἱ περισσότεροι θὰ ποῦν ὅτι εἶναι τὸ 3.14. Κάποιοι ἀπὸ αὐτοὺς, ξέρουν ὅτι τὸ 3.14 εἶναι ἁπλὰ μιὰ προσέγγιση ἑκατοστοῦ στὸ π. Ἀκόμα λίγότεροι γνωρίζουν ὅτι τὸ π δὲ μπορεῖ νὰ γραφεῖ ὡς κλάσμα. Ἕνα μεγάλο μέρος τῶν ἀνθρώπων γνωρίζει ὅτι τὸ π, εἶναι ὁ λόγος τῆς περιφέρειας τυχὸντος κύκλου, πρὸς τὴ διαμετρό του. Καὶ αὐτὸ εἶναι φυσικὰ μιὰ γεωμετρικὴ προσέγγιση τοῦ θέματος, ὅμως εἶναι ὁλόκληρο θεώρημα, καθὼς πρέπει νὰ ἀποδειχθοῦν τὰ ἐξῆς: Ὅτι ἡ περιφέρεια τοῦ κύκλου ἔχει μῆκος πεπερασμένο, καὶ δεύτερον, ὁ λόγος της πρὸς τὴ διάμετρο, παραμένει σταθερὸς. Τὸ δεύτερο εἶναι πιὸ εὔκολο. Κι ὅλα αὐτὰ ἰσχύουν βέβαια στὴν εὐκλείδεια γεωμετρία.

Ἐγὼ θὰ προτιμήσω τὴν ἀναλυτικὴ προσέγγιση τοῦ θέματος. Τὸ π, ὡς γνωστὸ σχετίζεται μὲ τὴν τριγωνομετρία. Ἄρα πρέπει νὰ ὁρίσουμε τὶς τριγωνομετρικὲς συναρτήσεις ποὺ σχετίζονται ἄμεσα μὲ ἀυτό: Τὸ ἡμίτονο (sinus, sin) καὶ τὸ συνημίτονο (cosinus, cos). Μὴν ξεχνάτε, ἠ γεωμετρία εἶναι ἀπέξω:



Οἱ παραπάνω σειρὲς, ποὺ εἶναι καὶ οἱ επίσημοι ὁρισμοὶ τῶν τριγωνομετρικῶν ἀριθμῶν, δείχνουμε ὅτι συγκλίνουν ὁμοιόμορφα στὰ συμπαγῆ διαστήματα τῶν πραγματικῶν ἀριθμῶν καὶ, εἶναι λείες συναρτήσεις, καὶ μὲ παραγώγιση ὅρο πρὸς ὅρο συμπαιρένουμε ὅτι (sin)'(x) = cos x, και (cos)'(x) = -sin x.

Με χρήση στοιχειώδους διαφορικοῦ λογισμοῦ δείχνουμε τὶς θεμελιώδεις τριγωνομετρικὲς ταυτότητες:





καὶ σημειώστε ὅτι οἱ τριγωνομετρικοὶ ἀριθμοὶ εἶναι ἀπολύτως μικρότεροι ἢ ἴσοι τῆς μονάδας.

Ἀκόμα, cos0 = 1, sin0 = 0 καὶ λόγω αὐτοῦ, sin x > 0 και cos x > 0.5 γιὰ μικροὺς θετικοὺς ἀριθμοὺς x.
Θὰ δείξουμε ὅτι τὸ συνημίτονο ἔχει θετικὴ ρίζα: Αν cos x > 0 για κάθε x > 0, τότε τὸ ἠμίτονο εἶναι γνησίως αὐξουσα συνάρτηση στὸ θετικὸ ἠμιάξονα, καὶ ἐφαρμόζοντας τὸ θεώρημα μέσης τιμῆς τοῦ διαφορικοῦ λογισμοῦ γιὰ τὸ συνημίτονο στὸ διάστημα [x,y], με 0 < x < y, θὰ πάρουμε ὅτι ὑπάρχει ξ μεταξὺ x και y ὥστε

2 ≥ cos x - cos y = sin ξ (y - x) > sin x (y - x)

ποὺ εἶναι ἄτοπο γιὰ μεγάλες τιμὲς τοῦ y. Ἄρα, λόγω συνέχειας, ὑπάρχει ἕνας ἐλάχιστος θετικὸς πραγματικὸς ἀριθμὸς π/2 ὥστε cos(π/2) = 0. Τὸ διπλάσιό του, ὁρίζεται νὰ εἶναι τὸ π.

Ἐπίσης εὔκολα προκύπτει, ὅτι sin(π/2) = 1, καὶ ἄρα cos π = -1, sin π = 0, cos 2π = cos 0, sin 2π = sin 0. Ἐφαρμόζοντας τὶς βασικὲς τριγωνομετρικὲς ταυτότητες παίρνουμε ὅτι οἱ τριγωνομετρικοὶ ἀριθμοὶ εἶναι περιοδικὲς συναρτήσεις μὲ ἐλάχιστη περίοδο 2π.

Πάντως ἀν ρωτήσεις ἐμένα, θὰ σοῦ πῶ, πὼς π εἶναι ἁπλὰ τὸ blog μου.

Ὁ χρόνος, ΙΙ

Κι ὅλος ὁ κόσμος ζοῦν χριστούγεννα, καὶ τρέχουν ἐδῶ κι ἐκεῖ. Καὶ τὰ λαμπάκια στὰ δέντρα τὰ πλαστικὰ καὶ τὰ μπαλκόνια τὰ τσιμεντένια, ὁρίζουν τὴν ἀλήθεια ποὺ θὰ θέλαμε, ἢ ποὺ μᾶς λείπει. Καὶ τὸ φεγγάρι –που ἁπλὰ δὲ μπορεῖς νὰ κάνεις χωρὶς αὐτό– ξαπλώνει στὴν ταράτσα τῆς ἀπέναντι πολυκατοικίας.

Κι ὅλος ὁ κόσμος ζοῦν χριστούγεννα, καὶ εἶναι σὲ κάποιο σπίτι. Ἐγὼ εἶμαι στὸ δικό μου σπίτι. Ὅλη μέρα σήμερα ἄκουγα μπαλάντες τοῦ '80, καὶ τὶς φόρτωνα ἕνα σωρὸ ἀναμνήσεις. Καὶ εἶμαι στὴ δική μου ἱστορία. Δέκα χρόνια περάσανε, καὶ πέσανε πάνω μου μ' ἕνα τηλέφωνο, ποὺ τὸ σήκωσα μέσα ἀπό τὸν ὕπνο μου. Κι ἄκουσα μιὰ φωνὴ που κάποτε μ' ἀγαποῦσε, θαρρῶ. Χάρηκα, μὰ ἡ αἴσθηση προστατευμένη ἐκατέρωθεν.

Καὶ πάλι μόνος· τραγικά μόνος, νὰ ἐλπίζεις καὶ να φοβᾶσαι. Κι ὅσο πιὸ μόνος αἰσθάνομαι, τόσο περισσότερο θέλω νὰ κλείνομαι στὸν ἐαυτό μου, γιατὶ τότε εἶναι ποὺ ἐκτίθενται οἱ εὐαίσθητες πτυχές μου. Καὶ αὐτὲς δὲ θέλω νὰ τὶς συναντοῦν οἱ ἄνθρωποι, γιατὶ εἶναι αἰχμηροὶ καὶ τὶς πληγώνουν. Ξέρεις πόσες φορές σοῦ χαμογέλασα, καὶ μέσα μου ἔλιωνα στὸ κλάμμα γιατὶ δὲν ἤθελα νὰ σοῦ πω πόσο με πλήγωνες. Γιατὶ δὲν εἶχε νόημα. Γιατὶ φοβόμουν ὅτι θὰ μὲ ἀπορρίψεις.

Κι ὁ κόσμος εὔχονται χρόνια πολλὰ, νὰ ζήσεις. Οὐαὶ κι ἀλοίμονο. Καὶ λιώνεις μέσα σου κι ἔξω εἶσαι βράχος. Καὶ ἔπεσα πάνω σου, με ἕνα μήνυμα, ματάκια μου ὅμορφα. Κι ἔγινα χιλιάδες κομμάτια ὁ βράχος· ἄμμος τὰ θρύψαλα. Κι ὅμως πάλι γέλαγα. Καὶ ἡ αἴσθηση ἀπροστάτευτη, στὸ ἔλεος τοῦ γυαλιοῦ. Κι ἐσὺ ἂς δήλωνες μαλακὸς σὰν τὸ σφουγγάρι.
Καὶ τελειώνει ἡ ὥρα, κι ἀλλάζει ἡ μέρα. Κι ἀλλάζει ἡ μοναξιά, κι ἔρχεται ἡ ἀπόγνωση.

Ὁ χρόνος

Καὶ βέβαια δίνω πάντα ραντεβού μὲ τὸ βράδυ, στὸ σπίτι. Σήμερα ἔκανα ἀπόψυξη στὸ ψυγεῖο καὶ γύρισα καὶ μάζευα μιὰ λίμνη νερά, δάκρυα τοὺς λιωμένους πάγους, ποὺ ἔλεγα τὴν ἱστορία στοὺς τοίχους μου, και ἔπεφταν φύλλα οἱ μπογιὲς καθὼς ὑποκλίνονταν στὴ μοναξιὰ τὴ μεγαλοπρεπῆ. Τὴν ἀδυσώπητη ποὺ τρώει τὸν γιατρὸ τῶν πάντων, χρόνο. Καὶ ἀφήνεται ἡ ψυχὴ ἀσθενὴς καὶ ἡ θλίψη ἱσχυρή. Καὶ τὸ βράδυ μὲ ἀγκάλιαζε κι ἐρωτοτροποῦσε μαζί μου γιὰ νὰ μοῦ ὀξύνει τὶς ἐξαρτήσεις, καθὼς μοῦ θύμιζε τοὺς λαμπεροὺς ἀπόντες τῆς ζωῆς μου. Ποὺ πάντα πλαστογραφοῦσα μιὰ σκέψη, γιὰ νὰ δικαιολογήσω τὴν ἀπουσία. Μὰ ὁ ἀπὼν, θὰ μένει πάντα ἀπὼν, κι ἐσὺ θὲς νὰ ἀγαπήσεις τὸσο αὐτὸν ὅσο καὶ τὴν ἀπουσία του.

Ἡ σκέψη ἀναπαράγει τὸν ἐαυτό της μὲ τρόπο γκρίζο· μὲ τὴν ἴδια ἀγωνία ποὺ ἡ ἡχὼ ρωτάει ἂν εἶσαι ἑδῶ. Και ἐσὺ ἔχεις πάψει νὰ εἶσαι ἐδῶ, ἐδῶ καὶ καιρὸ. Θὰ σὲ ἀφήσω νὰ ζεῖς μέσα μου, γιατὶ μόνο αὐτὸ μπορῶ, γιατὶ μόνο αὐτὸ δὲν πονάει, ἢ ἔστω πονάει λιγότερο.

Σ' ἀγαπῶ, ἀλήθεια.
Σ' ἀγαπῶ καὶ δὲ σὲ θυμᾶμαι.
Σ' ἀγαπῶ καὶ δὲ σὲ ξέρω.
Σ' ἀγαπῶ καὶ φοβᾶμαι.

Τὸ περίπτερο

Ἀκόμα κι ἂν δὲ συνέβη τὸ ἀπροσδόκητο,
σ' εὐχαριστῶ γιὰ τὴ συγκίνηση.
Κι εἶναι νὰ μείνει μέσα μου,
ἐσὺ ποτέ νὰ μὴν τὸ μάθεις

Πᾶς μὲ πρόσχημα μιὰ καλησπέρα,
καὶ ἀφορμὴ δυὸ μῆλα στὸ χέρι
καὶ αἰτία ἕνα χαμόγελο
καὶ λὲς πὼς εἶδα φῶς καὶ πέρασα,
μὰ ἀλήθεια εἶδες φῶς
καὶ πέρασες νὰ μείνεις

Ἕνα ἀστέρι πέφτει

Ἀπόψε θέλω νὰ κάνω μιὰ εὐχή, γιὰ κάτι ποὺ θέλω πολύ.
Γιατί πιστεύω σὲ αὐτό.
Ἀπόψε θέλω νὰ κάνω μιά εὐχή, καὶ νὰ βγεῖ ἀληθινή.
Γιατὶ θὰ εὐτυχίσω μ' αὐτό.
Ἔχω καιρό νὰ εὐχηθῶ, καὶ ὑπήρξα καλὸς καὶ ἀθώος.
Πέρασε ἡ χρονιὰ καὶ πέρασα πολλά.
Μπορῶ νὰ ἔχω μιὰν εὐχή;

Ἕνα χαμόγελο ποὺ εἶναι σὰ νὰ ἀνατέλλει ὁ ἥλιος στὸ πρόσωπο,
θέλω νὰ λάμπει γιὰ μένα, ἀλήθεια.
Μπορῶ νὰ ἐλπίσω σὲ αὐτό;

Δῶσε μου λίγο δικαίωμα νὰ ἐλπίσω,
καὶ θὰ κάνω τὰ πάντα.
Ὅπως πάντα.

Χαμογελάει

Ἀκριβῶς ὅπως οἱ νεκροὶ στὰ φέρετρα, ἁπλὰ γιὰ νὰ εἶναι ὄμορφος.

Spooked Spells

Ὅλη ἡ ζωὴ ἕνα video game ἂς ἤτανε!

Μην κοιτάς ποτέ ψηλά την κυριακή

Συννέφιασε ο καμβάς,
συννέφιασε κι ο ουρανός,
συννέφιασα κι εγώ.

Και ζωγράφισα ένα φεγγάρι, που μου τελείωσε το μαύρο.
Και ζωγράφισα ένα φεγγάρι, για νά χω κάτι να κοιτώ
και να μελαγχολώ.

Τὸ γάλα

Ἡ πιὸ γλυκιὰ στιγμὴ τῆς μέρας εἶναι ὅταν πίνω ἕνα ποτήρι γάλα πρὶν κοιμηθῶ.

Τὰ παπούτσια

Πόση ἐλπίδα γιὰ ἀγάπη μποροῦν νὰ στηρίξουν αὐτὰ τὰ παπούτσια πια; Πάλιωσαν, δὲν τὸ βλέπεις; Κι ἔπεσαν τὰ πόδια μπροστά, καὶ θὰ λένε ἱστορίες, ποὺ ἦταν μιὰ φορὰ κι ἕνας καιρός, τὴ νύχτα ποὺ πάγωσε ὁ κόσμος, και πάγωσες κι ἐσύ. Και πῆρες τὸ φῶς. Καὶ πῆρες τὸ φῶς μου. Φῶς μου.

Ὄχι ἄλλες ἀγάπες. Ὄχι ἄλλα πρωινὰ ἀπόγνωσης. Θέλω να ξεράσω τὴν τροφή σου ἀπὸ μέσα μου, μήπως κι ἐλαφρύνει ἡ θλίψη. Κι ὅπως θὰ φεύγεις κι ἐσὺ, θα φεύγει κι ἡ ζωή μου. Ζωή μου.

Κάθε βράδυ, ζῶ τὴν ἀπόλυτη φαντασίωση. Εἶμαι στὸν καναπέ μου, σκεπασμένος, καὶ προσπαθῶ νὰ κοιμηθῶ. Γύρω σκοτάδι. Κι ἔρχεσαι ἐσὺ, και μὲ ἀγγίζεις, μοῦ χαϊδεύεις τὸ κεφάλι, καὶ με φιλᾶς στὸ μέτωπο. Καὶ μὲ μιὰ σου σκέψη καταργεῖς τὴ μοναξιά. Καὶ μὲ παίρνει ὁ ὕπνος στὴν ἀγκαλιά σου, τὴ νοητή. Καὶ εἶναι ὅλα ἥρεμα. Καὶ δὲ βλέπω πιὰ τέρατα, γιατί ἤσουν τὰ μάτια μου. Μάτια μου.

Ὅπως κι ἂν

Γιὰ ὅσους δὲ φύγανε, μὰ δὲν πλησίασαν ποτέ.

Εἶναι μερικοὶ ἄνθρωποι ποὺ τοὺς ἀγαπᾶς γιατί καταφέρνουν καὶ εἶναι γοητευτικοὶ γιὰ τὴ συγκίνηση πού μποροῦν νὰ σοῦ χαρίσουν. Διάσημοι ἢ ἄσημοι, μὰ γιὰ σένα σημαντικοί. Δὲν τὸ ξέρουν. Μακρυὰ σὲ ἄλλα λιμάνια, δὲν εἶναι ὅσο δίπλα σου ἤθελες. Μὰ δὲν πειράζει· σκᾶς ἕνα νοσταλγικὸ χαμόγελο, παίρνεις τὶς ξυλομπογιές σου καὶ προβάλλεις κοντά σου, τοὺς ἀγαπημένους σου ἥρωες, ὅπως ἐσὺ θὰ τοὺς ἤθελες, μὲ ἕνα σκίτσο τους. Κι ἔχεις λίγο ἀπὸ τὸν ἦχο τους γιὰ συντροφιά.

Δὲν τό 'χω

Ποιός τό 'χει;

Ἤθελα πάντα νὰ εἶμαι φίλος σου, μὰ μάλλον δὲν ἤθελες ἐσὺ ποτέ.
Ἤθελα πάντα νὰ μ' ἀγαπᾶς καὶ νὰ μὲ νοιάζεσαι.
Εἶναι στιγμὲς ποὺ θὲς νὰ ξεσπάσεις κάπου, μὰ μετὰ σκέφτεσαι, πὼς τὸ μόνο ποὺ θὰ καταφέρεις εἶναι νὰ ἐκτεθεῖς περαιτέρω, καὶ νὰ πληγωθεῖς περαιτέρω. Καὶ μάλλον τίποτα δὲ θὰ ἀλλάξει.
Ἡ μόνη ἀλήθεια, εἶναι ἡ μοναξιά μας. Καὶ ἂν τὸ δηλώνω, τὶ ἀλλάζει;
Ὥστε λοιπὸν αὐτὴ εἶναι ἡ ζωὴ καὶ τὸ νοημά της.
Καὶ τὸ νῆμα της, τὸ νόστιμο. Κλωστὲς τὸ ὑφασμά της.
Πεῖτε μου, σᾶς παρακαλῶ, ἀπὸ πού φεύγουν ὁ κόσμος;
Φτερὰ στὶς δερμάτινες βαλίτσες μου, ρούχα στὴν πλάτη μου· θὰ τὰ πετάξω.
Νούμερο ἕνα γιά τὸ ἄσπρο καὶ πρόβα τοῦ ἀντίο, γιὰ μία καὶ μόνη παράσταση ἂν ἔχεις θάρρος.

Brazil

Πάει κιόλας ένας χρόνος.
Να πηγαίνω κι εγώ...

Πικρὸς Νοέμβρης

Σὲ σιχαίνομαι, γιὰ αὐτὸ ποὺ αἰσθάνεσαι
Σὲ σιχαίνομαι, γιατὶ δὲ μπόρεσα νὰ σοῦ μοιάσω
Σὲ σιχαίνομαι, γιατὶ μὲ ἀπέρριψες
Μὰ σ' ἀγαπῶ, γιατὶ θὰ πεθάνεις.

Τὰ ὁράματα

Κι ὅσο σὲ τυφλώνει τὸ μαῦρο μου, θὰ εἶσαι ἐδῶ γιὰ νὰ φεύγω.

Ἡ ὥρα

Κι ἐκεῖ ποὺ κάποτε στὸ πορτοφόλι μου, μὲ ταξίδευε ἡ φωτογραφία σου, τώρα κατοικοῦν μερικὰ εἰσιτήρια, για μικρὲς καθημερινὲς διαδρομὲς μέσα στὴν πόλη.

Οἱ ἀσφόδελοι τῆς Παρασκευῆς

Ἀπόψε θά 'θελα νὰ μὴ μείνω πάλι μόνος.
Ἀπόψε θά 'θελα πολλά
Βασικά νά 'μουν καλά.

Τὰ πλυμμένα

Βγάζοντας στὴ φόρα μιὰ ζωή, I.
Ἤθελα κάπου νὰ τὰ πῶ νὰ ξεσκάσω.

Ἡ στατιστικὴ

Σήμερα σκεφτόμουν ὅλους ἐκείνους μὲ τοὺς ὀποίους ἔχω ἔρθει σε στενότερες σεξουαλικές ἐπαφές. Μετράμε δέκα ἄτομα – ὁ δέκατος τὸ Μάρτη. Ἀπὸ αὐτοὺς τοὺς δέκα, ὁλοκλήρωσα μὲ ἀκριβὼς τρεῖς. Μὲ ἕναν ἀπὸ αὐτοὺς ὑπήρξα ἐνεργοπαθητικὸς καὶ μὲ τοὺς ἄλλους ἐνεργητικός.

Ἀπὸ τοὺς δέκα αὐτοὺς ἀνθρπώπους, ἐρωτεύτηκα τρεῖς, ποὺ ὑπήρξαν καὶ οἱ μοναδικοὶ μου ἔρωτες. Ἀπὸ αὐτοὺς τοὺς τρεῖς ποὺ ἐρωτεύτηκα, δὲν ὁλοκλήρωσα ποτὲ μὲ τὸν ἕναν, καὶ αὐτὸς δὲν ἔμαθε ποτὲ ὅτι ὑπήρξα κι οὐσιαστικὰ ἐρωτευμένος μαζί του. Μὲ τοὺς ἄλλους δύο ποὺ ἀγάπησα, ἔκανα τις δύο μοναδικὲς σχέσεις τῆς ζωῆς μου, ποὺ μετρήσανε πέντε χρόνια και πέντε μήνες, αντίστοιχα. Τώρα δὲν ἔχω καμία ἐπαφὴ μὲ κανέναν ἀπὸ αὐτοὺς. Ὅμως ὅλοι ἔχουν μιὰ ἰδιαίτερη θέση στὴν καρδιά μου.
Θέλω να σημειώσω ὡστόσο, ὅτι αἰσθάνομαι ἢ ἐλπίζω, πως μὲ τὸν ἕναν ἀπὸ αυτοὺς κάποτε θὰ εἴμαστε μαζί.

Ὁ μέσος ὅρος ἡλικίας τους ἦταν 2.6 ἔτη μεγαλύτεροί μου με τυπικὴ ἀπόκλιση 2.3 ἔτη. Τὸ μέσο ὕψος τους εἶναι 178cm μὲ τυπικὴ ἀπόκλιση 5cm – πέντε ἐκατοστὰ πιὸ ψηλοὶ ἀπὸ ἐμένα. Ὁ δείκτης μάζας σώματος αὐτῶν εἶναι 22.0 μὲ τυπικὴ ἀπόκλιση 1.8· σὲ γενικὲς γραμμὲς παιδιὰ μὲ γυμνασμένο σῶμα. Μὲ ἐξαίρεση ἕναν, ὅλοι ἀνοιχτόχρωμοι ἢ ξανθοὶ· κανεὶς φαλακρός.

Τό σεξ

Ἔχω νὰ κάνω σὲξ ἀρκετοὺς –πολλοὺς– μῆνες. Τὸ σὲξ εἶναι ὄμορφο, ὑπέροχο· δὲν τὸ ἀποποιοῦμαι. Μὰ εἶναι καλύτερο νὰ τὸ κάνεις ὅποτε τὸ αἰσθάνεσαι. Ὁ κυριότερος λόγος ποὺ δὲν κάνω σεξ, εἶναι γιατὶ μέσα μου, τὸ τοποθετῶ πάντα μετὰ τὸ σύνορο τῆς οὐσιαστικῆς συναισθηματικῆς ἐπαφῆς, καὶ ἀφοῦ κανεὶς δὲ μὲ ἄγγιξε συναισθηματικὰ, κανεὶς δὲν ἔκανε καὶ σὲξ μαζί μου. Σὺν τοῖς ἀλλοις, τὸ σὲξ εἶναι μία ἐπιβεβαίωση τῆς εἶκόνας τοὺ ἐγώ μου, καὶ δὲ θὰ ἤθελα νὰ τὴ βάζω σε δοκιμασίες ἐπὶ τοῦ παρόντος. Ἀκόμα τρέμω στὴν ἰδέα ὅτι μπορεῖ νὰ ἀπορριφθῶ γιὰ αὐτὸ εἶμαι καὶ κάνω, κατὰ τὴ διάρκεια τοῦ σέξ. Τελευταῖο, ἀλλὰ ὄχι ἀσήμαντο, εἶναι ἡ ὁλοκληρωτικὰ πεσμένη libido τὸν τελευταῖο καιρό. Ἐδῶ, μιὰ ἁπλὴ μαλακία πάω νὰ τραβήξω βλέποντας μιὰ τσόντα καὶ συγκινοῦμαι μὲ τὰ πρόσωπα καὶ τίς ἐκφράσεις τῶν πρωταγωνιστῶν της.

Ὁ Παράδεισος

Εἶναι μερικὲς φορές, ποὺ θὲς νὰ σαπίσεις κάποιον στὸ ξύλο· καὶ θὲς νὰ τὸν χτυπήσεις τόσο ἄγρια, μέχρι νὰ τὸν δεῖς νὰ φτύνει αἷμα..

Κι αὐτὸς ὁ κάποιος εἶναι ὁ ἐαυτός μου.

Τὰ αἰτήματα

Ἡ ἐπαιτεία.
Ἡ ἀδιαφορία
Ἡ ἀπόρριψη
Ἡ ἐκμετάλλευση

Τὸ κρῖμα.

Τὰ παράθυρα

Χωρὶς λόγια

Τέσσερα

Ἀπουσία διαίσθησης, μνήμης ψευδαίσθηση, πάλι θερινὲς νύχτες τοῦ Ὀκτώβρη, καὶ ἡ ἱστορία ποὺ ἀναπαύεται, στρεσσάρει τὴ σκέψη καὶ ὅλα μπλέκονται σὲ μιὰ ἐλπίδα ποὺ ζεῖ σ' ἕνα σῶμα μονό. Κι ἕνας φόβος, σκυλὶ πιστό, ποὺ κλαίει τὰ βράδυα, τὴν κάνει νὰ σκύβει γιὰ νὰ τὸν φροντίσει καὶ δὲ στέκεται στὸ ὕψος της.

Δὲ μπορῶ.

Δὲ ζῶ.

Πόσες μέρες ἔχω πάλι;

Green Grass Of Tunnel

Εὐχαριστῶ.. ἀπὸ τὰ βάθη.

Ὁ κόμπος

Καὶ θέλω νὰ χαθῶ, στὰ πιὸ μαῦρα σκοτάδια.

Ἔδεσα ἕνα γαλάζιο φιογκάκι στὴν καρδιά μου· τῆς ἔβαλα τὰ καλά της και μ' ἕνα μὼβ μαρκαδόρο τῆς ζωγράφισα χαμόγελο. Τὴ φύσηξα νὰ φύγει ἡ σκόνη, καὶ τὴν πῆρα στὰ χέρια. Κι αὐτὴ ρώτησε

― Ποῦ πᾶμε;

Δὲν ἤξερα τί νὰ πῶ. Ἀπάντησα πὼς ἔχω ρεπὸ καὶ θὰ πᾶμε μιὰ βόλτα. Μετὰ ἐπικαλέστηκα τὴ λιακάδα καὶ τῆς ὑποσχέθηκα ὅτι θὰ τὴ βάλω μπροστὰ στὸ ποδήλατο.

― Δὲ θέλω, ἔχω ἕναν κόμπο.

ἀποκρίθηκε. Καὶ συνέχισε,

― Ὁ ἥλιος μὲ καίει· θέλω νὰ μὲ βάλεις πίσω στὸ στῆθος σου, ἐκεῖ ποὺ δὲ μὲ βλέπει κανείς. Θέλω νὰ χαθῶ στὰ πιὸ μαῦρα του σκοτάδια. Μακρυὰ ἀπὸ βλέμματα, χέρια κι ἄλλες καρδιές. Κι ἂν κάποτε, κανεὶς θελήσει νά μὲ ἀγγίξει, ἂς ἔχει ἀγγίξει πρῶτα ἐσένα.

Καὶ σὲ μιά στιγμὴ μπῆκε μέσα στὴν ἀγκαλιά μου, καὶ χάθηκε μέσα μου. Καὶ δὲν τὴν ξαναεῖδε κανείς, κι οὔτε τὴν ἄγγιξε κανείς. Καὶ πῆρε καὶ τὸ φιογκάκι μαζί της. Kι ἀπὸ τότε ἔχω κι ἐγὼ ἕναν κόμπο στὸ στῆθος, καὶ δὲν κατεβαίνει ἡ σκέψη.

Τὸ ρετιρέ, Ι

Κερνάω καφέ

Προσφέρω θέα

Ἔλα νὰ κάνουμε παρέα

Αὐτό.

Τὸ αἰσθάνομαι.
Κι ἀνασηκώνω τοὺς ὤμους.
Καὶ τὸ βλέμμα χαμηλά.
Κι ἕνα μελὸ στὸ πρόσωπο.

Ποιός νοιάστηκε
γιὰ ὅσα παίρνει ὁ ἄνεμος,
καὶ ὅσα καταπίνει ἡ θάλασσα;

Ποιός νοιάστηκε γιὰ μένα;

Τὸ μάθημα

Σήμερα δὲν πῆρα τὸ ποδήλατο γιὰ νὰ γυρίσω σπίτι. Γύρισα μὲ τὸ τρένο, καὶ ἀπὸ τὸ λιμάνι μὲ τὰ πόδια. Ποὺ τὰ πλοῖα ἔρχονται. Καὶ εἶχε ὁμίχλη. Καὶ τὰ ὄνειρα ταξιδεύουν, καὶ ἄνθρωποι πέρασαν· ἦρθαν κι ἔφυγαν. Ἂχ οἱ ἄνθρωποι, γιατί;

Κίτρινες λάμπες φωτίζουν αὐτὰ ποὺ ζήσαμε καὶ ἡ ὁμίχλη σκορπίζει τὸ φῶς τους..

Κι ἐσὺ περιμένεις τὸ δῶρο τῆς θὰλασσας ποὺ ἀγάπησες.

Μὰ πάλι τὴν πόρτα τοῦ σπιτιοῦ σου, μόνος σου θα τὴ διαβεῖς.

Ἐσύ καὶ δυὸ ἀναμνήσεις.

Και ἀνθίζει ἡ νύχτα

Κι εἶναι κι ἐκεῖνος ὁ ἄγνωστος
ποὺ μὲ κρατάει ξύπνιο τὰ μεσάνυχτα,
κι ἡ ἄμαξα δὲ θέλει πιὰ
να γίνει κολοκύθα.

Μια Κυριακή

Κοιτάζοντας νοτιοανατολικά

Πάλι Σεπτέμβρης καὶ πάλι τὸ καλοκαίρι ἔφυγε. Πάλι στὸ ἴδιο μέρος, μετρῶντας πλακάκια, σφυρίζοντας στιχάκια. Καὶ σκέφτομαι, ὅλο σκέφτομαι, πόσο μακρυὰ εἶναι τὸ κοντά; Καὶ τὰ νοητὰ τὰ χέρια ποὺ δήλωσαν ὅτι θὰ ἀνακαλύψουν τὶς πολλαπλὲς μου ἐπιφάνειες; Αὐτὲς οἱ ἐπιφάνειες. Ἕνας ὠκεανός μπορεῖ νὰ διαλυθεῖ σὲ ἕνα δάκρυ, κι ἂν κολυμπήσω μέσα του, ποῦ νὰ φτάσω;

Πόσο εὐτυχισμένες εἶναι οἱ βάρκες ὅταν ποζάρουν; Καὶ ὁ σταυρὸς; Ἡ θρησκεία μου, καὶ τὸ ἱερό μου, ποὺ τὸ ἔχω γιὰ να μετράω καρφιά. Καὶ μαθαίνοντας νὰ μετράω, ἁγιάζω. Γίνομαι μοναχὸς καὶ μονάχος μου, πάντα τὶς κυριακές, σκέφτομαι, μέχρι νὰ ἔρθει ἡ δευτέρα. Φαντάζομαι τὸν ἄνθρωπο. Τὸ ἀπραγματοποίητο καὶ τὸ ἀνύπαρκτο. Καὶ τὸ αδιάθετο. Κι ὅτι ἔμαθα, τὸ μαθαίνω σὲ ἄλλους καὶ δὲν τὸ κάνω πράξη.

Ὁ κόσμος βγαίνουν, κι ἂς εἶναι ἀργά. Καὶ ψὰχνω νὰ δώσω τὸ τριαντάφυλλο ποὺ μοῦ χρωστᾶς, ποὺ ὅσο κι ἂν περάσει ὁ χρόνος, τὰ φύλλα του μένουν στάσιμα, ὅπως τὸ αἷμα ποὺ παγώνει σὲ μιὰ στιγμὴ μετέωρη. Σὰν τὸ φλουρὶ, ποὺ γυαλίζει λίγο πρὶν νὰ πέσει. Κι ἡ γυαλάδα του μᾶς φωτογραφίζει, νὰ χαμογελᾶμε μὲ τὶς λύπες καὶ νὰ θυμόμαστε τὶς χαρές.

Μποτίλια στὸ πέλαγο

Τρεῖς τοῖχοι, λίγες καμμένες ἐλπίδες κι ἕνα ρημοκλήσι
καὶ παραπάνω
τὸ ἴδιο τοπίο ἀντιγραμμένο ξαναρχίζει.
τρεῖς τοῖχοι σὲ σχῆμα πύλης, σκουριασμένοι
λίγες καμμένες ἐλπίδες, μαῦρες καὶ κίτρινες
καὶ μία τετράγωνη ἐπιθυμία, θαμμένη στὸν ἀσβέστη.
καὶ παραπάνω ἀκόμη πολλὲς φορὲς
τὸ ἴδιο τοπίο ξαναρχίζει κλιμακωτά
ὡς τὸν ὁρίζοντα ὡς τὸν οὐρανὸ ποὺ βασιλεύει.

Ἡ ἀνάμνηση

Ἔβρεχε ὅλη μέρα. Καὶ βρέθηκα σὲ μιὰ πλατεία κάπου, ποὺ εἶχε μεγάλες τετράγωνες πλάκες ἀπὸ τσιμέντο. Φωτισμένη. Κι ἄδεια. Κι ὁ ἀέρας ὑγρὸς καὶ καθαρός, ἀκίνητος. Κι ὅτι ἐκπνέεις ἀχνίζει. Πρέπει νὰ ἦταν προχωρημένη ἡ νύχτα. Ἕνας ζητιάνος καθόταν στὴν ἄκρη, κι ἕνας περαστικὸς γύρευε βοήθεια.

― Κάνε με φίλο σου
― Δὲν ἔχω φίλους. Ζῶ μόνος.

Primes

Κι ήταν μία φωτογραφία ότι ζήσαμε που είχε τον αριθμό 179.

?

Πιο ξεκρέμαστος απο αυτό;
Δεν υπάρχει.

Καλή μου συνέχεια.

Κλείνω τὰ μάτια

Καὶ σὲ παρακαλῶ
μή
φεύγεις.

Σὲ παρακαλῶ;
Μη...

Φεύγεις;

Ἀνεβαίνοντας στὴ φασολιά

Εἶναι ἡ συγκίνηση ἔντονη, καὶ μ' ἕναν κεραυνό, ἔρχεται ἡ βροχή τῆς λέξης, ἀπότοκος τοῦ συναισθήματος. Καὶ μετὰ εἶναι ὅλα ἐλαφρά. Καὶ καμιὰ φορά, ὑγρά.

Καὶ θὰ μαζέψω
σύννεφα ἄσπρα νὰ τὰ φορέσω
μπαμπάκια τ' οὐρανοῦ θὰ κλέψω,
στὸν ἥλιο νὰ ἀρέσω.
Κι ἴσως τὴ γὴ θὰ βρέξω

Ξηρή ζωή

Κολυμπῶντας σ' ἕνα μπὼλ φυστίκια.

Ὁ κῆπος

Ἡ παραμικρή προσπάθεια νὰ ἐκθέσω τὸν κόσμο μου, εἶναι τόσο ὀδυνηρή. Πολλή βία. Τὴν αἰσθάνομαι ὅπως ὅταν ἀκουμπᾶς ἄθελά σου, μιὰ πληγή. Ἡλεκτρίζει ἀπὸ τὸν πόνο. Καὶ πετάγεσαι. Κι ἁπομακρύνεσαι, γιατὶ ἔχεις τὴν ἀνάμνησή του. Εἶμαι μόνος. Στὸ σκοτάδι. Καὶ τὰ ἔχω δεῖ ὅλα. Δὲν ξέρω πιὰ ἂν φοβᾶμαι, ἢ τί φοβᾶμαι περισσότερο. Πέρασα στὴν ἄλλη πλευρὰ, καὶ ὅτι μὲ ἔκανε χαρούμενο βρίσκεται ἀπέναντι, καὶ δὲν ἔχω καμμία σύνδεση μὲ ἐκεῖ. Δὲ θυμᾶμαι πὼς ἦταν νὰ ἔχω ἐλπίδες. Εγκυκλοπαιδικὲς οἱ εἰκόνες ἀπὸ τὸ χαμόγελο, τὴν προσδοκία τοῦ μέλλοντος. Κι ἔτσι περνοῦν οἱ μέρες, καὶ οἱ μῆνες, κι ἔτσι χωρίς νόημα μετράω ἀνάποδα, χωρὶς νὰ περιμένω τίποτα. Ἀφοῦ τελειώσανε οἱ δυνάμεις. Μόνο γράφω ἐδῶ, κι αὐτὸ τὸ blog μὲ ἀκούει καὶ μοῦ ἀπαντάει γλυκά, καὶ μὲ ἀγγαλιάζει, τί καλά.

Εἶμαι δώδεκα μνῆμες· τοῖχοι,
φτιάχνουν δωμάτια καὶ τὰ σπίτια
ποὺ μένω.
Καὶ δὲν εἶναι κανείς ἐδῶ νὰ ψιθυρίζει
τὸ ὀνομά μου,
γιαυτὸ κι ἐγὼ τὸ ξέχασα.
Καὶ μετὰ ξεχάστηκα σὲ ὅτι ἔχασα.
Σ' ἕνα φῶς ποὺ ἀνηφορίζει.
Δὲν θέλω νὰ ὑπάρχω. Καὶ λοιπόν; Καλύτερα.

Νοέμβρης μήνας δὲ θὰ μείνει

Παίζοντας κιθάρα μὲ τὶς ἀκίδες τῆς καρδιᾶς μου

Ἀπ' τὰ ρίγη τῆς ἀπόγνωσης, στὰ ὅρια τῆς τρέλλας.
Πάντα ἐδῶ.
Μιλοῦν φωνές, μὰ ἐγὼ ἀκούω ἐσένα.

Eye of the tiger

Je n' existe plus.

- Alors, petit? Que fais-tu là?
- Ben... Je suis mort.

How about?

Τί μου είπες πως θες; Μια αγκαλιά;
Πάρε τ' αρχίδια μου. Μαλάκα.
Που μου έμαθες και να θες.

Post fullmoon love

Αἰσθάνομαι ἄσχημα εὐάλωτος. Πνίγομαι. Θέλω, ἔχω ἀνάγκη νὰ μιλήσω σὲ κάποιον. Μὰ νοιώθω πὼς ἂν μιλήσω, ἂν ἀνοίξω τὸν ἐσωτερικό μου κόσμο ὁπουδήποτε, θὰ πληγωθῶ. Δὲν ἔχω καμμία ἄμυνα νὰ προστατέψω τὸν ἐαυτό μου σὲ μιὰ ἀνθρώπινη σχέση. Καὶ ἀποφεύγω. Ὅλους. Τὰ πάντα.

Καὶ θέλω μὲ ἕνα σάλτο, νὰ πιάσω τὸ φεγγάρι καὶ νὰ χαθῶ μαζί του, ὅπως δύει, βουλιάζοντας στὴ θάλασσα.

Amica Silentia Lunae III· ἕνας χρόνος μετά

Πονάει

Αὐτὴ τὴν πανσέληνο μοὺ τὴν εἶχες ὑποσχεθεῖ.
Αὐτὸ τὸ τραγούδι στὸ εἶχα ἀφιερώσει.
Ἀκόμα στὸ ἀφιερώνω.

Dead Man Walking

Τί χειρότερο;

Γιὰ νὰ ἀντέξεις μόνος σου, λένε, θὰ εἶσαι εἴτε θεὸς εἴτε τρελλός.

Κι ἐγὼ θεὸς δὲν εἶμαι.

Choose something like a star

Say something to us; we can learn
By heart

Είμαι αυτός που είμαι

Σάββατο και πρώτη

Φοβᾶμαι

Παρασκευή και 31

Κι έχεις μέσα σου ένα κενό· μα δε μπορείς να πεις τι λείπει.
Και έχεις για παρέα το φόβο της μοναξιάς.
Κρατάς ένα τριαντάφυλλο στο χέρι μα έχεις το αγκάθι του στην καρδιά
μιά θλίψη στο βλέμμα, μα ένα χαμόγελο στα χείλη
και μιάν αντίθεση
που όλα τα ομορφαίνει,
όσο το ηφαιστειό της κοιμάται.
Ζεις σ' ένα πέλαγο με θέα το δωμάτιο. Αυτό που άνθρωποι ήρθαν, άνθρωποι έφυγαν· εσύ εδώ. Κι αυτοί δε θες να ξέρεις που.

I can take you higher

I 'm on fire

:-)

La réclame

Σα να παίζω λόττο ένα πράμα
με μια ανάγκη λιοντάρι
μήπως κάνω το θάμα
κι αποκτήσω εξάρι

Τὸ συμβόλαιο

Δὲ μὲ ἐνδιαφέρουν τὰ διαννοητικά σου ἐπιχειρήματα· ἀπὸ αὐτὰ ἔχω ἀρκετὰ δικά μου καὶ περισσεύουν. Ἂν ἔχεις κάτι στὸ κεφάλι σου, μὴ μοῦ τὸ ἀναλύσεις. Νοιώσε το. Σοῦ λέω ὅτι μὲ ἔχεις ἤδη πείσει.

Δώσε μου λίγο ἀπὸ τὴ συγκινησή σου, και ὑπόσχομαι νά κάνω γιὰ σένα ὅτι αἰσθάνεσαι.

And there came a music

Μία ηχογράφηση που μετράει κάποια χρόνια,
λίγο πειραγμένη.

Και μια ακτή
ίσως άμμος, ίσως βράχια,
κάτι αναμνήσεις που σκάνε·
κι ότι ακούς είναι
χίλιες εικόνες
σ' ένα πρόσωπο
που γλυκαίνει
το χαμόγελό σου

The motorcycle boy reigns.

No leader can survive becoming a legend.

Hi. - Move it!
Fuckin' move it ...

I 've always tried to be your friend.

It's a little bit late for you, isn't it, Steve?
Better get it on home, boy. - Yes, sir.

You know what happened to people who didn't believe Cassandra?

Ο χάρτης

Είναι σχεδόν πέντε χρόνια που ηχογραφούσα τις εκπομπές της Μάχης Λαμάρ, τότε, στον Best 92.6.

Σε μία από τις όχι και τόσο συνηθισμένες της, κάπου εκεί λίγο πριν το afterhours, έπεσε αυτό εδώ το track.

Και να μην είχε ηχογραφηθεί, δε θα το ξεχνούσα.

Μα καλύτερα τώρα. Ένας ο χάρτης, και η ιστορία. Και η δική μου ιστορία.

Κι όποτε η συγκίνηση ήταν έντονη, έπεφτε το track και έπαιζε, και έπαιζε η σκέψη στην ώρα, και η ώρα μαζί μου. Και όλα γίνονταν παραμύθι.

Λέει, πως "αυτός ο χάρτης μπορεί να γίνει δικός σας, δικός μου, αρκεί να τον φυλάμε καλά κάθε φορά που χάνουμε τον δρόμο μας· να τον χρησιμοποιούμε όπως πρέπει. Νομίζω πως είναι μαγικός χάρτης· κάποιες φορές χρησιμεύει να βρεις και κάποιες άλλες φορές για να χάσεις."

Πέρασαν τα χρόνια, και όσο κι άν έψαξα, τον χάρτη δεν τον βρήκα.

Ακόμα τον ψάχνω.

Κι αν μου βρεις εσύ ποιός είναι...

Τὰ μάτια του δάκρυσαν

Πηγαίνοντας πίσω στὸ χρόνο,
ἀνακινώντας τὴ συγκίνηση,
στρέφοντας τὸ βλέμμα χαμηλά.

Στιγμὲς ποὺ ἔμειναν μετέωρες.

Ποὺ πέρασαν καὶ χάθηκαν.

Ποὺ ἄφησαν μιὰν απογοήτευση·
ἐκείνη τοῦ περαστικοῦ.

Γιὰ πάντα.

Ὅσο

Φοβᾶμαι
ὅσο
ἕνα φύλλο
ξερό
Που πέφτει
ἀπὸ τὸ δέντρο.
Πού θά συναντήσει
τὸ χῶμα
Tελικά.

Εὐτυχῶς ποὺ ὑπάρχει ἡ λήθη καὶ ὁ ἄνθρωπος μπορεῖ νὰ θυμᾶται

Θέλω νὰ μείνω μόνος μου, γιατί οἱ ἄνθρωποι μὲ πληγώνουν βάναυσα. Μὰ αὐτὸ κάνε πὼς δὲν τὸ διάβασες· καὶ ἐγὼ θὰ κάνω πὼς δὲν τὸ ἔγραψα. Εἶναι σχεδὸν δυὸ ἑβδομάδες ποὺ ἔχω κλείσει τὰ τηλέφωνα καὶ μόνο ἐλάχιστα ἴχνη ἔχουν ἀπομείνει ἀπὸ ἐκεῖνο τὸ πνίξιμο τῶν προηγουμένων μηνῶν ποὺ προκαλοῦσε ἁσφυξία, στὶς πρῶτες ὥρες ποὺ ἔμενα σπίτι. Οὔτε κι ἐκεῖνος ὁ πρώην μὲ τὸν ὅποῖο εἴχαμε μιὰ κάποια ἐπαφή, γνωρίζω πιὰ τί κάνει καὶ ποῦ βρίσκεται. Ὡρα του καλὴ, ὅπου βρίσκεται. Καὶ σὲ σένα, καὶ σὲ σένα. Ναί, ἀκόμα καὶ σὲ σένα, ποὺ δὲ μπορῶ να συλλαβίσω οὐτε τὴν εἰκόνα σου· ὥρα σου καλή. Λογικά, δὲν ἔφταιξες σὲ τίποτα, ἄλλωστε. Ὥρα καλὴ καὶ σὲ ὅσους ἀνθρώπους πέρασαν ἀπὸ τὴ ζωή μου, κι ἔφυγαν, καὶ δὲν εἶναι πιά μαζί μας. Σίγουρα τίποτα δὲν εἶναι ὅπως παλιά. Ὅμως ἐλπίζω στὴν ὁμαλότητα. Νοιώθω. Τί νοιώθω; Μιά θλιμμένη ὁμίχλη ἀπλωμένη παντοῦ. Ἕνα ἀπαλὸ πέπλο πάχνης ἤ σκόνης, νὰ καλύπτει τὰ πάντα. Μιὰ ὁμοιόμορφη θλίψη, καθόλου αἰχμηρή, σχεδὸν προστατευτική. Ἔρημοι βράχοι, φαγωμένοι στὴν ἀλμύρα. Μά τώρα πιὰ τίποτα δὲν ἔμεινε νά θυμίζει ἄμεσα κάτι ἀπὸ αὐτὲς τὶς ἐποχές. Κανένα κύμα. Καμμία αἰσθηση. Μόνο μιὰ καταγεγραμμένη ὀξείδωση, σὰν ἀρχεῖο γεγονότων ποὺ συνέβησαν κάποτε. Ἴσως καὶ μερικὰ ὄστρακα νεκρὰ κολλημένα στὰ βράχια. Σ' ἕνα τοπίο γκρίζο. Ὅμως αὐτὰ εἶναι πράγματα ἀρκετὰ γιὰ νὰ λὲς "αὐτό, δὲ θέλω νὰ τὸ ξαναζήσω, ἦταν ἄσχημο τελικά." Κι αὐτὸ, καὶ τὰ παρελκόμενά του. Ἂν εἶχα τὴ δύναμη, δὲν ξέρω ἂν θὰ ἄλλαζα κάτι. Ἕνα θά ἤθελα ὅμως· νὰ μπορέσω νὰ κάνω μερικοὺς ἀνθρώπους νὰ βιώσουν ὅτι ἔζησα. Καὶ ἐγὼ νὰ τοὺς χαζεύω ἀπὸ μακρυά, χαμογελώντας. Ποτέ δὲν ξέρεις πὼς τὰ φέρνει ὁ διάολος...

Σὰν κάθε ποὺ μὲ πλησιάζεις, τρέμω μήπως μὲ μαχαιρώσουν τὰ βελούδινα χέρια σου. Καὶ μένω σ' ἕνα ἄδειο σπίτι, μὲ καθαρὰ μάρμαρα, ἄσπρα. Κι ἕνα κερί· καίει σιγά τὰ ἀρωματικά μου χόρτα. Μιὰ ἡλικιωμένη κυρία, πέρασε σήμερα ἀπ' ἔξω, κοίταξε λίγο καὶ μετά ἔφυγε γιὰ μακρυά. Εἶπε πὼς θὰ ξανάρθει, μὲ τὸ φῶς. Τῆς ὑποσχέθηκα πὼς θὰ φροντίζω τὰ μάρμαρα.

Αρκετά

Και αισθάνεσαι μα δε λες
και αισθάνεσαι γιατί κυρίως παρατηρείς
και αισθάνεσαι μα λες να κάνεις.

Τα διαννοητικά ενδιαφέροντα

Enemy mine

Το χρυσαλιφούρφουρο

http://www.youtube.com/watch?v=BiAb_guQX-o

Σ' εὐχαριστῶ

Στίχοι: Μαριανίνα Κριεζή
Μουσική: Νίκος Κυπουργός
Πρώτη εκτέλεση: Σαββίνα Γιαννάτου

Στα λαγκάδια της Λιλιπούπολης
βγαίνει ένα λουλουδάκι
που το λεν Χρυσαλιφούρφουρο
και μοιάζει με χρυσό τριανταφυλλάκι.

Φύσα, φύσα το Χρυσαλιφούρφουρο,
φύσα το την ʼνοιξη να φέρεις.
Κι αν πετάξει σα φτερό και πούπουλο,
κάποιος σ' αγαπάει και δεν το ξέρεις.

Χρυσαφένια φλουράκια κρέμονται
κάτω από τα πέταλά του.
Και στου Ζέφυρου το παιχνίδισμα
σαν να κουδουνίζει κάπου κάπου.

Φύσα, φύσα το Χρυσαλιφούρφουρο,
που κρατάς την Άνοιξη στο χέρι
Κι αχ! Αν γίνει σκόνη και χρυσόσκονη,
κάποιον αγαπάς και δεν το ξέρει.

Τὰ ρήματα

Μισῶ
Λυπᾶμαι
Ζηλεύω
Ἐκδικοῦμαι
Σκοτώνω
Ἀδιαφορῶ
Χαμογελάω
Ἡσυχάζω

Ἀπαγόρευση τῶν ἀναμνήσεων

Εἶναι κάτι πράματα ποὺ ὅσο καὶ νὰ θες νὰ τὰ ἀποφύγεις, σοῦ 'ρχονται σὰ νὰ εἶναι συννενοημένα. Ἕνας παλιὸς ἀρχάγγελος, ἕνα ἴδιο τραπέζι – ἔστω μὲ διαφορετικὴ παρέα. Φυσικὰ τὸ φεγγάρι. Μπορεῖ νὰ λείπει τὸ φεγγάρι; Κίτρινο, μισό. Χαμογελάει χαιρέκακα ἀπὸ τὴν Πειραιῶς, ὅπως πᾶς δυτικά. Γιὰ νὰ θυμᾶσαι ἕνα τηλέφωνο ποὺ χτύπαγε, ἐκεῖ κοντὰ στὸ ποτάμι.
Κι ὅλα γυρίζουν. Ἔρχονται καὶ ξανάρχονται.
Καὶ δεκαπέντε λέξεις, ποὺ ἔχουν τέτοια δύναμη, ἱκανὲς νὰ σὲ λυγίσουν ἀπὸ τὸν πόνο, καὶ νὰ σὲ κάνουν νὰ σέρνεσαι χάμω. Τόσο ἄσχημα ποὺ εὔχεσαι νὰ μὴν εἶχες ξυπνήσει αὐτὴ τὴ μέρα.

Καλοκαίρι

ξέρω τι έκανες πέρσι το καλοκαίρι...

Το μέτρο

Κι αν είσαι ευτυχισμένος λοιπόν,
κοίτα να το κρύβεις
γιατί με προκαλείς.

Μιὰ φορὰ κι ἕναν καιρό

Εἶναι κάτι στιγμὲς ποὺ δὲ συνέβησαν ποτέ,
καὶ κάτι ἀλήθειες ποὺ ποτὲ δὲ λυτρώθηκαν.
Εἶναι ἕνα καλοκαίρι πού δὲν ἦρθε
μὰ ἔφυγε·
ἀφησε στὴ θέση του μιὰ θηλειά
νά πνίγεται ὅτι πάει νὰ πλησιάσει
Γιατὶ ἂν μοῦ πεῖς πὼς ἔγινε τὸ ἀδύνατο,
δὲ θά πιστεύω πιὰ στὸ δυνατὸ.

Ἁπλῶς

Τὰ πράγματα εἶναι ποὺ λές, ἁπλά. Ἁπλά, σὰν τὸ ἄλφα. Ἄλφα, ὅπως λέμε ἀπόρριψη καὶ ἀποτυχία. Τὸ πρόβλημα εἶναι ὑπαρκτό: δὲν ὑπάρχουν ἄνθρωποι. Δηλαδή πάλι στὸ ἄλφα. Ὅλοι ἐκεῖνοι οἱ ἄνθρωποι ποὺ βασίστικες πάνω τους, τὴν ἔχουν κάνει α-λα γαλλικά. Νόημα νὰ ἀναζητήσεις εὐθύνες γιὰ αὐτό; Σὲ ποιόν; Δὲ γίνεται μέσα στὴν ἴδια χρονικὴ περίοδο νὰ φεύγουν ὅλοι καὶ να φταῖνε κι ἀπὸ πάνω. Καὶ φτάνεις στὸ σημεῖο νὰ ἀναζητήσεις τὰ αἴτια σὲ ἐσένα. Κι ἐκεῖ ξεκινᾶνε τὰ τραγικά. Στὸ ρεζουμέ. Σὰν ἕνα παραμύθι ποὺ ὁ κακὸς λύκος χωνεύει τὴν κοκκινοσκουφίτσα ἀραχτὸς καὶ ἀσφαλής. Χωρὶς ἔξοδο, ἢ αἴσιο τέλος. Κι ἐσὺ νὰ ἐκλιπαρεῖς γιὰ λίγο ἀπό τὴν προσοχὴ τῶν ἀγαπημένων σου ἀνθρώπων. Μὰ αὐτοὶ ἀδιάφοροι. Καὶ δικαίως; Εἶναι πάντως ἐξαιρετικὰ ὀδυνηρὸ νὰ ἐμφανίζεσαι μὲ τὸ πιὸ γλυκό σου χαμόγελο καὶ νὰ τρῶς τὴν ἀδιαφορία μὲ τὸ φτυάρι.

Καὶ μετά σοῦ λέει, πὼς ὅλα αὐτὰ σὲ κάνουν καλύτερο ἄνθρωπο. Ἀρχίδια ἄνθρωπο. Πάλι στὸ ἄλφα δηλαδή. Δὲ βλέπω καμμία προσωπικὴ ἐξέλιξη ὅσο φαντασιώνομαι πὼς ὅλοι ὅσοι παρακαλάω τώρα, θὰ βρεθοῦν στὴ θέση μου, κι ἐγὼ πολὺ ἁπλὰ θὰ περπατάω σφυρίζοντας ἀδιάφορα, ὅπως ἀκριβῶς τὸ βιώνω τώρα. Κι ὅμως γιὰ κάποιο περίεργο λόγο, αὐτὸ προσδοκῶ. Ἀλλαγὴ ρόλων. Ἤ ἔστω μιὰ ἀποκατάσταση τῆς ὑποκειμενικῆς ἠθικῆς τάξης σὲ μία ἀπροσδόκητη ἐξέλιξη τοῦ σεναρίου. Ὅπως ἡ Χέλμη μὲ τὸν Διαμαντόπουλο στὸ νόμο 4000.

Φυσικὰ καὶ πάλι, ἐσὺ μόνος σου θὰ ἐξακολουθεῖς νὰ μένεις;

Ναὶ, ἡ μοναξιά. Μεγάλη πουτάνα. Βαρύ νὰ γυρνᾶς σπίτι τὸ βρὰδυ καὶ να μιλᾶς στὸν καθρέφτη, ἄντε καὶ καμιά φορά στοὺς τοίχους, γιὰ τὴν ἀλλαγή. Καὶ ἄντε λὲς νὰ τὸ λύσεις τὸ πρόβλημα αὐτό. Καὶ ψάχνεσαι δεξιά, καὶ ἀριστερά, μπροστὰ καὶ πίσω. Μὰ ἐγὼ ἔχω μάθει πὼς τὰ πιο ἀποτελεσματικὰ ψαξίματα τὰ ἔχω κάνει ὅταν εἶμαι στὶς καλές μου, καὶ ὄχι ὅταν εἶμαι σὲ φάση νὰ μὲ κλαῖνε καὶ οἱ ρέγγες. Κι ἀκόμα κι ἂν μὲ ἐνδιαφέρει ἕνας ἄνθρωπος τὶ κομμάτια να μαζέψω καὶ νὰ ἀσχοληθῶ καὶ νὰ ἀσχοληθεῖ μαζί μου; Ἐν ὀλίγοις, κάτσε βρές τα μὲ τὸν εἀυτό σου μάγκα μου, και μετά βλέπεις τί θὰ κάνεις μὲ ὅλα τὰ ἄλλα. Καὶ μέχρι τότε, ναί, κάτσε μόνος σου. Νὰ μάθεις. Νὰ μάθεις νὰ ἀνοίγεσαι χωρίς ἀσφαλιστικὲς δικλεῖδες. Χωρὶς νὰ κρατᾶς πράγματα γιὰ σένα. Καὶ ἐκεῖ ὀργή. Ἡ αἴσθηση τῆς ἀπώλειας ἐνέργειας. Ἔδωσες καί δὲν πῆρες. Σοῦ κλέψανε. Καὶ πές μου ἐσύ, ποιό δικαστήριο θὰ καταδικάσει τοὺς ὑπαιτίους;

Ὅταν θά 'στε εὐτυχισμένοι

Ἂν μια μέρα δὲν πάω στὴ δουλειά ξανά,
ἂν δὲ μὲ βροῦν στὸ τηλέφωνο
ἂν δὲν ἀπαντάω στὰ e-mail
ἂν κανείς δὲν ξέρει ποῦ εἶμαι.

Ἂν το ποδήλατό μου σκονιστεῖ
καὶ ἡ ἀλυσίδα του μείνει ξεκλείδωτη.
Ἀν ἡ μαγιά στὴν κουζίνα μου αφεθεῖ νά πεινάσει,
γιατὶ δὲ θὰ τὴν ταΐζω ἀλεύρι και ζάχαρη

Ἄραγε θὰ τὸ καταλάβει κανείς;
Θὰ ἀνησυχήσει κάποιος;
Ποιό φεγγάρι θα στεναχωρηθεί γιατί
ἔχασε ἕναν φωτογράφο του;
Ποιός ἥλιος θὰ λυπηθεῖ γιὰ μιὰ λιγότερη
μαύρη κηλίδα;

Θὰ μὲ θυμόνται τὰ λουλούδια
ποὺ θὰ γίνω;

Γιὰ ἕνα ταξίδι ποὺ τελειώσε νωρίτερα
κι ἕναν προορισμὸ ποὺ δὲ τὸν φτάσαμε ποτέ.
Γιὰ μιὰ μάνα ποὺ θὰ κλαίει,
καὶ πολλοὺς ἄλλους ποὺ θα γελοῦν.

My Pride? — II

Ἀποσπάσματα ἀπὸ τὴν περιφάνεια μιᾶς παρέλασης ποὺ δὲ συνέβη ποτέ,
κάποιον Ἰούνιο σὲ μιὰ πλατεία Κλαυθμώνος

Εἶχα ἕνα χαμόγελο, κομμάτια κοφτερὰ καθρέφτη ποὺ ἔσπασε σὰν κοίταξες τὸ πρόσωπό σου μέσ΄ τὰ μάτια μου. Μετὰ σιωπή. Καὶ σκοτάδι. Κι ὁ κόσμος νὰ περνάει μπροστά μου ἀδιάφορα. Μὰ ἐγὼ ράγιζα. Καὶ εἶχα ἕνα χαμόγελο. Καὶ σοῦ μιλοῦσα, ἀλλὰ δὲν ἄκουγα. Γιατί λέρωνα ένα χαρτί μὲ ἀλμυρὰ μελάνια, ἐκεῖ, λίγο παρακάτω ἀπ' ὅπου ἤμουν.

Φουυυυυ

Δὲ μὲ ἐνδιαφέρει ἂν πεθαίνεις, μάτια μου ὄμορφα. Ἦταν ὥρα σου νὰ συμβεῖ. Τόσο καιρὸ τὸ περιμένω. Ἄσε με, μόνο, καθὼς εκπνέεις τὸν ἐπιθανάτιό σου ρόγχο, νὰ σου εκμυστηρευτῶ πόσο πολὺ ἀπολαμβάνω αὐτό σου τὸ τελείωμα.

My pride?

Απόψε στον ύπνο μου, θα κατέβουν τα όνειρά μου και θα διαδηλώσουν περήφανα για τα δικαιώματά τους. Για να διεκδικήσουν τη θέση τους στη ζωή μου. Κρατώντας για σημαίες τις ανάγκες μου. Πνιχτή παρέλαση, της πρόφασης παρηγοριά. Και θα πετάνε γαρύφαλα στις βιτρίνες μου, αντί πέτρες, μήπως μαζέψω κανένα· και τα πιο αναρχικά από αυτά θα σβήσουν κάθε μου φωτιά για να μην καίγονται. Και θα γεμίσει το κρεβάτι ροδοπέταλα... Αχ αυτά τα ροδοπέταλα. Για νά χω να θυμάμαι όταν ξυπνήσω, πως κάποτε ονειρεύτηκα ό,τι ήθελα να ζήσω. Για νά 'χω αυτόν τον κόμπο στο λαιμό που κόβει γλυκά την ανάσα όπως βουρκώνει το μυαλό. Για να είναι πρωί όταν ξυπνήσω.

Amica Silentia Lunae· Ἰούνιος 2009

http://www.phi-net.gr/music/01-armand_amar-home_part_i.mp3


Εἶναι μιὰ σελήνη ἀπόκοσμη ἐδῶ ποὺ ἀνατέλλει·
Κι ἕνα λυκόφως ποὺ ἀπόψε οὐρλιάζει σὲ ὅτι ὑποσχέθηκε νὰ γαληνεύει.

Αντικατοπτρισμοί

Τί νομίζεις πως βλέπεις εδώ;

Μάλιστα

Μνήμες πασπαλισμένες με άχνη ζάχαρη
που όπως έμπαιναν στα μάτια γίνονταν καραμέλα
να κολλάει στην καρδιά

5 ὁλόκληρες αἰσθήσεις

Ἔλα σὲ παρακαλῶ ἐδῶ ποὺ εἶμαι καὶ βάλε τὸ χέρι σου βαθιά μέσα στὸ στῆθος μου. Μπορεῖς νὰ πιάσεις αὐτὸ ποὺ αἰσθάνομαι; Ἀκούμπησε τὸ αὐτί σου, πάνω στὴν καρδιά μου. Μπορεῖς νὰ ἀκούσεις αὐτὸ ποὺ αἰσθάνομαι; Κοίτα με καλὰ στὰ μάτια. Μπορεῖς νὰ δεῖς αὐτὸ ποὺ αἰσθάνομαι; Φίλα με, ὅπως ὅταν φίλησες γιὰ πρώτη φορά. Μπορεῖς νὰ γευτεῖς αὐτὸ ποὺ αἰσθάνομαι; Καὶ μύρισε τὸ λαιμό μου. Μπορεῖς νὰ μυρίσεις αὐτὸ ποὺ αἰσθάνομαι;

Σκάβοντας

Κι ἄσε τὶς λέξεις νὰ τρεμοπαίζουν στὴν κυριολεξία τους·
καὶ κᾶνε μιὰ βουτιὰ σ' αὐτὸ ποὺ ἀπὸ τὸ μέσα τους πηγάζει
σὰν πιαστοῦνε ὅλες μαζὶ χέρι-χέρι.
Καὶ δῶσε στὸν ἐαυτό σου τὴ μοναδικὴ εὐκαιρία νὰ αἰσθανθεῖς
τὴ σκοτεινὴ ὕλη τοῦ ἀρρήτου,
αἰτία τοῦ φωτὸς γιὰ κάθε ρήση· ἔμψυχη εἴτε ἄψυχη.

Στιχομυθία μὲ τὴν πάρτη μου

– Δῶσε μου ἕνα λόγο νά ὑπάρχω
– Ὁ λόγος εἶσαι ἐσύ.
– Ἐγὼ δὲν ἔχω λόγο
– Κι ὅμως αὐτὸ ποὺ μοῦ ζητᾶς, τὸ ζητᾶς οὐσιαστικὰ ἀπὸ τὸν ἐαυτό σου.
– Μὰ δὲ μπορῶ χωρὶς ἐσένα
– Μὰ δὲ μπορεῖς χωρὶς ἐσένα
– Δόσε μου τὸ λόγο· και το λόγο μου σοῦ δίνω, πὼς θα εἶμαι δοῦλος σου για πάντα.
– Εἶσαι πολὺ φτηνός. Λόγο ἐγὼ δὲ δίνω κὶ ὁ λόγος σου δὲ με πείθει. Καὶ οὔτε δοῦλο θέλω. Αυτὰ σὲ μάθαινα τόσα χρόνια;
– Μὰ θά...
– Θὰ χαθεῖς;
– Ναί, εἶδες; Τὸ ξέρεις. Καὶ δὲν κάνεις τίποτα γι αὐτό;
– Ὄχι, γιατί δὲν τὸ πιστεύεις.
– Τὸ πιστεύω. Ὅτι πεῖς, νὰ τὸ πιστέψω
– Άρα δὲν τό πιστεύεις.
– Σὲ παρακαλῶ, μὴ με βασανίζεις. Ἂν δὲ μοῦ δώσεις αὐτὸ ποὺ ἰκετεύω, δῶσε μου ἕνα θάνατο τουλάχιστον.
– Οὔτε κι αὐτὸ θὰ σοῦ δώσω.
– Οὔτε αὐτὸ δὲν ἀξίζω; Τί ἀξίζω;
– Ἐσένα.
– Ποὺ θὰ βρῶ τόν ἐαυτό μου;
– Κοίτα με. Κοίτα με λέω. Οὔτε αὐτὸ δὲ μπορείς πια; Κοίτα με! Βλέπεις τώρα ποῦ θὰ τὸν βρεῖς;
– Μὰ στὰ μάτια σου εἶμαι ἐγώ. Πῶς γίνεται αὐτό;
– Ὅ, τι θες γίνεται.
– Δὲ γίνεται.
– Καλά λοιπόν, τότε νὰ φύγω.
– Ὄχι μή! Μὴ φεύγεις. Βασάνισέ με ἂν θές, μὰ μὴ φεύγεις. Μὴ μὲ ἀφήσεις μόνο μου, ἔχει σκοτάδι, καὶ κάνει κρύο. Φοβᾶμαι.
– Μά ἔτσι εὔκολα νομίζεις θὰ με διώξεις; Κὶ ἔχει φως καὶ κάνει ζέστη. Μὰ δὲν το βλέπεις. Βλέπεις μόνο ὅτι σοῦ ποῦν.
– Σ' εὐχαριστῶ..
– Δὲν ἔχεις καταλάβει! Μὴ μ' εὐχαριστεῖς, γιατὶ ὅσο μ' εὐχαριστεῖς θὰ γίνομαι αὐτὸ ποὺ τρέμεις
– Σὲ σιχαίνομαι...
– Τώρα τρέμεις.
– Τρέμω. Φοβᾶμαι. Τί θὰ κὰνω; Σὲ φοβᾶμαι μὰ σ' ἔχω ἀνάγκη.
– Δὲ μ' ἔχεις καὶ τὸ ξέρεις.
– Πές μου, τί πρέπει νὰ κάνω;
– Ἀγάπησέ με, καὶ μετὰ διώξε με.
– Μὰ ὅτι ἀγαπᾶς δὲν τὸ διώχνεις.
– Διώχνεις ὅμως τὶς σκιές
– Μὰ ὅτι εἶναι σκιὰ δὲν τὸ ἀγαπᾶς
– Τίποτα δὲν ἔμαθες τόσα χρόνια! Οὔτε τὸ παρακαλᾶς.
– Πές μου! Ἔχεις ἄδικο καὶ ὑπεκφεύγεις.
– Μέ προκαλεῖς; Εἶμαι ἡ σκιά σου, λέω.
– Εἶσαι ἡ σωτηρία μου.
– Γιατί νομίζεις πὼς κοιτάζοντας τὰ μάτια μου βλέπεις σκοτάδι καὶ κρύο; Ἀγάπησέ με!
– Μὰ δὲ μ' ἀφήνεις νὰ σ' ἀγαπήσω· ἐγὼ θέλω νὰ ζήσω γιὰ σένα
– Αὐτὸ δὲν εἶναι ἀγάπη. Ἡ ἀγάπη δὲν εἶναι ἐξάρτηση.
– Ἡ ἐξάρτηση εἶναι περισσότερο.
– Ἡ ἐξάρτηση εἶναι ἀδυναμία νὰ ἀγαπήσεις τὸν ἐαυτό σου. Δὲν ἔχεις νοιώσει ποτέ σου ἀγάπη λοιπόν;
– Ναί, κάποτε κάποιος μὲ ἀγάπησε.
– Καὶ τώρα;
– Δὲν ὑπήρξα ἐπαρκής. Δὲ μ' ἀγαπάει πια.
– Τίποτα δὲν ἔμαθες τόσα χρόνια. Ὅταν σ' ἀγαπήσει κάποιος, δὲν εἶσαι ἀνεπαρκὴς ποτέ γιαυτόν. Ἔχεις νοιώσει ποτέ σου ἀγάπη;
– Ναὶ, κάποτε κάποιον ἀγάπησα.
– Καὶ τώρα;
– Τώρα προδόθηκα.
– Τίποτα δὲν ἔμαθες τόσα χρόνια. Ὅταν ἀγαπήσεις κάποιον, δὲν προδίδεσαι. Τὸν ἀγαπᾶς γιὰ σένα. Ἡ ἀγάπη εἶναι ἀπελευθέρωση. Ἔχεις νοιώσει ποτέ σου ἀπελευθέρωση;
– Δὲ θυμᾶμαι.
– Τίποτε δὲν ἔμαθες, ἀκόμα καὶ τώρα. Θυμᾶσαι!
– Μὰ δὲ θυμᾶμαι σοὺ λέω.
– Ἂν ἔχεις ζήσει ἀπελευθέρωση, δὲν τὸ ξεχνᾶς. Οὔτε αὐτὸ λοιπόν. Καὶ ζητᾶς ἀκόμα λόγο ἀπὸ μένα.
– Ναί! Θὰ μοὺ τόν δόσεις!
– Τολμᾶς καὶ μοῦ μιλᾶς ἔτσι;
– Ὄχι. Συγνώμη.
– Δὲν ἔχεις καταλάβει!
– Συγχώρεσέ με.
– Φτηνό ὑποκείμενο. Δὲ συγχωρὼ ποτέ μου. Δὲ θὰ σε συγχωρέσω ποτέ.
– Δὲν τὸ ἀξίζω;
– Δυστυχὼς τὸ ἀξίζεις. Σταμάτα ὅμως μὲ αὐτὸ ποὺ ἀξίζεις. Δὲν ἔχει νόημα. Ἂν ἀξίζεις κάτι, νὰ μὴν τὸ λές, νὰ μὴν το συζητᾶς.
– Γιατί μὲ τιμωρεῖς;
– Δὲ σὲ τιμωρῶ. Νομίζεις ὅτι σὲ τιμωρῶ.
– Μὰ αἰσθάνομαι τὴ βία σου
– Αἰσθάνεσαι τὴ δική σου βία. Κι ἐγὼ δὲν εἶμαι τίποτα περισσότερο ἀπὸ αὐτὸ ποὺ μοὺ ἀποδίδεις. Ἔχω τὴ δύναμη που μοῦ δίνεις – και μου δίνεις ἀρκετή.
– Μὰ ἐγὼ δὲν ἔχω δύναμη.
– Νόμίζεις. Ἀφοῦ ἐγὼ ἔχω δύναμη, ἔχεις κι ἐσύ. Πόσο καιρὸ εἶμαι ἐδῶ ἀπεναντί σου;
– Μερικοὺς μῆνες
– Πρὶν ποῦ ἤμουν; Ἀπὸ ποὺ ἦρθα;
– Δὲν ξέρω.
– Ἐσὺ πῶς βρέθηκες ἐδῶ;
– Δὲν ξὲρω.
– Κοίτα γύρω σου. Τί βλέπεις;
– Ἕνα δωμάτιο· μὰ δὲν καταλαβαίνω. Πῶς βρεθήκαμε ἐδῶ; δὲν ἔχει πόρτες. Δὲ μπορεῖ να φύγει κανεὶς. Δὲ μπορεῖ νὰ μπεῖ κανείς.
– Τὸ δωμάτιο εἶναι δικό σου δημιούργημα. Ὅτι βλέπεις εἶναι δικό σου δημιούργημα.
– Ἂν ἦταν δικό μου..
– Εἶναι δικό σου. Ἂν δὲν ἦταν ἁπλὰ δὲ θὰ ἤμαστε ἐδῶ. Ἐσὺ τό ἐπέλεξες.
– Κὶ ἐσὺ τὶ θὰ ἐπιλέξεις;
– Δὲ θὰ σοῦ πῶ τώρα. Θὰ μάθεις ὅταν κάνεις τὶς δικές σου ἐπιλογές.
– Δὲ θέλω νὰ ἐπιλέξω. Φοβᾶμαι ὅτι θὰ κάνω λάθος πάλι.
– Τότε δὲ θὰ σοῦ πῶ. Ἔχεις κάνει ποτέ σου λάθη;
– Ναί, πολλά. Καὶ πονάνε.
– Δὲν πονάνε τὰ λάθη. Πονάει ἡ ἀδυναμία σου νὰ τὰ ἀποδεχθεῖς.
– Μὰ...
– Μὰ ἔχεις κάνει και σωστὰ ε; Κὶ αὐτὰ δὲν πονοῦσαν;
– Ὅχι. Ὅχι βέβαια.
– Φυσικὰ, ὅταν γίνεται αὐτὸ ποὺ θέλεις, δὲν πονάει. Λέγεται συνοχή.
– Πῶς;
– Συνοχή. Δὲν εἶναι μόνο ἡ χαρὰ τῆς ἐπιτυχίας. Ἀλλὰ ἡ χαρὰ πὼς κάνεις αὐτὸ ποὺ πραγματικὰ νοιώθεις καὶ σκέφτεσαι. Ἄλλωστε ὅλες τὶς ἐπιλογές σου, ὅταν τὶς ἔκανες, θὰ πίστευες ὅτι εἶναι σωστὲς.
– Σωστά.
– Κι ὅμως τὸ σωστό, δὲν εἶναι ἀξία σταθερὴ στὴν πορεία τοῦ χρόνου.
– Οὔτε τὸ λάθος ε;
– Οὔτε. Αὐτὸ μὲ πόνεσε τώρα.
– Συγνώμη..
– Πόσο χαζός! Γελοῖο ὑποκείμενο, ἀναρωτήσου τὸ γιατί.
– Δὲν καταλαβαίνω...
– Καλύτερα. Ὅσο δὲν καταλαβαίνεις, ἴσως μάθεις περισσότερα· ἂν φυσικὰ ποτὲ τὸ ἀποφασίσεις νὰ ἀναρωτηθεῖς γιαυτά. Καὶ καλύτερα γιὰ μένα· μπορεῖ νὰ μὴν εἶμαι ζωντανή, μὰ ὅσο μοῦ δίνεις λόγο...
– Τί κάνω;
– Σκάσε! Μιλάω! Μοῦ δίνεις λόγο, καὶ ἄρα ὑπάρχω. Καὶ ό,τι ὑπάρχει, χαίρεται τὴν ὑπαρξή του. Καὶ θέλει νὰ τὴν ἐπιμηκύνει. Δυστυχῶς γιὰ σὲνα, στὴν περιπτωσή μου.
– Εὐτυχῶς νὰ λές.
– Ξέρεις, μπορεῖς νὰ μὲ σκοτώσεις ἂν θέλεις. Μὰ ἐγὼ θὰ ξαναγεννηθῶ. Καὶ θὰ εἶμαι ἐδὼ γιὰ νὰ ἐπαναλαμβάνουμε αὐτὸ τὸ διάλογο, μέχρι νὰ πεθάνεις.
– Τὸν ἔχουμε ξανακάνει αὐτὸ τὸ διάλογο; – Όμως γιὰ τὴν ὥρα, σὲ παρακαλῶ. Δὲ θὰ ἤθελα νὰ σε σκοτώσω, φυσικά· γιατὶ σὲ χρειάζομαι.
– Τίποτα δὲν ἔμαθες ἀπὸ τὴν τελευταία φορὰ ποὺ ἤμουν ἐδώ. Πᾶνε δεκαοκτὼ ὁλόκληρα χρόνια. Καί ὅταν γιόρτασα τὰ τρία μου γενέθλια μαζί σου, μὲ σκότωσες. Πόσο τὸ χάρηκα. Καὶ ὅπως πέθαινα, στὸ ὑποσχόμουν. Ὅτι ἐμεῖς οἱ δυό, θὰ τὰ ξαναποῦμε. Καὶ νὰ λοιπόν ποὺ μὲ ἀνέστησες. Καὶ τώρα θὲς καὶ νὰ σὲ τιμωρήσω γιαυτό σου τὸ φόνο, ἀποδίδοντάς μου τὸν λόγο τῆς ὑπαρξῆς σου. Μὰ εἶσαι τραγικός.
– Δὲ θυμᾶμαι τίποτα ἀπὸ ὅσα μοῦ λές.
– Φυσικά. Ὅταν θὰ θυμᾶσαι τὸ διαλογό μας, δὲ θά ξαναζωντανέψω.
– Μήν πεθάνεις.
– Γιατί;
– Γιατί θὰ μείνω μόνος μου
– Μά εἶσαι μόνος σου.
– Ἀφοῦ εἶσαι ἐσὺ ἐδῶ.
– Σὲ κάνω χαροῦμενο;
– Ναὶ, ἂν μοῦ δόσεις ὅτι σοῦ ζητῶ.
– Σὲ κάνω χαρούμενο;
– Ὄχι.
– Σοῦ ἔχω δόσει ὅτι μοῦ ζητᾶς;
– Ὄχι. Μὰ θα μοῦ τὸ δόσεις, ἔτσι δὲν εἶναι; Καὶ θὰ χαρῶ.
– Ἄρα δὲ σὲ κάνω χαροῦμενο. Καὶ ἄρα εἶσαι μόνος σου. Κι ὅμως· σοῦ δίνω αὐτὸ ποὺ μοῦ ζητᾶς. Ἀλλὰ ἐσὺ πάλι δὲν τὸ βλέπεις. Καὶ δὲν ὑπαρχει περίπτωση νὰ κάνω πράγματα ποὺ πρέπει ἐσὺ νὰ κανεις. Ἀφενὸς γιατὶ δὲν ὑπάρχω παρὰ μόνο στὴ δικὴ σου πραγματικότητα, ἀφετέρου, γιατὶ δὲν εἶναι δική μου δουλειά.
– Θὰ μὲ τρελλάνεις. Σὲ παρακαλῶ, σταμάτα!
– Παρακάλα με κι ἄλλο!
– Σιωπῶ.
– Αὐτὸ εἶναι λοιπόν. Αὐτὸ ξέρεις. Σιωπᾶς γιατί;
– Σιωπῶ.
– Σιωπᾶς γιατί φοβᾶσαι ἀκόμα καὶ ποὺ τὸ σκέφτεσαι.
– Σιωπῶ! Δὲ τὸ ἀκοῦς ποὺ τὸ φωνάζω;
– Δὲν ἀκούω τὰ λόγια σου. Ἀκούω τὶς σκέψεις σου.
– Φύγε ἀπ' τὸ μυαλό μου!
– Κὶ ἐσὺ ἀκοῦς τὶς σκέψεις σου. Καί τρομάζεις μ' αὐτὰ ποὺ ἀκοῦς.
– Φύγε!
– Καὶ τρομάζεις, γιατί ξέρεις ὅτι πρέπει ἐσὺ νὰ τὰ κάνεις πράξη. Μὰ εἶναι πράξη ἀντίθετη μὲ ὅτι πίστευες μέχρι τώρα, ε; Γελοῖο ὑποκείμενο, τίποτα δὲν ἔμαθες τόσα χρόνια. Τὸ ἀντίθετο εἶναι μέσα στὴ ζωή. Καὶ εἶναι πάντα ἔξοχη εὐκαιρία νὰ μάθεις νὰ ἀποδέχεσαι πράγματα ποὺ δὲν ἐξαρτῶνται ἀπὸ 'σένα. Ἢ νὰ συντονίζεις πράγματα ποὺ ἐξαρτῶνται ἀπὸ ἐσένα.
– Δὲ σ' ἀκούω!
– Καὶ πῶς ἀρνεῖσαι ὅτι μὲ ἀκοῦς, ἐνῶ συζητᾶς μαζί μου. Παραδέξου το. Ὑπεκφεύγεις!
– Ὑπεκφεύγω...

Ἄκαπνος

Θέλω νὰ κάνω ἕνα τσιγάρο
ποὺ ἐγὼ δὲν εἶμαι καπνιστὴς
τὸν ἐαυτό μου νὰ κοντράρω·
μιᾶς ἱστορίας πολὺ γνωστῆς,
κατάληξης δραματικῆς
τὶς ἀναμνήσεις θὰ φουμάρω.

Σ' ὅσο καπνό θα βάλω ἐντός μου,
θὰ τοῦ φορτώσω τα βαριά
νά ἐλαφρύνει ὁ ἀετός μου
ζητάει νὰ φύγει μακρυά,
γιὰ νά 'χει λευτεριά
θυσιάστηκε ὁ ἐαυτός μου

Ἄκαπνη ἡ ζωὴ ποὺ κάνω
μ' ἕνα τσιγάρο πνίγηκα, ποὺ λές·
μὰ θὰ τ' ἀρχίσω καὶ πιὸ γρήγορα ἂς πεθάνω
νὰ ψάχνω γιὰ χαρὲς στὸ ἀνασφαλές

Μὲ πίσα στρώνω αὐτὸ ποὺ αἰσθάνομαι
γιὰ νὰ τὸ κάνω στεγανό
καὶ δὲ βουλιάζω, μὰ ὅμως χάνομαι
ἔχω παράπονο ὀρφανό,
σχεδία στὸν ὠκεανό
ἔφτασα ἐκεῖ ποὺ ἀπεχθάνομαι

Τὰ ὄνειρά μου θὰ τὰ κάψω
μὲ ἀναπτήρα διαφημιστικό·
τὴ στάχτη θὰ τινάξω
σὰ γόπα σὲ τασάκι πλαστικό,
τελείως ἄχρηστο ὑλικό
φοίνικα ἐγὼ δὲ θὰ ξαναψάξω

Ἄκαπνη ἡ ἀγάπη ποὺ εἶχα
μ' ἕνα τσιγάρο πνίγηκε, ποὺ λές·
καὶ τώρα πιὰ δὲ θὰ μασάω μαστίχα
ποὺ ψάχνω γιὰ χαρὲς στὸ ἀνασφαλές

Μιὰ λεζάντα

Μιὰ μέρα θὰ ξυπνήσω καὶ θά 'μαι σαράντα
ποιᾶς ζωῆς ἀπαύγασμα θὰ ἔχω ἀβάντα
καὶ θὰ μιλῶ γιὰ ἀνεμομύλων ἱστορίες
δράκους, πρίγκηπες, ἀνεκπλήρωτες κυρίως ἀμαρτίες

Hey

"Εἶναι κανεὶς ἐδῶ;" Μὲ ρώταγε ἡ ἠχώ μου.

Στὸ παζάρι

Σήμερα ἔχω ἀνάγκη ἀπὸ μία ἀγκαλιά. Μιὰ ἀναθεματισμένη ἀγκαλιά. Ὑπάρχει κάπου ἕνας γαμημένος ἄνθρωπος νὰ μοῦ κάνει τὴ χάρη; Ἀγοράζω ὅσο ὅσο.

Ὅλα

Λένε πὼς οἱ παλιὲς ἀγάπες πᾶνε στὸν παράδεισο.
Αὐτὸ ποὺ δὲ λένε, εἶναι πὼς ἔστειλαν τὶς καρδιὲς ποὺ τὶς φιλοξένησαν στὴν κόλαση.

Ἄκουσέ με

Ἄκουσέ με. Εἶναι ἐδῶ ἕνα παιδί,
ποὺ θέλει ἀπόψε λίγο ἀπὸ τὴν προσοχή σου γιατὶ ἔμεινε μόνο του.
Δὲν εἶναι πολὺ καλά, μὰ τρομάζει νὰ ζητήσει τὴ βοήθειά σου.
Δὲ μιλάει, δὲν κινεῖται, δὲ σὲ ἀφήνει νὰ δεῖς τὰ μάτια του.
Μὰ ἐσὺ δὲν τὰ βλέπεις; Καὶ δὲ βλέπεις ποὺ ἔχει ἁπλώσει τὸ χέρι;

Ἄκουσέ με. Πήγαινε ἐκεῖ, καὶ δῶσε του ἕνα χάδι, ἄγγιξέ το τρυφερά
καὶ πρόσεχε μὴν τὸ τρομάξεις. Εἶναι ἐπικύνδυνο νὰ χαθεῖ. Καὶ θά 'ναι κρίμα.
Δεῖξε του ὅτι δὲν εἶναι μόνο του. Πιάσε τὸ χέρι του, καὶ δῶσε ἕνα φιλί.
Εἶναι καλὸ παιδί, ἂν τὸ κάνεις να χαμογελάσει λίγο, θὰ κάνει τὰ πάντα νὰ στὸ ἀνταποδώσει.
Καὶ ἴσως σοῦ χαρίσει καὶ μιὰ θέση στὴν καρδιά του.

Ἄκουσέ με. Νὰ μὴ μάθει ποτὲ ὅτι μίλησες μαζί μου.
Ἐγὼ δὲ μπορῶ πιὰ νὰ τὸ βοηθήσω.
Δὲν ἔχω πλέον δυνάμεις καὶ μᾶλλον εἶναι ἡ ὥρα μου νὰ φεύγω.
Ζητῶ συγνώμη γιὰ αὐτό. Κι ἀπ τοὺς δυό σας.

Πορεία

Εἶμαι στὸ μπαλκόνι. Στήν ἄκρη. Κοιτάζω ψηλά. Τὰ ἀστέρια. Ὁ οὐρανὸς ἀπόψε εἶναι καθαρὸς, καὶ ἡ νύχτα ὑπέροχη. Μετὰ κοιτάζω κάτω. Βλέπω τὸν πεζόδρομο, τὸν δρόμο, τὸ παρκάκι, τὰ δὲντρα. Δὲ μοῦ ἀρέσει. Καλύτερα ψηλά. Θέλα νὰ πάω ψηλά. Πρέπει νὰ εἶναι ὅλα τόσο ὄμορφα ἐκεῖ πάνω. Πῶς ὅμως πάει κανεὶς ψηλά; Σκέφτομαι λίγο. Νομίζω ὁ καλύτερος τρόπος γιά νὰ πᾶς ψηλά, εἶναι νὰ πέσεις χάμω. Ξανακοιτάζω κάτω. Πρέπει νὰ εἶναι καμιά δεκαπενταριὰ μέτρα ὕψος. Ἂν πέσω ἀπὸ ἐδὼ σίγουρα θὰ φτάσω πάνω, σκέφτομαι.
Κάνω ἕνα γρήγορο φλὰς-μπακ στὴ ζωή μου. Τὰ παιδικά, τὰ ἐφηβικά χρόνια. Τὰ χρόνια στὸ πανεπιστήμιο. Ὅλα φαίνονταν νά πηγαίνουν τόσο καλά. Κι ὅμως. Ἡ πορεία πρὸς τὴν εὐτυχία, φαίνεται νὰ ἔχει ἀντιστραφεῖ τοὺς τελευταίους μῆνες. Βιώνω καταστάσεις καὶ συναισθήματα τὸσο δυσάρεστα· ὅτι πίστευα ἔχει χαθεῖ. Καὶ οἱ ἄνθρωποι ποὺ ἤθελα κοντά μου, εἶναι ἐπιδεικτικὰ ἀπόντες ἀπὸ τὴ ζωή μου. Τί νὰ φταίει γιὰ αὐτὸ; Τί σημασία ἔχει; Μᾶλλον ἐγὼ θὰ φταίω. Ὅτι κι ἂν ἔχω κάνει, ἔχει ἀποτύχει ἄλλωστε.
Μέρες τώρα τὸ τηλέφωνο δὲν ἔχει χτυπήσει στὸ σπίτι. Ξυπνάω μηχανικά, πάω στὰ μαθήματα μηχανικά, πάω στο γυμναστήριο μηχανικά, ἔχοντας τὴν αἴσθηση ὅτι τό σώμα μου παίζει σὲ μία ταινία, τῆς ὅποίας τὸ σενάριο δὲν ὅρίζω ἐγώ. Γιὰ τὴν ἀκρίβεια, δέν ἐχω ἐνδιαφέρον νὰ ὁρίσω τίποτα. Δὲ μπορῶ νὰ φανταστώ καμμία εἰκόνα τοῦ ἐαυτοῦ μου στὸ μέλλον. Δὲν ἐλπίζω τίποτα. Φοβᾶμαι νὰ ἐλπίσω τὸ ὁτιδήποτε, γιατὶ δὲν χωράω ἄλλες ἀποτυχίες. Ἡ πραγματικότητα εἶναι τόσο ὀδυνηρή. Χωρὶς διέξοδο.
Θὰ ἤθελα μιὰ ἀγκαλιὰ τώρα. Ἕνα γλυκὸ φιλὶ στὸ μέτωπο, κι ἕνα ἀσφαλὲς καταφύγιο. Μὰ τί σκέφτομαι; Δὲν ὑπάρχουν αὐτά. Θὰ μὲ ἀγκαλιάσω ἐγώ. Καὶ θὰ με φιλήσω γλυκὰ στὸ μέτωπο. Καὶ μετά, θὰ μοῦ δὸσω τὸ χέρι. Καί θὰ περάσω τὰ κάγκελα καὶ θὰ βρεθῶ στὴν ἐκτεθειμένη πλευρὰ τοῦ μπαλκονιοῦ μου. Αὐτή, ποὺ ἂν κάνεις ἀκόμα ἕνα βῆμα, θὰ πέσεις καί θα βρεθεῖς ψηλά. Ἐκεῖ ποὺ σκεφτὸμουν πρίν. Στ' ἀστέρια. Καὶ ὅλα θὰ εἶναι ὄμορφα μετά. Καὶ τίποτα δὲ θὰ πονάει. Καὶ τίποτα δὲ θὰ εἶναι ἄσχημο. Καὶ ὅλοι θὰ εἶναι εὐτυχισμένοι. Καὶ τὸ ἀσθενὲς θὰ ἔχει ἐκριζωθεῖ. Καὶ ἡ γαλήνη θὰ κυριαρχεῖ. Ἐκεῖ ὅπου τὸ πρὶν θὰ συναντάει τὸ μετά, στὸ πάντα καὶ τὸ παντοῦ. Δηλαδὴ στὸ πουθενά.
Τὸ χέρι μὲ βοηθάει νὰ κάνω τὸ ἕνα ἀκόμη ἀπαιτούμενο βῆμα. Και βυθίζομαι στὸ κενό.
Ἀνοίγω τὰ μάτια. Εἶναι σκοτὰδι. Εἶμαι σὲ ἕνα μέρος γνώριμο. Τὸ στρῶμα μου. Κοιτάζω γύρω. Τὸ ὑπνοδωμάτιό μου. Ἦταν ἕνα ὄνειρο λοιπὸν. Καὶ ἡ πραγματικότητα μένει τὸ ἴδιο οδυνηρὴ. Δὲ μοῦ ἀρέσει. Προτιμῶ τὸ ὄνειρο. Θὰ τή σκοτώσω.
Βγαίνω στὸ μπαλκόνι. Στὴν ἄκρη.

Συμπέρασμα

Μάνο, αγόρι μου..
Χάνουμε.
Πάρτο απόφαση και δόσε ένα τέλος.
Φύγε! Φύγε επιτέλους.
Τα χαμόγελα κοστίζουν ακριβά..

Ακόμα κι αν πεις καληνύχτα

http://www.youtube.com/watch?v=ZizP0BOgQnw

Πολύ γλυκά αφιερωμένο..
Ανεβαίνω..
Μαζί σας πάλι σύντομα
Πάω να συναντήσω ότι αγαπάω και με στοιχειώνει
Φιλιά από τη πανέμορφη Θεσσαλονίκη.

Στίχοι: Λευτέρης Πλιάτσικας
Μουσική: Λευτέρης Πλιάτσικας
Πρώτη εκτέλεση: Όναρ

Ακόμα κι αν πεις καληνύχτα
σ' έχω δέσει μ' έναν όρκο γλυκό
στα περίεργα γαλάζια σου ξενύχτια
σ' όποια πεις σ' όποιον πω σ' αγαπώ

Ακόμα κι αν πεις καληνύχτα
και να ζήσω πια μαζί σου δεν μπορώ
στα περίεργα γαλάζια σου ξενύχτια
πάλι θα 'θεις και θα 'ρθω και εγώ

Ακόμα κι αν πεις καληνύχτα
πάλι θα 'ρθεις και θα 'ρθω και εγώ

Νόμιζα

Ματάκια μου, μέχρι πρόσφατα νόμιζες πὼς οἱ νεκροὶ κάνουν ὄμορφα φαντάσματα.
Ψυχοῦλα μου, κατάλαβες τελικά, πὼς οἱ ζωντανοί, μποροῦν νὰ κάνουν τὰ φαντάσματα τῶν πεθαμένων νὰ τρέμουν ἀπὸ τὸ φόβο.

Χαράζω

Καὶ εἶναι ἡ ὥρα ποὺ χαράζει, ἡ ὥρα ποὺ τὸ σκοτάδι μπερδεύεται στὸ φῶς, κάπου στὸ μεταίχμιο. Τῆς μέρας, καὶ τὸ δικό σου. Καὶ εἶναι ἡ ὥρα ποὺ θὲς νὰ ἐπικαλεστεῖς τὰ θεῖα. Ὅχι γιατὶ πιστεύεις, ἀλλὰ γιατὶ αὐτὰ πρέπει νὰ σὲ πιστέψουν. Δὲ χωρεῖ σύγκριση στὸ ἀνθρώπινο. Πλέον οὔτε καὶ στὸ θεῖο. Καὶ ὅλα τὰ βλέπεις ἀπὸ ψηλά. Γιατὶ ἔχεις ανέβει χαμηλά. Καὶ κάθε τὶ ἀθάνατο ἤ ἐτοιμοθάνατο σὲ σέβεται, γιαυτὴ τὴ μεγαλοπρεπή σου πτώση· καὶ σὲ λυπᾶται. Ἀφοῦ μετακίνησες πρώτα το βλέμμα, και μετὰ τὸ τοπίο, καὶ ὕστερα τὴ γραμμὴ τοῦ ἀντέχω σου. Γιὰ νὰ ἀντέξεις κι ἄλλο, κι ἀλλο, κι ἄλλο καὶ τελικά εἶναι ἀτελείωτη ἡ ἀντοχή· μὴν ἀξιωθεῖς ποτὲ νὰ τὴ μετρήσεις. Ποτέ. Μ' ἀκοῦς;
Αὐτόματα γραμμένο, τὸ μέσα, βγαίνει παραμέσα ἐλπίζοντας ὅτι ἕνας μεσσίας θὰ τὸ σώσει ἀπὸ τὸν εἀυτό του. Γυρίζοντάς του, πάντα τὴν πλάτη. Μ' ἀκοῦς;

Από το Α ως το Ω

Πετάς τον καταλύτη για μία άνευ προηγουμένου συγκίνηση, και μετά μας λες καληνύχτα... Μ' αυτά και μ' άλλα· κυρίως άλλα...

Για όσους αγάπησαν... και αγαπούν, και εκθέτουν και στερούν.. και στερούνται. Τί κι αν εκτίθενται...
http://www.youtube.com/watch?v=eTaU7IEGoyI. Για όσα βράδυα ήταν ήσυχα αλλά μας άφησαν για πάντα ανήσυχους.

Όπως ανατέλλει ο ήλιος, στρίψε αριστερά το κεφάλι. Και στείλε εκεί ότι πιο γλυκό έχεις ;-) Το έχω ανάγκη... Γιατί εγώ δε ξέρω αν μπορώ..

Τα πιο γλυκά φιλιά μου.
Και ότι πιο ειλικρινές στάζει από τα μάτια μου..

Crème Patisserie

Ὑλικά.

• 2 καρδιές
• 5 αἰσθήσεις
• λίγη ἀπελευθέρωση
• λίγο liqueur
• 1 φλυτζάνι ἀνάγκη για παρέα
• 3 κουταλάκια τοῦ γλυκοῦ ἐλπίδα
• 3 κουταλάκια τοῦ γλυκοῦ καλὴ διάθεση

Ἐκτέλεση

Ξεκινᾶμε παίρνοντας ἀπαλὰ τὶς δύο καρδιές καὶ τὶς ἀναμειγνύουμε μὲ τὴν ἀνάγκη γιὰ παρέα. Ὅταν ἡ ἀνάγκη ἐνσωματωθεῖ στὶς καρδιὲς – κάτι ποὺ θὰ τὸ καταλάβουμε ὅταν αὐτὴ ἐκφραστεῖ μὲ φυσικὸ τρόπο, πασπαλίζουμε μὲ τὴν καλή διάθεση καὶ ἀμέσως μετὰ μὲ τὴν ἐλπίδα. Πρέπει, τὴν ὥρα ποὺ ρίχνουμε τὰ δύο αὐτὰ ὑλικὰ, νὰ κάνουμε κι ἐμεῖς γλυκὲς σκέψεις καὶ νὰ χαμογελᾶμε, γιατὶ ἡ κρέμα ποὺ ἐτοιμάζουμε, μπορεῖ νὰ μᾶς κρυφοκοιτάζει καὶ νὰ τὴν ἐπηρεάσουμε ἀρνητικά.

Στὴ συνέχεια, ἀδειάζουμε τὶς πέντε αισθήσεις σὲ μία κατσαρόλα μαζί μὲ τὴν ἀπελευθέρωση καὶ τὶς τοποθετοῦμε σὲ χαμηλὴ φωτιά, ανακετεύοντας μέχρι νὰ βράσουν. Προσέχουμε πάλι, νὰ μὴν εἶναι πολὺ δυνατὴ ἡ φωτιά, καὶ νὰ ἀνακατεύουμε συνέχεια, γιατὶ μπορεῖ νὰ κολλήσει στὸν πάτο κάποια ἀπὸ τὶς αἰσθήσεις. Μόλις πάρουν βράση, τὶς ἀφαιροῦμε ἀπὸ τὴ φωτιὰ, καὶ τὶς ρίχνουμε στὶς καρδιὲς ἀνακατεύοντας σιγὰ – σιγὰ· φροντίζουμε ὅμως νὰ μὴ σβολιάσουν, γιατὶ μπορεῖ νὰ καταστρέψουμε τὴ συνταγή. Καὶ οἱ δυὸ καρδιὲς δὲ μᾶς φταῖνε σὲ κάτι.

Τέλος, ξανατοποθετοῦμε τὸ μεῖγμα σὲ χαμηλὴ φωτιὰ γιὰ λὶγο, συνεχίζοντας τὸ ἀνακάτεμμα, μέχρι νὰ γίνει λεῖο καὶ νὰ δέσουν οἱ μέχρι τώρα μοναχικὲς καρδιές. Ἀποσύρουμε καὶ ρίχνουμε ἀμέσως τὸ liqueur γιὰ νὰ ἔχουμε πιὸ εκστατικὸ ἀποτέλεσμα. Σκεπάζουμε μὲ μία πετσέτα καὶ ἀφήνουμε νά κρυώσει.

Ἡ ἐπιτυχία τῆς συνταγῆς εἶναι ἡ ἀγάπη ποὺ θὰ νοιώσουμε πρώτα στὶς καρδιὲς, καὶ μετὰ μέσα μας.

Λοιπόν;

Ἀπόψε ἀκούω τραγούδια ποὺ ἀφιέρωσα,
ποὺ μοῦ ἀφιέρωσαν,
τραγούδια ποὺ ἤθελα να ἀφιερώσω
μὰ ποτὲ δὲ μοῦ ἀφιέρωσαν...

Ὄνειρο τῆς νύχτας

Βρέχει ἔξω, βρέχει καὶ στὴν ψυχή μου
Μὰ ἐγὼ θυμᾶμαι τοῦ καλοκαιριοῦ τὶς λιακάδες...

Ἂν κλείσω τὰ μάτια μου, τὸ πρῶτο πράγμα ποὺ θυμᾶμαι
εἶναι ἐκεῖνες οἱ βόλτες στὴ λεωφόρο Νίκης,
σχεδὸν λιώνουν τὴ σκέψη, ὅπως τὸ βραστὸ νερὸ τὴ σοκολάτα.
Δὲ μπορῶ νὰ τὸ περιγράψω ἀκριβῶς·
μὰ ἦταν σὰ νὰ λύνεται ἡ ψυχή, σὰν πυροτέχνημα,
σα νὰ ἀπελευθερώνονται παντοῦ, ὅλου τοῦ κόσμου τὰ χρώματα

Ὅμως πονάει ἡ μνήμη τῆς εὐτυχίας
καὶ ἡ ἐλπίδα γιὰ τὸ σπάνιο.
Καὶ εἶναι ἴδια ἡ αἴσθηση,
ὅπως ὅταν γιὰ τοῦ κορμιοῦ τὰ τραύματα
δὲν ξέρεις ποῦ νὰ ἀκουμπήσεις

Θερινὴ εἶναι τούτη ἡ νύχτα τοῦ Ὀκτώβρη
Τί κὶ ἂν ἄλλαξε ἡ ὥρα
Τί κὶ ἂν ἦρθε μπόρα

Ἀπόψε θὰ ἀγαπάω, ὅτι πονάω
καὶ κάθε τὶ ποὺ ἀπέτυχε
καθὼς μοῦ ἔτυχε
σημάδι ἐγὼ θὰ κυνηγάω.

Σὰ βραυευμένη ταινία ποιότητας
τὰ χνάρια τῆς δικῆς μου τῆς ταυτότητας
ἕνα φοίνικα χρυσό θ' ἀποζητήσω
γιατὶ τὶς στάχτες του λέω νὰ σκορπίσω

Παυσίλυπον

Σκοπιὰ κοιτάζω τοῦ χρόνου τὸ ἀπέναντι
καὶ πέρνω ἔναντι
ἂπ' τοῦ ἄγνωστου τοὺς κόπους

Μόνο για κείνον μη μου λες

Μόνο για κείνη μη μου λες
http://www.youtube.com/watch?v=IAW5mM-jwho
Στίχοι: Μάνος Ξυδούς
Μουσική: Μάνος Ξυδούς
Πρώτη εκτέλεση: Πυξ Λαξ & Θεοδοσία Τσάτσου (Ντουέτο)

Αν έρθεις απ'το σπίτι τα χαράματα
θα έχω το κλειδί πανω στην πόρτα
Αν θέλεις θα γκρεμισουμε τα φραγματα
δυο ταχυδρόμοι που ξεχάστηκαν στη βόλτα

Πες μου, πες μου αν θέλεις τι φοβάσαι στις γιορτές
Πες μου, πες μου αν θέλεις τι φοβάσαι στις γιορτές
Μόνο για κείνη μη μου λες
Μόνο για κείνη μη μου λες
Την έχω κλείσει μες στο χθές
Την έχω κλείσει μες στο χθές
Μόνο για κείνη μη μου λες

Αν έρθεις απ' το σπίτι τα χαράματα
να πεις τις πιο καλές σου ιστορίες
αυτές που ζωντανεύουνε τ'αγάλματα
και κατεβάζουν τα ρολά στις απορίες

Πες μου, πες μου αν θέλεις
τι φοβάσαι στις γιορτές
Πες μου, πες μου αν θέλεις
τι φοβάσαι στις γιορτές
Μόνο για κείνον μη μου λες
Μόνο για κείνον μη μου λες
Μόνο για κείνον μη μου λες

Το τέλος της αθωότητας

Πάνω στο γρασίδι, παρέα μ' έναν τρελλό,
που μιλάει για τη λογική
του κόσμου
δικάζεται η αθωότητα και κρίνεται ένοχη.

Εις μέλλοντα θάνατον
και οι ακτίνες του ήλιου
παράλληλες στο έδαφος
Και μετά σιωπή. Μα πρώτα χαρά.

Κι απέναντι η θάλασσα
και η θέα κοινή από δύο σπίτια
που πλησίασαν
μα απέχουν πολύ.

Lucy London - My Name Is Lucy (Original 12 Mix)

http://www.discogs.com/Lucy-London-My-Name-Is-Lucy/release/1540938

http://www.youtube.com/watch?v=T2Wjfvw_2Kk

Manos frías; corazón caliente

Κρύα χέρια ζεστή καρδιά,
αγοράζω ζάχαρη και πουλάω έρωτα
αγοράζω αγάπη και πουλάω εμένα

Σ' ένα βράχο, με θέα τους ανθρώπους
θ' ανέβω, και μετά θα πέσω
σε μια αγκαλιά που θα με κρατάει.

Περπατώντας ανάμεσα σε μνημεία που ζωντανεύουν
για τα βλέμματα
λένε ιστορίες
μετά ξαναπεθαίνουν.

Σε δυο κύκλους μια ζωή
πρώτα γυρνάει, μετά πάει
ζητά άλλη μια ζωή,
χαμένη να βρει.

Μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας

Ένα χρόνο πριν δεν είχα ιδέαν. Αργότερα και για γκομενικούς λόγους μάθαμε το facebook. Και λίγες μέρες νωρίτερα, ανακαλύψαμε το MySpace. Θέλω να γράψω μερικές εντυπώσεις για αυτά τα δύο site δικτύωσης.

Facebook
Όταν έκανα log-in πρώτη φορά πέρσι τον Ιούνιο, χάθηκα σε ένα πλήθος δυνατοτήτων που πήρε περίπου 1 ώρα να μάθω. Φιλικό περιβάλλον, χωρίς ιδιαίτερες απαιτήσεις σε θέματα πληροφορικής, μπορούσες να ποστάρεις απλά και γρήγορα, να ανεβάσεις φωτογραφίες. Είχα ενθουσιαστεί. Το πιο περίπλοκο σημείο του –αν μπορεί κανείς να το πει έτσι, ήταν τα δικαιώματα πρόσβασης στα διάφορα μέρη του προφίλ. Έχοντας ζήσει στον κόσμο του UNIX για αρκετά χρόνια, το θεώρησα τετριμμένα δεδομένο, ότι θα έπρεπε να είναι έτσι και το χάρηκα αρκετά όταν ανακάλυψα την ύπαρξη αυτών των ρυθμίσεων..

Μέσα σε λιγότερο από μία εβδομάδα είχα περίπου 40 φίλους, μέσα στους οποίους συγκαταλέγονταν, κολλητοί, συμμαθητές, πρώην και συγγενείς. Πολύ γρήγορα ανακάλυψα όλους μου τους συμμαθητές, συμφοιτητές ακόμα και πρόσωπα από το πολύ παρελθόν μου, που είχα ξεχάσει την ύπαρξή τους ή απλά μου ήταν αδιάφοροι.

Κάθε μέρα είχαμε feeds από νέα, που είχαν να κάνουν με απλές καθημερινές δραστηριότητες, όπως η δουλειά, το μαγείρεμα, τα ψώνια, η διασκέδαση και φυσικά συναισθηματικά θέματα, όπως σχέσεις και χωρισμοί. Σύντομα ανακαλύψαμε, ότι μπήκε και το youtube δυναμικά στο παιχνίδι. Ότι μπορούσε κανείς να το δει στο youtube, μπορούσε εύκολα, απλά και γρήγορα να περάσει στα news feed του facebook. Μικρά video, στιγμιότυπα από πολύ δημοφιλείς σειρές της tv, pop μουσική, ελαφροέντεχνη. Και φυσικά λογοτεχνία, από Κική Δημουλά, μέχρι Σονάτα του Σεληνόφωτος και Ρίτσο. Ένας σωρός από γνώσεις που διαβάσαμε και μάθαμε στα καθώς πρέπει σχολικά χρόνια, ή και αργότερα στα φοιτητικά. Εμφανίστηκαν τα groups, με την ανάγκη για ταύτιση και επιβεβαίωση να ξεχειλίζει. Και όχι μόνο. Κάθε οργάνωση, κερδοσκοπική ή μη, είχε και από ένα group.

Αρκετά αργότερα ήρθε και η νέα μορφή του facebook, με πιο στρογγυλεμένο layout, ένα βήμα πιο κοντά στα Windows Vista, λένε αρκετοί –και μάλλον έχουν δίκιο. Κάθε πράγμα που ήθελες να ποστάρεις μπορούσες [και έπρεπε] να το κάνεις υπό την καθοδήγηση φιλικά άγρυπνων οδηγιών. Αρχίσανε και έρχονταν ένα σωρό applications με πρόσβαση σε βαθιές λειτουργίες του facebook, και φυσικά πολλές μα πολλές εφαρμογές τύπου ψυχολογικών test που διαβάζει ο κόσμος στο cosmopolitan. Τέλος, ήρθε και το like button, που ήταν μία μεσοβέζικη επιλογή για να πεις ότι σου άρεσε μία δημοσίευση, κυρίως όταν βαριόσουν να εξηγήσεις το γιατί.

Κάθε κοινωνικό φαινόμενο όπως τα γεγονότα του Δεκέμβρη του 2008, ή η οικονομική κρίση, σχολιαζόταν κατά τρόπο όμοιο με αυτό που αναπαρήγαγαν τα ΜΜΜ, κυρίως του φάσματος των ηλεκτρομαγνητικών συχνοτήτων. Δηλαδή, διαμαρτυρία χωρίς διέξοδο.

Είχε εξαιρετικό ενδιαφέρον, η προσέγγιση σε θέματα ερωτικού περιεχομένου. Μπορώ να καταθέσω την εμπειρία μου σε ότι έχει να κάνει στις gay επαφές. Ένα διάστημα είχα profile στο [δημοφιλέστατο στους gay κύκλους] GayRomeo, όπου δημοσίευα την ίδια φωτογραφία με αυτή που είχα και στο facebook. Εκείνο τον καιρό, περίπου προσέθετα 4-5 άτομα την ημέρα στις επαφές μου. Στην αρχή δεν είχα καταλάβει περί τίνος επρόκειτο, καθώς όλα γίνονταν "συγκεκαλυμμένα" και θα εξηγήσω αμέσως. Στην ουσία αυτές οι επαφές ήταν cross-site επισκέπτες που είχαν δει τη φωτογραφία μου στο romeo και με έκαναν add στο facebook – χωρίς φυσικά να αναφέρουν ποτέ τίποτα. Αξίζει να σημειώσω ότι μετά από 6 μήνες έντονης κοινωνικής(;) δραστηριότητας στο facebook, δε γνώρισα κανένα αξιόλογο άτομο για να διατηρήσω και περεταίρω επαφή. Σε αντίθεση με την «απροκάλυπτη» προσέγγιση σε site γνωριμιών, από όπου προέκυψαν εξαιρετικά ενδιαφέροντες άνθρωποι. Σύμφωνα με μαρτυρίες, η κατάσταση αυτή ήταν παρόμοια και στις ετεροφυλοφιλικές σχέσεις.

Σε γενικές γραμμές, το facebook μου έχει αφήσει την εικόνα ενός πολύ κουτσομπολίστικου site, που καθοδηγεί τις ανάγκες των χρηστών του σε μία κατεύθυνση εξάρτησης, κάτω από την ψευδαίσθηση της εξατομίκευσης σε μία βαρετή mainstream κουλτούρα.

MySpace

Μου είναι άγνωστο τί θα αναφέρω σε 10 μήνες από τώρα για το MySpace, αλλά 10 λεπτά αφού έκανα sign up, βρισκόμουν χαμένος σε ένα απύθμενο πηγάδι ρυθμίσεων και εργαλείων και μόνο μετά από 2 μέρες συνεχούς προσπάθειας κατάφερα –ομολογουμένως με περηφάνια, να έχω ένα profile ακριβώς στα μέτρα μου. Αν θες να μην έχεις ένα κοινότυπο προφίλ στο MySpace, είναι πολύ χρήσιμο να είσαι καλός γνώστης τεχνολογιών Web 2.0 (HTML, CSS, XML, JavaScript) και τότε μπορείς να ζήσεις μία παραμετροποίηση χωρίς προηγούμενο. Σίγουρα η προεπιλεγμένη αισθητική του MySpace απέχει μακράν από τη συνήθη δική μου –και υποθέτω αρκετών άλλων, κυρίως υπέρμαχων του μινιμαλισμού. Στα μεγάλα μείον, θέλω να προσθέσω τις εξαιρετικά βαριές σελίδες. Ας μην ξεχνάμε άλλωστε ότι το MySpace είχε κυρίως κοινό από της μεσοαστικές τάξεις των ισπανόφωνων αμερικάνων σε αντίθεση με το facebook που ξεκίνησε από το ακαδημαϊκό κοινό της «ανώτερης» κοινωνίας των καλών πανεπιστημίων της άλλης πλευράς του Ατλαντικού. Αν όμως η αισθητική του MySpace είναι εξαιρετικά περίεργη ή ξένη, το ίδιο το site σου δίνει τη δυνατότητα, αν είσαι αρκετά μερακλής, να κάνεις ένα προφίλ αγνώριστο. Άγνωστο αν είναι από λάθος ή όχι στο interface μπορείς να εξαφανίσεις μέχρι και τις διαφημίσεις από το προφίλ σου. Σίγουρα όλα αυτά δεν είναι απλά. Όμως είναι εξαιρετικά φίλα προσκείμενα στη φιλοσοφία RTFM που διέπει τον κόσμο του *nix. Και αυτό είναι ένα μεγάλο plus τουλάχιστον για εμένα.

Οι δυνατότητες του MySpace φαίνεται σε πρώτη φάση να μην υστερούν σε κάτι από αυτές του facebook. Ότι κάνει το ένα, κάνει και το άλλο. Με τη διαφορά ότι στο MySpace πρέπει να κάτσεις να το ψάξεις και λίγο (ή πολύ). Η εσωτερική δομή του MySpace δείχνει προκλητικά απλή, και η πληροφορική μας έχει διδάξει ότι το απλό είναι συχνά και καλύτερο.

Αν και έκανα sign up σε σχετικά ώριμη φάση για το MySpace (και αφού είχε ήδη υιοθετήσει τα Web 2.0 standards), αδυνατούσα να βρω αρκετούς από τους στενούς φίλους μου εκεί μέσα, για δύο λόγους. Είτε γιατί δεν είχαν profile, είτε γιατί –σε αντίθεση με το facebook, αρνούντο πεισματικά να μιλήσουν για αυτό. Έτσι λίγες μέρες μετά το πρώτο log in, βρίσκομαι με ούτε μια χούφτα φίλους, κυρίως φρικιά της νύχτας –καλή ώρα, ωστόσο πολύ ενδιαφέρουσες προσωπικότητες, που προέρχονται κυρίως από το χώρο της τέχνης. Ούτως ή άλλως το MySpace μαζεύει τέτοιο κοινό. Τα news feeds είναι πολύ περιορισμένα και σίγουρα –από ότι έχω δει μέχρι τώρα, οι θεματικές που θίγουν είναι αν μη τι άλλο, εναλλακτικές. Μα πολύ ενδιαφέρουσες. Αν κάτι με γοητεύει είναι οι μουσικές επιλογές των χρηστών. Κάθε προφίλ και μία μουσική. Στη συντριπτική πλειοψηφία των προφίλ που συνάντησα βρήκα πολύ όμορφες μουσικές, και ενδιαφέροντα πειραματικά projects. Ευτυχώς, τα video clips με τα γνωστά ελληνικά σκυλάδικα απουσιάζουν, αφενός μεν γιατί εμμέσως η χρήση του youtube δεν ενθαρρύνεται ενδογενώς –όμως αν κάποιος θέλει έχει τη δυνατότητα να ποστάρει αυτό που θέλει, αφετέρου δε, γιατί απλά αυτές οι επιλογές είναι ξένες στο κοινό του MySpace.

Βρίσκω εξαιρετικά θετικό το γεγονός ότι το myspace ενθαρρύνει τη δημιουργικότητα των χρηστών του, έστω και αν αυτό οδηγεί σε άσχημη (αλήθεια τί είναι άσχημο;) αισθητική. Είναι ενδιαφέρον να διαχωρίσει κανείς το politically correct όμορφο, από το συνειδητά άσχημο. Αν μη τι άλλο, καθένας εκεί μέσα έχει το θάρρος των επιλογών του.